Είναι προφανές ότι το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα βρίσκεται σε μια περίεργη φάση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας έως ότου ληφθούν τελικές αποφάσεις για το αν τελικά η αμερικανική κυβέρνηση uα το στηρίξει. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στις δύο αυτές περιπτώσεις;Αν τελικά υπερψηφιστεί το σχέδιο Paulson οι κεφαλαιαγορές θα ηρεμήσουν. Αν τελικά η αμερικανική κυβέρνηση ενεργησει ουσιαστικά ως αγοραστής μετοχών εταιρειών που έχουν εμπλακεί στην κρίση θα υπάρξουν δύο πολύ θετικές επιπτώσεις για τις κεφαλαιαγορές: Σημαντικά κεφάλαια που τώρα ουσιαστικά είναι άχρηστα θα ξαναμπούν στο σύστημα δημιουργώντας έτσι λογικές αποτιμήσεις για τις τράπεζες οι οποίες με τη σειρά τους θα μπορέσουν να περιορίσουν την έκθεσή τους στα επίμαχα προϊόντα και δάνεια που τις απειλούν με πτώχευση. Η πιθανότητα βέβαια να πτωχεύσουν ακόμα μερικές τράπεζες θα υπάρχει πάντα καθώς θα πρέπει με κάποιο τρόπο να αντιμετωπιστεί το λεγόμενο credit party hangover των προηγουμενων ετων αλλά είναι γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό εμπιστοσύνης στο αμερικανικό τραπεζικό σύστημα θα επανέλθει.
Από την άλλη πλευρά, εάν τελικά καταψηφιστεί το σχέδιο Paulson αναμφίβολα θα εισέλθουμε σε περίοδο μεγάλης υφεσης η οποία θα είναι δυσάρεστη για το ευρύ κοινό αλλά όχι τόσο πολύ για τις τράπεζες. Ο δείκτης Εurodollar Ted spread ο οποίος μετράει τη διαφορά μεταξύ του ασφαλούς επιτοκίου των US T-Billls και των επιτοκίων της διατραπεζικής αγοράς ήταν πάνω από τα σημερινά επίπεδα για αρκετό καιρό τόσο την περίοδο της κρίσης 1973-74 όσο και στις αρχές της δεκαετίας του 80. Η Merrill Lynch χρησιμοποιώντας στοιχεία του IMF για 124 τραπεζικές κρίσεις τα τελευταία είκοσι επτά χρόνια αποδεικνύει ότι το κόστος για τον φορολογούμενο ανέρχεται περίπου σε 13% του Α.Ε.Π. ητοι περιπου 1.8 τρισ.δολ.!!! Όσον λοιπόν αργούν οι κυβερνήσεις τόσο της Αμερικής όσο και της Ευρώπης να ξεκινήσουν το «καθάρισμα» τόσο θα αυξάνεται και ο τελικός λογαριασμός...
Πηγή:Sofokleous10.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου