Θεωρητικές προσεγγίσεις για τη συνάφεια ανάμεσα στην τηλεοπτική βία και την παιδική επιθετικότητα!

Απόσπασμα:
"Από την παιδική ηλικία, η τηλεόραση γενικεύει τη σύγχυση ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το Εγώ και το Αλλο, την παρουσία και την απουσία. Ο προσανατολισμός των κοινωνιών που αυτοαποκαλούνται σύγχρονες είναι η καταστροφή της μορφής ατόμου-υποκειμένου και η αντικατάστασή του με το «μεταμοντέρνο» υποκείμενο, το οποίο δεν διαθέτει κριτική σκέψη και έχει «ψυχωτικές» τάσεις .
Στην συγκρότηση αυτού του νέου τύπου υποκειμένου συμβάλλει η τηλεόραση που «βομβαρδίζει» τα παιδιά με εικόνες. Η τηλοψία αρχίζει από πολύ νωρίς. Η τηλεόραση ροκανίζει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας και αποτελεί τη τρίτη δραστηριότητα μετά την εργασία και τον ύπνο. Σήμερα ένα παιδί έχει περισσότερη οπτική επαφή με την οθόνη της τηλεόρασης. Η τηλεόραση έρχεται να καλύψει το κενό, προτείνοντας στα παιδιά ένα σύμπαν με εικόνες , μέσα στο οποίο βλέπουν τις επιθυμίες τους να εκπληρώνονται διαμέσου των εικονιζόμενων παιδιών. Η τηλεόραση αποτελεί μέλος της οικογένειας. Συνήθως το παιδί παρακολουθεί τηλεοπτικά προγράμματα μαζί με τους γονείς του. Όταν αυτοί ασχολούνται με άλλες δραστηριότητες το παιδί βλέπει μόνο του. Το μικρό παιδί δεν απορροφάται ιδιαίτερα από την τηλεόραση. Αντίθετα τη χρησιμοποιεί σαν παιχνίδι. Η τηλεόραση παραμένει ανοιχτή και αυτό ασχολείται με τα παιχνίδια του, μιλάει με τους οικείους του. Αρνείται να κατανοήσει πολύπλοκες ιστορίες.
Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να προσηλωθούν σε κάτι. Οι κινούμενες εικόνες, οι ήχοι και τα χρώματα προσελκύουν την προσοχή του παιδιού. Η κίνηση από μόνη της είναι κάτι σαγηνευτικό. Η γοητεία των εικόνων διεγείρει την έμφυτη περιέργεια του και το οδηγεί σε καταστάσεις όπου η σκέψη υποχωρεί μπροστά στις αισθητηριακές εντυπώσεις και τις συνταρακτικές συγκινήσεις. Η μαγευτική έλξη του οπτικού στοιχείου ερεθίζει τις αισθήσεις και αιχμαλωτίζει το νου , επιτρέποντας σε ασυνείδητες επιθυμίες και φόβους να εκφραστούν. Η διανοητική λειτουργία χάνει την ελεγκτική της δύναμη και η προσοχή διαχέεται στα αντικείμενα και τα πρόσωπα της ιστορίας. Η δύναμη της κινούμενης εικόνας, πότε εντείνεται και πότε υποχωρεί. Έτσι το παιδί, άλλοτε απορροφάται από τις εικόνες και άλλοτε βυθίζεται σε μύχιες ονειροπολήσεις που του προκάλεσε η εικόνα. Ωστόσο είναι δύσκολο να παρακολουθήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα τη συνεχή ροή των εικόνων. Συχνά τα κοντινά πλάνα και η γοργή εναλλαγή των εικόνων διασπούν την προσοχή , ενώ τα μακρινά πλάνα προκαλούν ανία. Άλλωστε η όλη ατμόσφαιρα του σπιτιού το εμποδίζει να συγκεντρωθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα (Βρύζας,1997)......"
Πηγή:Ελληνική Πύλη Παιδείας(eduportal.gr)