Αντιμέτωποι με μια βαθιά κρίση –Ενωμένη Αριστερά!

Η ύφεση της διεθνούς οικονομίας πλήττει την Ευρώπη. Στο έδαφος της κρίσης και των αδιέξοδων που αυτή δημιουργεί, οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα θιγεί λιγότερο ή και ποιος θα βγει ωφελημένος από αυτήν. Η ξέφρενη κούρσα του πετρελαίου, η άνοδος των τιμών σε βασικά είδη διατροφής και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τους δρόμους του πετρελαίου και τους αγωγούς, οι ανακατατάξεις στην Ευρώπη ιδιαίτερα με την σαρκοζική νέα πολιτική και οι πονοκέφαλοι που δημιούργησε το «όχι» των Ιρλανδών στο δημοψήφισμα για την ευρωσυνθήκη, οι προετοιμασίες μιας επιθετικής ενέργειας ενάντια στο Ιράν από ΗΠΑ και Ισραήλ, τέλος οι ανακατατάξεις και οι ανταγωνισμοί αμερικάνων, ευρωπαίων και ρώσων στα Βαλκάνια (ανακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσσόβου, σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι κλπ) εκφράζουν σε γενικές γραμμές, νέες αναζητήσεις για διέξοδο από την κρίση.
Στη χώρα μας η νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζεται εδώ και δύο δεκαετίες φέρνει στην επιφάνεια τις αντιφάσεις, τις νέες και παλιές αντιθέσεις, τις διαψεύσεις προσδοκιών και δικαιώνει όσους επεσήμαιναν ότι μια πολιτική επέκτασης μέσω του δανεισμού έχει κοντά ποδάρια, μια πολιτική πλήρους απελευθέρωσης και ξεπουλήματος νευραλγικών τομέων της οικονομίας, οι συγχωνεύσεις οι εξαγορές και οι ιδιωτικοποιήσεις οδηγούν μαθηματικά στην ολιγοπωλιακή διάρθρωση της αγοράς, στα καρτέλ και στην αχαλίνωτη κερδοσκοπία στις τιμές και στην ακρίβεια οδηγεί σε ένταση των ανισοτήτων και του κοινωνικού αποκλεισμού, σε μια οικονομική κρίση με τραγικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τις δυνατότητες μιας άλλης οικονομικής πορείας.
Η πολιτική της άγριας επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους, τους μισθούς τους, τα δικαιώματά τους, η επιβολή μέτρων λιτότητας και η απογείωση της ακρίβειας, δημιουργούν έναν βρόγχο σε κάθε λαϊκή οικογένεια και το πώς τα βγάζουν πέρα οι εργαζόμενοι και η νεολαία είναι ένα ζήτημα καθημερινού αγώνα επιβίωσης, ανασφάλειας, απόγνωσης, απίστευτων δυσκολιών, στερήσεων και περικοπών. Την ίδια στιγμή το περιβάλλον θυσιάζεται στο βωμό της κερδοσκοπίας του κεφαλαίου, στα πελατειακά δίκτυα των κομμάτων εξουσίας και στην απουσία πολιτικών στήριξης και προστασίας του οικοσυστήματος.
Όμως στην κρίση έχει βουλιάξει και το πολιτικό σύστημα. Η κρίση του δικομματισμού στην πραγματικότητα είναι κρίση του πολιτικού συστήματος και συγκεκριμένα είναι η κρίση συναινέσεων στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Τα 2 κόμματα εξουσίας έχουν εξαντλήσει τη δυνατότητα να εξασφαλίζουν συγκαταθέσεις δια μέσου (ανεκπλήρωτων) υποσχέσεων για ευημερία των λαϊκών στρωμάτων. Παρόλα αυτά το δικομματικό και επί της ουσίας συναινετικό πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να παράγει καθημερινά αντικοινωνικές πολιτικές, παρόλη την κοινωνική διαμαρτυρία, τους αγώνες και τις αντιστάσεις. Από τη στιγμή που ο δικομματισμός γνωρίζει ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας επιστρατεύει τον κοινοβουλευτικό αυταρχισμό, την καταστολή και την επιτήρηση, προκειμένου να επιβάλει τη (νεοφιλελεύθερη) πολιτική του.
Μαζί όμως με τον σε πολύ δύσκολη θέση δικομματισμό σημειώνεται μια έλλειψη εφεδρειών του πολιτικού προσωπικού του αστισμού, μια απαξίωση της πολιτικής και των θεσμών κοινωνικής αντιπροσώπευσης πάνω στις οποίες στηρίζεται η καπιταλιστική πραγματικότητα με συνέπειες αφενός την εκτροπή σε αντιδημοκρατικές και αυταρχικές πρακτικές, αφετέρου την αναζήτηση λύσεων με επιλογές τύπου Μπερλουσκόνι ή Σαρκοζί προκειμένου να οικοδομηθεί σε νέα βάση η αστική (και νεοφιλελεύθερη) ηγεμονία
Η κατάσταση αυτή στο σύνολό της δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα. Το γεγονός επίσης ότι μια μεγάλη μερίδα του κόσμου της εργασίας προσβλέπει στην Αριστερά μια ορισμένη διέξοδο και πρόταση, συνιστά το κεντρικό πολιτικό ζήτημα για την Αριστερά. Δηλαδή, πώς μέσα σε μια τέτοια κρίση, με τόσες πλευρές και εκφάνσεις, θα μπορέσει να προβάλει σαν μια δύναμη που μπορεί να πρωταγωνιστήσει, να γίνει πόλος έλξης όσων πλήττονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να οδηγήσει σε μια μεγάλη πολιτική, κοινωνική, οικονομική αναγέννηση που στο κέντρο θα έχει τον κόσμο της εργασίας, τις ανάγκες του, τους ανθρώπους, την κοινωνία και το περιβάλλον και όχι τα κέρδη και τις κάθε είδους χωματερές που δημιουργεί ο καπιταλισμός.
Να λοιπόν η ευκαιρία της Αριστεράς, μιας Ενωμένης Αριστεράς!