Φοβάμαι να αποχωριστώ τους φόβους μου
Φοβάμαι να αποχωριστώ τις ελπίδες μου
Φοβάμαι να μην έχω ενοχές
Φοβάμαι να μη φοβάμαι
Φοβάμαι ότι μπορεί να μην υπολογίζω τον έπαινο και την επίκριση
Φοβάμαι ότι μπορεί να αποκτήσω θάρρος και να κάνω πράγματα παράτολμα
Φοβάμαι ότι μπορεί να σταματήσω να κάνω αυτά που κάνω τώρα
Φοβάμαι ότι μπορεί να μην χρήσιμος στον διευθυντή, στον ανώτερο, στην οικογένειά μου
Φοβάμαι ότι μπορεί να βρεθώ χωρίς δουλειά
Φοβάμαι ότι μπορεί να βρεθώ εκτός της ιστορίας και του πολιτισμού
Φοβάμαι ότι μπορεί να καταλήξω βρώμικος γυμνοσοφιστής στις όχθες του Γάγγη και να μη με νοιάζει κιόλας
Φοβάμαι ότι μπορεί να πάψω να θέλω, να καταναλώνω, να φαντασιώνομαι γυναίκες πολυτελείας και γρήγορα αμάξια και άλλα μίζερα
Φοβάμαι ότι δεν θα υπερασπίζομαι επαρκώς τον αυτό μου και θα δέχομαι εξευτελισμούς
Φοβάμαι ότι μπορεί να σταματήσω να φοβάμαι τα γηρατειά και να χάσω τη μιζέρια μου
Φοβάμαι ότι μπορεί να πάψω να είμαι Ευρωπαίος-Έλληνας και να γίνω Ασιάτης, Αφρικανός, Αμερικανός, Εσκιμώος
Φοβάμαι μήπως πάψω να είμαι αυτό που είμαι
Φοβάμαι μήπως χάσω τις πέτρες που φορτώθηκα τόσα χρόνια
Φοβάμαι για όσα μπορεί να μου συμβούν αν γίνω ελεύθερος
Είναι γνωστό και στους ψυχαναλυτές πόσες άμυνες προβάλλουν οι δαίμονες που μας καταδυναστεύουν και τους οποίους συλλογικά ονομάζουμε «εγώ» όταν νοιώθουν την παραμικρή απειλή. Ειδικότητά τους, τα παραμύθια.
Και φυσικά, αν κάποιος επιμείνει και ρωτήσει τι κίνητρο απομένει αν τα ξεφορτωθεί κάποιος όλα αυτά, αν ξεφορτωθεί το πλαστό εγώ, τι κίνητρο έχει κάποιος που δεν υπόκειται σε τίποτα, η απάντηση είναι ότι του απομένει το μεγαλύτερο κίνητρο από όλα, λίγη φιλότητα* για τον εαυτό του και τους άλλους, η ακτινοβολία της ουσίας μέσα του. Αυτή είναι η μόνη πρωτογενής αξία, η μεγάλη κατάφαση. Όλες οι άλλες αξίες, είναι δευτερογενείς ή/και επίπλαστες.
Δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβάμαι τίποτα. Είμαι ελεύθερος.
Φοβάμαι να αποχωριστώ τις ελπίδες μου
Φοβάμαι να μην έχω ενοχές
Φοβάμαι να μη φοβάμαι
Φοβάμαι ότι μπορεί να μην υπολογίζω τον έπαινο και την επίκριση
Φοβάμαι ότι μπορεί να αποκτήσω θάρρος και να κάνω πράγματα παράτολμα
Φοβάμαι ότι μπορεί να σταματήσω να κάνω αυτά που κάνω τώρα
Φοβάμαι ότι μπορεί να μην χρήσιμος στον διευθυντή, στον ανώτερο, στην οικογένειά μου
Φοβάμαι ότι μπορεί να βρεθώ χωρίς δουλειά
Φοβάμαι ότι μπορεί να βρεθώ εκτός της ιστορίας και του πολιτισμού
Φοβάμαι ότι μπορεί να καταλήξω βρώμικος γυμνοσοφιστής στις όχθες του Γάγγη και να μη με νοιάζει κιόλας
Φοβάμαι ότι μπορεί να πάψω να θέλω, να καταναλώνω, να φαντασιώνομαι γυναίκες πολυτελείας και γρήγορα αμάξια και άλλα μίζερα
Φοβάμαι ότι δεν θα υπερασπίζομαι επαρκώς τον αυτό μου και θα δέχομαι εξευτελισμούς
Φοβάμαι ότι μπορεί να σταματήσω να φοβάμαι τα γηρατειά και να χάσω τη μιζέρια μου
Φοβάμαι ότι μπορεί να πάψω να είμαι Ευρωπαίος-Έλληνας και να γίνω Ασιάτης, Αφρικανός, Αμερικανός, Εσκιμώος
Φοβάμαι μήπως πάψω να είμαι αυτό που είμαι
Φοβάμαι μήπως χάσω τις πέτρες που φορτώθηκα τόσα χρόνια
Φοβάμαι για όσα μπορεί να μου συμβούν αν γίνω ελεύθερος
Είναι γνωστό και στους ψυχαναλυτές πόσες άμυνες προβάλλουν οι δαίμονες που μας καταδυναστεύουν και τους οποίους συλλογικά ονομάζουμε «εγώ» όταν νοιώθουν την παραμικρή απειλή. Ειδικότητά τους, τα παραμύθια.
Και φυσικά, αν κάποιος επιμείνει και ρωτήσει τι κίνητρο απομένει αν τα ξεφορτωθεί κάποιος όλα αυτά, αν ξεφορτωθεί το πλαστό εγώ, τι κίνητρο έχει κάποιος που δεν υπόκειται σε τίποτα, η απάντηση είναι ότι του απομένει το μεγαλύτερο κίνητρο από όλα, λίγη φιλότητα* για τον εαυτό του και τους άλλους, η ακτινοβολία της ουσίας μέσα του. Αυτή είναι η μόνη πρωτογενής αξία, η μεγάλη κατάφαση. Όλες οι άλλες αξίες, είναι δευτερογενείς ή/και επίπλαστες.
Δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβάμαι τίποτα. Είμαι ελεύθερος.
2 σχόλια:
Πιστεύω πως αν κάποιος μπορούσε να απαλλαγεί από τις φοβίες του, που είναι και αμέτρητες, ο καθένας έχει σε μεγάλο βαθμό και διαφορετικές, τότε θα κληδωνιζόντουσαν με κίνδυνο να καταρρεύσουν όλα τα σύστηματα που έχουν κτιστεί γύρω μας, ηθικά, θρησκευτικά, πολιτικά, σεξουαλικά, κ.λ.π.
Σε τελευταία ανάλυση, μια κοινωνία που εταιροκαθορίζεται σε όλα, μόνο με το υπόγειο φόβο του εγώ μπορεί να λειτουργήσει,
ένα φόβο που τα συστήματα εξουσίας τροφοδοτουν με κάθε τρόπο και μέσο, σε κάθε εποχή.
Η απαλλαγή από τις φοβίες είναι σίγουρα η ελευθερία, αλλά και η ελευθέρωση του κακού εαυτού μας. Αυτο το τελευταίο βέβαια δεν είναι άσχημο αλλά δεν είναι για συζήτηση στο παρόν ποστ.
Θεωρώ δε πως η απαλλαγή από τις φοβίες μας δεν είναι ακατόρθωτη, είναι όμως πολύ δύσκολη, επίπονη, υπόθεση, που απαιτεί, κουλτούρα, δράση, βελτιωμένες συνθήκες ζωής, πάθος, έρωτα για τα ασήμαντα, φαντασία, μεταφυσική διάθεση κ.λ.π.
Σωστός για ακόμη μια φορά ο περαστικός!
Δημοσίευση σχολίου