Ποιά παιδεία, ποιά πολιτεία , το χέρι σου οπλίζει εξουσία!

"Τέτοιες στιγμές που βιώνουμε όλοι μας, είτε ευρισκόμενοι μέσα στα ίδια τα γεγονότα, είτε καθισμένοι άναυδοι μπροστά στα τεκταινόμενα, στην ασφαλή ανασφάλεια του σπιτιού μας, μου δημιουργούν θλίψη και ντροπή.
Θλίψη απέναντι στη ζωή που αδίκως χάθηκε και ντροπή για το χέρι που οπλίστηκε καθώς και από την εξέλιξη των γεγονότων.
Μέσα μου νοιώθω συγχρόνως και θύμα και θύτης. Ο μισός εαυτός μου ταυτίζεται με τον Αλέξη και ο άλλος μισός με τον αστυνομικό.
Μοιράζομαι και πονώ έτσι και αλλιώς. Δεν βρίσκω την ισορροπία ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο.
Ο μικρός Αλέξης θύμα δολοφονίας, θύμα μιας ασπρόμαυρης κοινωνίας, θύμα μιας εποχής που αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς, θύμα μιας εποχής της βίας και της βιασύνης, μιας εποχής που ζητά από όλους μας και ειδικά από τα παιδιά όλο και περισσότερα. Περισσότερη γνώση, περισσότερα μαθήματα, περισσότερα φροντιστήρια, περισσότερη δράση, περισσότερη υπευθυνότητα, περισσότερη εγρήγορση, περισσότερη υπευθυνότητα και λιγότερες ώρες μαζί με τους γονείς από πολύ τρυφερή ηλικία. Σε αυτό δεν υπάρχει καν η λέξις παιγνίδι και το παιδί ζητείται να γίνει υπεράνθρωπος και αθέατο.
Ο αστυνομικός που από θύμα μιας πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικής κοινωνίας προτίμησε ? να γίνει θύτης . Θύτης του Αλέξη, του εαυτού του, της οικογένειας του και της κοινωνίας μαζί.
Ποια αίτια και ποια διαδοχή γεγονότων οπλίζει ένα έμπειρο και υποτίθεται λογικό άτομο να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια?
Η κάθε είδους κρίση που βλέπουμε δεν δημιουργήθηκε μόνη της, αλλά έχουν συμβάλλει πολλοί και πολλά . Πολλοί που εξέθρεψαν και βολεύτηκαν στην δημιουργία γκέτο τύπου Εξάρχεια ή Ζωνιανών. Από την πολιτεία που ανέχτηκε αυτή την κατάσταση, από τον κάθε διατεταγμένο πολίτη, Πολιτικό, Δήμαρχο, αστυνομικό, εφοριακό, τραπεζίτη, νομικό, δικηγόρο, απλό πολίτη -καταναλωτή, που ενώ γνώριζε ,είτε δεν ήθελε να γνωρίζει, είτε τον βόλευε η κατάσταση. Δεν εθώριε, δεν άκουε, δεν ήξερε. Ανεπαρκείς και συμμέτοχοι είναι αυτοί που γεννούν και συντηρούν συγχρόνως τα αίτια και αποτελέσματα όλων αυτών.
Νοιώθω ντροπή που μια κοινωνία σαν την Ελληνική δεν μπόρεσε να σταθεί ψηλά παίρνοντας μαθήματα από τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας.
Νοιώθω ντροπή και θλίψη που δεν σταθήκαμε αρωγοί και αγωγοί ενός πολιτισμού .
Νοιώθω ντροπή και θλίψη γιατί δεν μπορέσαμε σαν γονείς, σαν εκπαιδευτικοί, σαν πολίτες να διαφυλάξουμε την ζωή του συνανθρώπου μας.
Νοιώθω ντροπή και συνάμα ευθύνη τεράστια γιατί όλοι εμείς οπλίσαμε το χέρι της εξουσίας για να στερεί ζωές σαν αυτή του Αλέξη.
Στηριχτήκαμε σε ένα σύστημα αξιών ασπρόμαυρο, στο καλό-κακό, ηθικό-ανήθικο, σε ένα σύστημα ιδιοτελές που από την φύση του είναι δυαδικό και όχι συνθετικό, Σε αυτό το σύστημα δεν υπάρχει η ανιδιοτέλεια, η αβλάβεια, η σύνθεση και η κατανόηση της διαφορετικότητας και την ποικιλομορφίας.
Στο όνομα του Εγώ του καθενός μας θυσιάσαμε το Εμείς .
Δεν μπορεί τα πράγματα να είναι ή έτσι ή αλλιώς γιατί αυτομάτως γινόμαστε χωριστικοί και θέτουμε τον εαυτό μας απέναντι και όχι συν-χωρητικά.
Οι θέσεις και οι αντιθέσεις δημιουργούν πάντα χωριστικές οδούς και οχήματα που θρέφουν και γαλουχούν θύτες και θύματα.
Οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις στηριζόμενες στο κερδίζω, κερδίζεις, κερδίζουμε μαζί με το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και μας ζει, νομίζω θάταν η λύση του προβλήματος.
Όχι η μη βία αλλά η άσκηση της αβλάβειας σε φυσικό, συναισθηματικό, ψυχικό και νοητικό πεδίο είναι αυτή που θα μας βγάλει από την κρίση.
Η κρίση που θα μας οδηγήσει στην ορθή κρίση-διάκριση να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι σημαντικό μας έχει διαφύγει και ότι κάτι τέλος πάντων δεν κάνουμε καλά.
Οι ερωτήσεις του τύπου ποιος φταίει είναι για μένα άνευ σημασίας και ζητά να βρει πάλι ένα θύμα για να παιχτεί το ίδιο παιγνίδι.
Ερωτήσεις όπως του τύπου, ποιά είναι τα αίτια που μας έφεραν εδώ , θεωρώ ότι μπορούν να εμπεριέχουν την λύση του προβλήματος.
Η Αβλάβεια είναι αυτή που αφοπλίζει την βία και όχι η μη βία."
09.12.2008

Το άρθρο είναι της:

Αγγέλας Χρυσουλάκη.