Στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία και τη Γερμανία, χώρες με ανώτατη εκπαίδευση εγνωσμένου κύρους, θεωρείται περίπου βέβαιο ότι η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων θα ζήσει φτωχότερα από τους γονείς της. Πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά διπλώματα πάνε στο βρόντο, ουδόλως προσθέτουν υπεραξία στους κατόχους τους, δεν πολλαπλασιάζουν τα ευρώ του μηνιαίου εισοδήματος, συχνά δεν βοηθούν καν στην εξεύρεση εργασίας ανάλογης με τα προσόντα τους.
Στη δεκαετία του ’60 φτωχοί ήταν οι μεγαλύτερης ηλικίας, τώρα είναι οι νεότεροι. Στη δεκαετία του ’70 οι πενηντάρηδες εργαζόμενοι αμείβονταν κατά 15% περισσότερο από τους τριαντάρηδες, τώρα το χάσμα είναι πάνω από 40%. δεν πρόκειται για πόλεμο των γενεών αλλά το οικονομικό σύστημα οδηγεί τους έχοντες να δίνουν μάχη για να κρατήσουν όσα έχουν και κανείς δεν βοηθάει τους μη έχοντες, τους νεο-εισερχόμενους στην αγορά εργασίας.
Για τους νεαρούς Ευρωπαίους δεν μετράνε πλέον τόσο τα πανεπιστημιακά χαρτιά όσο η δυνατότητα της οικογένειας να τους στηρίξει, ενδεχομένως και διά βίου. Αυτήν την απαισιόδοξη προοπτική έχουν, λοιπόν, όσοι σπουδάζουν; Ναι, απαντούν οι αναλυτές και προχωρούν ένα -πολιτικό- βήμα παραπέρα: βρισκόμαστε μπροστά στη γιγάντωση και ταυτόχρονα θραύση της μεσαίας εργαζόμενης τάξης.
Μια μεσαία τάξη δύο ταχυτήτων, με τους νέους να είναι εντός της το «προλεταριάτο της μόρφωσης», που επειδή δεν είναι ορατές οι αλυσίδες του σπάει ό,τι βρει μπροστά του μέσα στους ψευδεπίγραφους ναούς της Γνώσης οι οποίοι δεν μπορούν να του δώσουν τη λύση. Σκοτεινό μου φαίνεται…
Φανταστείτε την περιμένει την Ψαροκώσταινα και τις γενιές που επαναθέτουμε τα όνειρα… δικά μας και δικά τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου