Το πρόβλημα της ακρίβειας!!

Πολυσχιδές το πρόβλημα αυτό. Διότι δεν είναι μόνο η γενική ακρίβεια, αλλά τώρα έχουμε σε έξαρση την ακρίβεια των τροφίμων και της ενέργειας. Την ακρίβεια σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης. Η ακρίβεια των τροφίμων έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι τα τρόφιμα συμμετέχουν δυσανάλογα στους προϋπολογισμούς μας. Για το εύπορο στρώμα της κοινωνίας, για το εύπορο νοικοκυριό τα τρόφιμα είναι περίπου 10%-15% του προϋπολογισμού του ή και λιγότερο. Για το φτωχό νοικοκυριό είναι πάνω από 30%. Όταν, λοιπόν, λέμε, ακρίβυναν τα τρόφιμα, η επίπτωση στα φτωχά νοικοκυριά είναι απείρως μεγαλύτερη και ακριβώς γι’ αυτό είναι λάθος ο γενικός δείκτης τιμών καταναλωτή, υπό την έννοια ότι δεν απεικονίζει το κόστος ζωής. Και αυτό το έχουν αποδείξει μελέτες και της Τράπεζας της Ελλάδας. Και γι’ αυτό θεωρώ βασικό αίτημά να υπάρξει νέος δείκτης κόστους ζωής ειδικά προσαρμοσμένος για μία χαμηλόμισθη οικογένεια.
Ανάμεσα στην άνοδο του πληθωρισμού και την άνοδο του κόστους ζωής, ιδιαίτερα για μια χαμηλόμισθη οικογένεια, υπάρχει συστηματική και διευρυνόμενη σήμερα απόσταση. Πρέπει να κατανοηθεί ότι σήμερα υπάρχει ανάγκη για αναδιαπραγμάτευση και των όρων της διαπραγμάτευσης, των βάσεών της. Τίθεται, δηλαδή, θέμα όχι απλώς τι αύξηση θα πάρουν οι εργαζόμενοι, αλλά σε ποια βάση θα υπολογίσουμε τις ανάγκες, το κόστος ζωής και άρα την αύξηση που πρέπει να διεκδικήσουν. Και όπως είπα, το αίτημα εδώ είναι σαφές: νέος δείκτης κόστους ζωής για τα χαμηλόμισθα νοικοκυριά. Εκεί πάνω θεμελιώνεται και η ανάγκη για διορθωτικό ποσό και γενικότερα για μια άλλη λογική σε ό,τι αφορά και τη συλλογική διαπραγμάτευση και τις αυξήσεις.
Οπωσδήποτε πρέπει να ενθαρρύνουμε κινήματα, και καταναλωτικά και συνδικαλιστικά κ.α., αλλά και τον καθένα από εμάς, ενάντια στην ακρίβεια. Στην αγορά υπάρχει πάντα αυθαιρεσία. Αν δεν έχεις λοιπόν ένα κίνημα να αντιδρά ενάντια σ’ αυτή την αυθαιρεσία, αυτή θα φουντώνει και η κερδοσκοπία θα γιγαντώνεται. Οπωσδήποτε λοιπόν αυτό χρειάζεται. Χρειάζεται επίσης να δούμε και με ποια μέτρα μπορούμε να ενισχύσουμε το κίνημα αυτό. Δε φτάνει όμως αυτό. Την απάντηση στην ακρίβεια, νομίζω πρέπει να τη δούμε στην κατεύθυνση και αυτού που έχει αποκληθεί «κοινωνικός μισθός». Αν ο εργαζόμενος πρέπει να αγοράζει τα φάρμακά του από την αγορά, όλα θα του είναι ακριβά. Το θέμα είναι ο εργαζόμενος να μην πληρώνει τα φάρμακα από την αγορά, αλλά να τα παίρνει από το κράτος ή από το ασφαλιστικό ταμείο του. Αν για να πας οπουδήποτε πρέπει να πληρώνεις διόδια παντού, οι μετακινήσεις θα γίνουν πανάκριβες. Το θέμα είναι πώς να μην πληρώνει ο χαμηλόμισθος διόδια και πώς να καταργηθούν τα διόδια και να αντικατασταθούν με έναν άλλο φόρο ενδεχομένως, που θα επιβαρύνει όσους κερδίζουν. Αν οι αγορές είναι ελεύθερες, οι εφοπλιστές μπορούν να ανεβάζουν ανεξέλεγκτα τις τιμές στα εισιτήρια, ιδίως αν λειτουργούν ως καρτέλ. Πρέπει, επομένως, με την ακρίβεια να αναδείξουμε θέματα αναδιάρθρωσης της οικονομίας, αναδιοργάνωσης της κοινωνίας, να προβάλλουμε νέες πολιτικές, για την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, των δημόσιων και συλλογικών αγαθών, όλα αυτά που περιγράφονται με τον όρο «κοινωνικός μισθός».