Τα ξεθωριασμένα τζινς σκοτώνουν!

Λίγοι είναι εκείνοι από τους αγοραστές ή και τους θαυμαστές των ξεθωριασμένων τζιν, οι οποίοι γνωρίζουν πόσο μεγάλο είναι το τίμημα για τον εργαζόμενο με τη μέθοδο stone - washed, με την οποία γίνεται το ξεθώριασμα των παγκοσμίως γνωστών παντελονιών.
Όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Ντόιτσε Βέλε («ΝΒ»), επιστημονικές έρευνες και μελέτες επιβεβαίωσαν τις υποψίες ότι πρόκειται για θανατηφόρα διαδικασία.
Είναι χαρακτηριστικό πως, στα τέλη του 2008, πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη η πρώτη διαδήλωση εργατών, οι οποίοι εργάζονται σε υφαντουργεία παρασκευής ξεθωριασμένων τζιν και υποφέρουν από πυριτίαση. Η εκδήλωση διαμαρτυρίας έγινε διότι - σύμφωνα με τους γιατρούς - πρόκειται για νόσο, που κατατάσσεται στην κατηγορία των μη θεραπεύσιμων αποφρακτικών πνευμονοπαθειών.
Ταυτόχρονα, με την εκδήλωση διαμαρτυρίας των παθόντων, συστάθηκε και μια επιτροπή αλληλεγγύης από συνδικαλιστές, δικηγόρους, αλλά και εκπροσώπους οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στόχος της είναι να στηριχθεί το κίνημα διαμαρτυρίας των εργατών, που είχαν προσβληθεί από τη νόσο και οι οποίοι, στην πλειονότητά τους, προέρχονται από την ευρύτερη περιοχή της τουρκικής Ανατολίας.
Όπως επισημαίνεται στο δημοσίευμα, στην Ανατολία - όπου η ανεργία και η φτώχεια βασιλεύουν - χιλιάδες νεαροί εργαζόμενοι εγκαταλείπουν τα χωριά τους και τρέχουν προς αναζήτηση εργασίας στην Κωνσταντινούπολη. Για παράδειγμα, στο χωριό Αμπαρλίκιοϋ, που βρίσκεται στη νοτιοανατολική Τουρκία, διαπιστώθηκαν ήδη κρούσματα πυριτίασης.
Ο 28χρονος Ραμαζάν Τεκτάς, άρρωστος από τη θανατηφόρα ασθένεια, περιέγραψε στη «ΝΒ» την κατάστασή του: «Παλιά παίζαμε ποδόσφαιρο μετά τη δουλειά. Τώρα δεν μπορεί κανείς μας να παίξει, δεν έχουμε δυνάμεις. Προσωπικά δεν μπορώ να ανεβώ ούτε τις σκάλες στο σπίτι μου, στο δεύτερο όροφο. Από 72 κιλά έμεινα 60 και καθημερινά αδυνατίζω όλο και πιο πολύ. Όταν βήχω, φτύνω αίμα».
Στο ερώτημα ποιες ακριβώς είναι οι συνθήκες της δουλειάς στο υφαντουργείο, η διήγηση του Ραμαζάν Τεκτάς θυμίζει περιγραφές των ανθρακωρύχων της περιοχής του Ρουρ: «Δουλεύουμε μέσα σε σύννεφα σκόνης. Ο χώρος εργασίας δεν έχει εξαερισμό και κυρίως είναι πλήρως στεγανός, ώστε να μην φεύγει ούτε κόκκος σκόνης. Δουλεύουμε μόνιμα σ’ ένα σύννεφο σκόνης. Και την αναπνέουμε συνεχώς», είπε.
Το ωράριο εργασίας διαρκεί συνήθως 12 ώρες. «Αλλά δεν είναι μόνον η ημέρα», είπε ο 20χρονος Μεχμέτ Ουρούκ, συγχωριανός του Τεκτάς και πρόσθεσε: «Κοιμόμαστε στο εργοστάσιο, στο πίσω μέρος της φάμπρικας. Εκεί ξαπλώνουμε σε στρώματα στο πάτωμα. Εκεί τρώμε, εκεί κοιμόμαστε. Παρέα με τη σκόνη».
Στην Τουρκία, άλλωστε, καταγράφηκαν και οι πρώτοι θάνατοι από πυριτίαση: περίπου 12 νεαροί, ηλικιών από 19 έως 24 ετών, υπέκυψαν ήδη στις συνέπειες της εισπνοής σκόνης κρυσταλλικού διοξειδίου του πυριτίου. Η σκόνη αυτή είναι προϊόν της αμμοβολής, που χρησιμοποιείται για την παλαίωση του τζιν, η οποία - λόγω της υψηλής πίεσης - απελευθερώνει κρυσταλλικό διοξείδιο του πυριτίου, που είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός των πνευμόνων και προκαλεί την νόσο πυριτίαση.
Όπως καταγγέλλουν τα τουρκικά συνδικάτα, αλλά και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα υφαντουργεία της Πόλης όλοι οι νεαροί εργάτες απασχολούνται χωρίς συμβόλαιο. Παράνομα, δηλαδή, και παίρνουν τα όποια χρήματα στο χέρι, «μαύρα». Επομένως, δεν έχουν και τη δυνατότητα υγειονομικής περίθαλψης ή άλλων κοινωνικών παροχών.
Αυτήν τη χρονική περίοδο, χιλιάδες νεαροί Τούρκοι εργαζόμενοι έχουν προσβληθεί από τη θανατηφόρα πυριτίαση και, ταυτόχρονα, χιλιάδες άλλοι βρίσκονται μπροστά στις πόρτες των υφαντουργείων αυτών, εκλιπαρώντας για δουλειά. Παρ’ όλα αυτά, η πυριτίαση δεν είναι κάποια άγνωστη ασθένεια. Απλώς, πρόσφατα επιβεβαιώθηκε η σχέση της με την τεχνητή επεξεργασία των τζιν, το αποκαλούμενο stone - washed.
Είναι χαρακτηριστικό πως το 1995 είχαν καταγραφεί 4.381 κρούσματα πυριτίασης, σε 15 χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, 29 κρούσματα ανά 1 εκατομμύριο εργαζόμενους. Πλην όμως, 61% των συγκεκριμένων ασθενών εργάζονταν σε ορυχεία.