Επειδή οι αλήθειες είναι πικρές και πονάνε συνάμα, διαβάστε παρακάτω και επιτέλους, ας σταματήσουμε την υποκρισία και ας κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια, μήπως και προλάβουν οι επόμενες γενιές:
Γράφει ο :ANemos
Εμείς τα παράσιτα
Τι είναι όλο αυτό που ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες, από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μετά, με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία και με τελικό αποτέλεσμα τον τελευταίο χρόνο, τους τελευταίους μήνες, τις τελευταίες νύχτες;
Η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια μας όμως κανείς δεν θέλει να τη δει…
Κι όσοι την βλέπουν είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να την εκφράσουν…
Δεν θέλουν ούτε καν να την εκμυστηρευτούν ο ένας στον άλλον, να την εξομολογηθούν σε κάποιον, να την ομολογήσουν, έστω, σε έναν εσωτερικό μονόλογο…
Γιατί;
Διότι αν ειπωθεί –σαν τον όνομα του «Γιαχβέ»- θα καταρρεύσει το ζωτικό μας ψεύδος. Θα οδηγηθούμε –έτσι φοβόμαστε- σε μια ατομική, υπαρξιακή κόλαση. Θα καταρρεύσει «εντός μου ο ρυθμός του κόσμου»…
Κι όμως! Είναι μια καταγεγραμμένη, αυταπόδεικτη αλήθεια. Μια απλούστατη απάντηση.
Η αιτία όλου αυτού που ζούμε είναι ότι η κοινωνία μας έχει πάψει να παράγει το οτιδήποτε. Η κοινωνία μας δεν παράγει ούτε καρφίτσα, ούτε τούβλο, ούτε μαρούλι. Ούτε το σώβρακο που φοράμε δεν το παράγουμε εμείς.
Η κοινωνία μας δεν παράγει, πρώτον και κύριο, υλικά αγαθά.
Η κοινωνία μας δεν παράγει –ως συνέπεια του προηγούμενου- πολιτιστικά αγαθά.
Η κοινωνία μας δεν παράγει –ως συνέπεια και των δύο- Γνώση.
Αλλά και όσοι «παράγουν» -π.χ. οι αγρότες- δεν το «παράγουν» για να διατεθεί στην κοινωνία χειρότερα και να παραχθεί πλούτος για τους ίδιους (δηλαδή τα μέλη της κοινωνίας ) αλλά για να εισπράξουν επιδοτήσεις.
Ακόμη χειρότερα, διαθέτουν την παραγωγή τους, τα προϊόντα τους σε «καρτέλ» τα οποία το «μετοχοποιούν», το καθιστούν δηλαδή άϋλο και ουσιαστικά το εξαφανίζουν, συσσωρεύοντας την υπεραξία τους.
Η από-αγροτοποίηση και η αποβιομηχάνιση της κοινωνίας μας δεν ήταν τυχαίες. Ηταν απόλυτα συνειδητές επιλογές των κυβερνήσεων από το ‘74 και μετά. Και υπαγορεύτηκαν από την ανάγκη ένταξής μας –όπως, όπως και με οποιοδήποτε κόστος- στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Ανάγκη υπαρκτή. Απόφαση, θεωρητικά τουλάχιστον, σωστή για την επιβίωσή μας μιας και «τρίτος δρόμος» ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ παρά μόνο ως ρομαντισμός.
Όμως αυτό το «όπως-όπως» είχε ένα βαρύ τίμημα. Διότι η ένταξή μας στην ΕΟΚ αρχικά και στην ΟΝΕ αργότερα έγινε με βαριά ανταλλάγματα. Κι αυτό διότι οι εταίροι μας δεν μας είχαν ποτέ ανάγκη, ούτε εμάς, ούτε το νόμισμά μας, ούτε την οικονομία μας. Ισα-ίσα ήξεραν ότι θα έπρεπε να μας χρηματοδοτούν για αρκετά χρόνια μετά την ένταξή μας. Μας δέχτηκαν για λόγους διπλωματικούς αφενός (κράτος- υποκατάστημα στα Βαλκάνια και στις αγορές τους) και συμβολικούς αφετέρου (κοιτίδα της Δημοκρατίας). Αλλά και για λόγους κάποιας ενοχής για τη δικτατορία που είχαμε ζήσει τα προηγούμενα χρόνια.....
Παρακαλώ διαβάστε την συνέχεια του άρθρου εδώ: http://naftilos.blogspot.com/2008/12/blog-post_11.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου