O Αναρχισμός είναι ένα ιδεολογικό, πολιτικό & κοινωνικό κίνημα το οποίο αγνοούν παντελώς όσοι πιστεύουν ότι σημαίνει χάος κοινωνικοπολιτικό & τον ταυτίζουν με βομβιστικές, τρομοκρατικές ενέργειες & άλλα παρόμοια. Η σύνδεσή του με τη βία είναι προπαγανδιστικό αστικό εφεύρημα. Παντού & ποτέ οι μεγαλύτεροι στην ιστορία Αναρχικοί δεν αντιμετώπισαν τη βία ως μέσο διεξαγωγής των αγώνων τους.
Η πρώτη αναφορά της λέξης Αναρχία γίνεται στο έργο "Επτά επί Θήβαις" του Αισχύλου (467 π.Χ.), όπου η Αντιγόνη αρνείται να αποδεχτεί τις διαταγές των κρατούντων ν' αφήσει άθαφτο το πτώμα του αδερφού της Πολυνείκη, ως τιμωρία για τη συμμετοχή του στην επίθεση κατά των Θηβών, λέγοντας: "Ακόμα κι αν κανείς άλλος δεν επιθυμεί να συμμετάσχει στην ταφή, εγώ μόνη μου θα τον θάψω & θ' αναλάβω τον κίνδυνο που θα μου φέρει η ταφή του αδερφού μου. Δεν ντρέπομαι καθόλου να δράσω ενάντια στη βούληση των κρατού ντω ν (έχουσα άπιστων την αναρχίαν πόλει).
Ο Αναρχισμός ως ξεχωριστή πολιτική ιδεολογία, εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα & -με λίγα λόγια- προωθεί συστηματικά & ανυποχώρητα την αυτοδιαχείριση, εστιάζοντας στην προσωπική ευθύνη που έχει το άτομο για τις πράξεις του απέναντι στις κάθε λογής κοινωνικοπολιτικές ηγεσίες & τα ενεργούμενά τους (στρατό, δυνάμεις καταστολής κ.λπ.).
Ναι, είναι αλήθεια ότι οι Αναρχικοί πιστεύουν σε μια κοινωνική επανάσταση, με ό,τι αυτό σημαίνει & συνεπάγεται.Τέλος, οι Αναρχικοί είναι πολύ λιγότεροι από όσους υπολογίζουν οι άσχετοι των μαζικών μέσων ενημέρωσης & τα παπαγαλάκια τους.
Νίκος Χρ. Κουκολιάς
Η λέξη αναρχία μπορεί να αναφέρεται σε ένα από τα ακόλουθα:
στον αναρχισμό ως ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό κίνημα
στην αναρχία ως κατάσταση κατά την οποία σε μια κοινωνία δεν υπάρχουν πολιτικές αρχές
μεταφορικά, όταν σε ένα συγκεκριμένο χώρο επικρατεί κατάσταση χάους.
στον αναρχισμό ως ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό κίνημα
στην αναρχία ως κατάσταση κατά την οποία σε μια κοινωνία δεν υπάρχουν πολιτικές αρχές
μεταφορικά, όταν σε ένα συγκεκριμένο χώρο επικρατεί κατάσταση χάους.
Έννοια-προέλευση-εξέλιξη:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
2 σχόλια:
Καλησπέρα, ξέρω πως το άρθρο δεν είναι δικό σου, απλά, έχω πάψει εδώ και καιρό να πιστεύω στη δημοκρατία και μιας και το ανάρτησες και πιαθνότατα αυτό σημαίνει μία μορφή αποδοχής, έκφρασης και γνώσης, θέλω να υποβάλω κάποιες ερωτήσεις προς αναζήτηση μιας κάποιας απάντησης...
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία των ερωτημάτων μου...
Θέλω να ρωτήσω, πως διαχειρίζεται ο αναρχισμός, ως ιδεολογία, την ανάγκη ύπαρξης κοινωνικών δομών απέναντι στις οποίες το άτομο φέρει προσωπική ευθύνη;
Ακόμη και αν δεχτούμε πως η συμμετοχή σε αυτές διέπεται από κανόνες ισονομίας, σεβασμού και ισοτιμίας -αφού, η αυτοδιάχείριση ως αρχή προϋποθέτει ένα σεβασμό στο άτομο τόσο από το ίδιο όσον αφορά την ικανότητα του για διαχείριση εαυτού και κοινότητας όσο και από τους υπόλοιπους- η λήψη αποφάσεων για την δράση τους -γιατί η δράση είναι το ζητούμενο- διέπεται από αρχές δημοκρατικές...πράγμα που οδηγεί σε μία αυτοαναίρεση...
Αν δεν διέπεται από τέτοιες αρχές, τότε ποιες είναι οι "αξίες" του; Σίγουρα, η αυτοδιάθεση και η αυτοδιαχείριση ακούγονται ενδιαφέρουσες χαϊδεύοντας τα αυτιά υπό τη σκέπη ιδεών όπως ή ελευθερία και η αυτοπραγμάτωση μα, πρακτικά, πώς θεωρείται -αν εφαρμοστεί- ότι επιλύονται τα ζητήματα που ανακύπτουν; Μήπως επαναλαμβάνεται το γνωστό επιχείρημα που ακούω από διάφορους κομμουνιστές ό,τι ο κομμουνισμός δεν εφαρμόστηκε ποτέ του πρακτικά και η αποτυχία του είναι απόρροια της ανεπάρκειας των προσώπων -δηλ. δε φταίει το σύστημα άλλα τα άτομα- ενώ αντιθέτως ο φιλελευθερισμός -που θεωρητικά επιτρέπει στο άτομο την πλήρη "εκμετάλλευση" της πραγματικότητας για την πραγμάτωση όλων του των δυνατοτήτων και συνεπώς με έναν ανθρωπιστικό προσανατολισμό δε διαφέρει από την ουσία του κομμουνιστικού ιδεώδους που είναι μία αρμονική κοινωνία- φταίει ως σύστημα ανεξαρτήτως προσώπων...Δηλαδή, γιατί ίσως πλατιάζω, υπάρχει πρακτική θέση στο συγκεκριμένο ζήτημα και αν ναι, ποια; Ή μήπως απλά εκφράζεται μία στείρα ιδεαλιστική αντίθεση στις υπαρκτές δομές αυτής της α-κοινωνησίας που αποκαλούμε, λανθασμένως, κοινωνία...; Ρωτάω επειδή δε γνωρίζω. Δε παίρνω θέση ή τουλάχιστον προσπαθώ συνειδητά να μην το κάνω...
Ακόμη περισσότερο, τι γίνεται όταν η λήψη αποφάσεων σε μία κοινωνική δομή έρχεται σε αντιπαράθεση με αποφάσεις για δράση που πάρθηκαν σε άλλες; Ποιος "άρχει" για να αποσαφηνιστεί πως πρέπει να προχωρήσει η πραγμάτωση της δράσης;
Πως αποφάσεις που πάρθηκαν συλλογικά τίθενται υπό ατομική επαναδιαπραγμάτευση;
Αν πάλι αντιτίθεται στη δημιουργία κοινωνικών δομών, τότε η εκφράσεις "αναρχική κοινωνία" ή "κοινωνική αναρχία" δεν αποτελούν μία αντίφαση; Σε ποιο βαθμό μπορεί κανείς να αναφερθεί σε κοινωνίες και να χρησιμοποιεί τους όρους "κοινωνία" και ¨κοινωνικός" όταν τα πάντα διέπονται από έναν άκρατο υποκειμενισμό που πιθανώς να αντιτίθεται -και συχνά το κάνει αν ληφθεί υπόψη ο ανθρώπινος εγωτισμός- σε κοινωνικές αναγκαιότητες; Τι γίνεται με τη σχετικόκρατία που διέπει τα πάντα; Πως το κάθε μέλος αποκτά μία προοπτική που προάγει το "κοινό συμφέρον"; Πώς και κατά πόσο λαμβάνεται υποψη το συναισθηματικό στοιχείο στη λήψη αποφάσεων; Ο άνθρωπος δεν είναι ορθολογικό όν και έχει αποδειχθεί πλείστες φορές στην ιστορία. Δεν ζούμε σε μία αποστειρωμένη Καντιανή ηθική κοινότητα, ούτε φτάνουν όλοι οι άνθρωποι στο ίδιο επίπεδο ψυχολογικής ωριμότητας για να μπορούν να θεωρούν και να αποφασίζουν το συμφέρον τους με μία προοπτική που εξυπηρετεί τις κοινωνίες ή τις θεωρήσεις μας επ' αυτών...πως αντιμετωπίζεται η σύγκρουση που ανακύπτει ανάμεσα στο Εγώ και το Εμείς; Υπάρχει Εμείς στην αναρχία ως ιδεολογία;
Τέλος, ως απάντηση στο ζήτημα των κοινωνικών επαναστάσεων -τις οποίες θεωρώ "φρούδες" καθότιν η ίδια μαγιά απομένει να αποζητά πάλι να άρχεται από τρίτους μετά το πέρας της "αναμπουμπούλας" και των μεγάλων ιδεών- παραθέτω το ακόλουθο κείμενο που αναφέρεται στον Γκούντμαν και συνάντησα στο διαδίκτυο...
"Η ελευθερια ειναι μια εννοια απροσδιοριστη,και γι αυτο αφαιρετικη.ειναι μια κραυγη απεναντι σε καθε περιορισμο ,αλλα η επιθυμια της δεν ειναι αρκετη για την πραγματωση της ελευθερης και δικαιης κοινωνιας.
Το ουσιαστικο και το πρωτευον ειναι και οφειλει να ειναι η αυτονομια ,η ικανοτητα των ανθρωπων να αυτοοργανωνονται και να αυτοδιευθυνονται,διαφορετικα η οποιαδηποτε επιδιωξη ελευθεριας ειναι καταδικασμενη να εκφυλιστει για αλλη μια φορα σε εδραιωση της εξουσιας.
πρεπει να υπαρχει η αυτοπεποιθηση,η αισθηση απο ολους τους ανθρωπους οτι ενα μερος του κοσμου "τους ανηκει" ,αισθηση ομως που απουσιαζει συνηθως απο τους καταπιεσμενους και γι αυτο ο γκουντμαν στεκεται κριτικα απεναντι σε καθε εξεγερσιακη διαδικασια αμεσης αλλαγης της κοινωνιας ,η οποια μπορει να επιβαλλει μια εξουσια στη θεση αλλης ,ενω αντιθετα γινεται υπερμαχος μιας σταδιακης αλλα ουσιαστικης μεταβολης με τελικο στοχο τον αφανιασμο του κρατους που ..."πρεπει να ξεκινησει τωρα,οχι στο μελλον".
η πολιτιστικη αυτοχειραφετηση του ατομου ως διαδικασια συλλογικης απελευθρωσης εντος των δυτικων κοινωνιων,προηγειται της οικονομικης αναδομησης της κοινωνιας."
Ευχαριστώ για τον χώρο και τον χρόνο σου...
Αγαπητέ μου busy bee.
Λίγο τα μπερδέψαμε μου φαίνεται :-)
Ο Αναρχισμός είναι ένα διακριτό πολιτικό ρεύμα που στο πέρασμα των χρόνων έχουν αλλοιωθεί πολύ τα όποια μαζικά χαρακτηριστικά του.
Ο Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν τον 19ο Αιώνα, ο πρώτος θεωρητικός του Αντιεξουσιαστικού Κομμουνισμού ήταν όντως προσανατολισμένος στα μαζικά κινήματα, και κατά της τυφλής βίας.Στο ίδιο μήκος κύμμα τος, αν και κάτω από άλλες συνθήκες ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν συμφωνούσαν για την μαζικότητα του κινήματος και αποδοκίμασαν πράξεις τυφλής βίας. Οι μεγαλύτερες στιγμές του Αντιεξουσιαστικού κινήματος ήταν στην Ισπανία, στον εμφύλιο πόλεμο, η ιστορική CNT και οι Ιταλοί Αναρχοσυνδικαλιστές. Το συγκεκριμένο πολιτικό κίνημα, μπαίνοντας στον 21 Αιώνα έχει κόψει οποιεσδήποτε γέφυρες με τον εργατικό χώρο, οι παλαιότερες γενιές δεν μπορούν να μιλήσουν καν με τους νεότερους και υπάρχουν και παραδείγματα που παλαιότεροι σε ηλικία αντιεξουσιαστές, έχουν λυντσαριστεί από νεότερους θεωρώντας τους οπορτουνιστές και χαφιέδες. Εντιμοι σύντροφοι με μεγάλη ιστορία στον χώρο και με πολλές διώξεις από την Αστυνομία.
Το παράδειγμα που αναφέρω είναι από την χώρα μας. Το σημερινό πρόβλημα του χώρου έγγυται στο τεράστιο πρόβλημα αυτοοργάνωσης του. Κάμία αμεσοδημοκρατική γενική συνέλευση δεν μπορεί να δεσμεύσει, καμιά αντιεξουσιαστική ομάδα σε ζητήματα πρακτικής. Δεν είμαι κατά της σύγκρουσης με την αστυνομία, όχι όμως από ένα "φωτεινό μονοπάτι" 200 ατόμων, αλλά από ένα ολόκληρο μαζικό κίνημα. Χαρακτηριστικό δείγμα θεωρητικής αποθέωσης της τυφλής βίας, ο ΜΠΛΑΝΚΙ που σχημάτισε του περίφημους ΜΠΛΑΝΚΙΣΤΕΣ οι όποιοι εξαθρώθηκαν αμέσως αφού πρίν επιδόθηκαν σε πολυάριθμες βομβιστικές επιθέσεις. Θα μου επιτρέψεις να σου πώ ότι μεγάλη μερίδα των σημερινών αντιεξουσιαστών δεν γνωρίζουν τον ΜΠΛΑΝΚΙ του όποιου κατ ουσία είναι θαυμαστές και μιμητές. Το παιχνίδι χάθηκε, και μετατράπηκε σε προσωπική βεντέτα με τις δυνάμεις καταστολής, και η όποια δυναμική του κινήματος εξαντλείται στα όρια του πετάγματος της πέτρας, η του σπασίματος της βιτρίνας στην καλύτερη των περιπτώσεων. Το παιχνίδι χάθηκε απο την στιγμή που το Αντιεξουσιαστικό κίνημα έχασε κάθε έπαφη με το εργατικό κίνημα εδώ και χρόνια. Απο εδώ και πέρα η όποια εμμονή του κινήματος στην προσωπική βεντέτα με τους μπάτσους, εξυπηρετεί μονάχα τους ίδιους τους μηχανισμούς του κράτους, οι οποίοι μεσα απο το φιλτράρισμα της οργής της νεολαίας παραμένουν ανέπαφοι, για να συνεχίζουν να λεηλατούν ζωές και να δολοφονούν εν ψυχρώ.
Ουφ....ήθελα και άλλα πολλά να πώ...αλλά ας μην καταχραστώ την φιλοξενία σου. Καλή εβδομάδα !
Δημοσίευση σχολίου