Ο δικός μας "άνθρωπος"...Ο ολυμπιονίκης!!

Παρακολουθώ στον Αθηναϊκό τύπο, σε αρκετά έντυπα αφιερώματα στον Γιώργο Καπελλάκη, τον δικό μας Γιώργο, με την δύναμη ψυχής, τον χρυσό ολυμπιονίκη!
Παραθέτω σχετικό αφιέρωμα της Καθημερινής για τον άνθρωπο Γιώργο και κάποιες πτυχές της ζωής και της καριέρας του, που ίσως κάποιοι από εμάς, δεν γνωρίζουμε:
Η μοιραία βουτιά δεν τον σταμάτησε!!
Το χαμόγελό του ήταν αυτό που φώτισε τις καρδιές μας. Δεν χρειάζεται να τον ξέρεις προσωπικά, για να καταλάβεις ότι πρόκειται για άνθρωπο «έξω καρδιά», ο οποίος μπορεί να γεμίσει με αισιοδοξία ακόμη και κάποιον, που έχει πέσει σε βαριά μελαγχολία. Ο Γιώργος Καπελλάκης «κέρδισε» τους Ελληνες περισσότερο ίσως και από τον Μπάμπη τον Ταϊγανίδη, μολονότι δεν κατέκτησε έξι μετάλλια. Οχι ότι τα τέσσερα (χρυσό στα 50 μ. ελευθέρως, ασημένιο στα 100 μ. του ίδιου στυλ, χάλκινα στα 200 μ. ελευθέρως και στα 50 μ. υπτίως) που πήρε, ήταν λίγα. Κάθε άλλο, μάλιστα, ειδικά αν συγκριθούν με το ένα χάλκινο μετάλλιο στα 50 μ. υπτίως, που είχε κατακτήσει στην Αθήνα πριν από τέσσερα χρόνια.
«Δούλεψα πολύ αυτά τα τέσσερα χρόνια. Τότε δεν είχα εμπειρία. Την απέκτησα μετά, με πολλούς αγώνες στο εξωτερικό. Ετσι, ανέβασα το επίπεδό μου και απέδωσα αυτά που μπορούσα», εξηγεί.
Παρά ταύτα, ο Ηρακλειώτης κολυμβητής εξέπληξε και τον εαυτό του με όσα πέτυχε στο Πεκίνο.
«Πήγα κυρίως για να πάρω μετάλλιο στα 50 μ. ύπτιο, αγώνισμα στο οποίο ήμουν 3ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2006, και να μπω στους τελικούς στα άλλα αγωνίσματα. Αυτό έλεγα, βάσει των επιδόσεων των δικών μου και των άλλων. Σημείωσα, όμως, σπουδαίες επιδόσεις, ξεπέρασα πολύ τον εαυτό μου και ήλθε η διάκριση. Βγήκε η προπόνηση, φορμαρίστηκα και απέδωσα πολύ καλά».
Μια βουτιά στην θάλασσα, στο 1993, καθήλωσε τον Γιώργο στο αναπηρικό καρότσι. Ηταν τότε, μόλις 20 ετών και υπηρετούσε τη θητεία του στην Πολεμική Αεροπορία.
«Πέρασα μια περίοδο αδράνειας. Το κλείσιμο στο σπίτι δεν βγάζει κάπου. Περίπου 5 - 6 χρόνια μετά το ατύχημα, άρχισα αθλητισμό. Κάποιος στο Ηράκλειο, που είχε εμπειρία στον αθλητισμό των αναπήρων, με παρακίνησε ν’ αρχίσω. Πάντα μου άρεσε η θάλασσα, το κολύμπι, το υγρό στοιχείο, γι’ αυτό πήγα στην κολύμβηση. Για πρώτη φορά αγωνίσθηκα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του 2000 και σε διεθνείς αγώνες σε μίτινγκ το 2003. Εχω κι άλλα περιθώρια βελτίωσης. Με καλή ζωή και συστηματική προπόνηση, βελτιώνεσαι. Παράδειγμα είναι ο Βρετανός, Τζιμ Αντερσον, που είναι 45 στα 46 και εξακολουθεί να παίρνει μετάλλια».
Θέτει υψηλούς στόχους και για το Λονδίνο.
«Δεν έχω σκοπό να σταματήσω. Πιστεύω ότι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα έχω καλή παρουσία στους αγώνες».
Πιστεύει ότι οι Παραολυμπιακοί της Αθήνας βοήθησαν πολύ τον αθλητισμό των αθλητών με αναπηρία.
«Ημασταν πολύ πίσω τότε. Το 2004 βοήθησε πάρα πολύ. Και λόγω της προβολής, που έγινε τότε. Μετά το 2004, άλλαξαν πολλά προς το καλύτερο. Μπορεί να γίνουν κι άλλα».
— Οπως;
«Καλύτερος προγραμματισμός από την Πολιτεία, ώστε να έλθουν κι άλλα παιδιά στον αθλητισμό. Οι εγκαταστάσεις πανελλαδικά να γίνουν προσβάσιμες σ’ εμάς. Να έχουν ράμπες, ειδικές τουαλέτες και ντους κ.ά. Ολα αυτά χρειάζονται χρόνο και ενημέρωση. Επίσης, πρέπει να διοργανώνονται περισσότεροι αγώνες στο εσωτερικό και ν’ αναπτυχθεί ο ειδικός αθλητισμός και εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης».
Προτρέπει τους νέους με αναπηρία να πάνε στον αθλητισμό.
«Από προσωπική εμπειρία διαπίστωσα, όπως ήδη είπα, ότι το κλείσιμο στο σπίτι δεν βγάζει κάπου, δεν βοηθάει. Ο αθλητισμός είναι υγεία, ευεξία, σε βοηθάει να γίνεις κοινωνικός. Δεν αρχίζουμε αθλητισμό για να γίνουμε πρωταθλητές κόσμου. Αν είναι να έλθει, θα έλθει, με πολλή δουλειά. Ο αθλητισμός είναι χαρά, διασκέδαση. Αν κάποιος αρχίσει κι έχει τα σωστά ερεθίσματα, δεν θα σταματήσει. Προτρέπω, όποιον δεν έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό, ν’ αρχίσει το γρηγορότερο».
Οπως και στον Ταϊγανίδη, έτσι και πίσω από τον Καπελλάκη βρίσκεται μια γυναίκα. Μπορεί προπονητής του να είναι ο παλαιός σπουδαίος Βούλγαρος κολυμβητής, Τσβέταν Γκολομέεφ, που έχει μετάσχει και σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά, όπως μας λέει, σημαντικό ρόλο και στην προετοιμασία του και στους αγώνες του –στους οποίους τον συνοδεύει– και στη ζωή του, παίζει η σύζυγός του και μητέρα του ηλικίας οκτώ μηνών γιου του, Αντώνη, η Φωτεινή Ροκανά.Τελικά, φαίνεται, πως η φράση του Ταϊγανίδη για την γυναίκα απηχεί την πραγματικότητα.
http://www.kathimerini.gr/