Πάνε λίγα χρόνια που είχαμε φωνάξει ένα νεαρό να μας φτιάξει την τηλεόραση στο σπίτι. Είχε ένα μαγαζάκι κοντά μας και έφτιαχνε τηλεοράσεις και τέτοια. 23-24 χρονών ήταν. Την άλλη μέρα το πρωί, πηγαίνοντας για την δουλειά, είδα κόσμο μαζεμένο στο μαγαζάκι του.
Πλησίασα. Ο νεαρός ήταν ξαπλωμένος, στο μαγαζάκι του. Έπιανε όλο τον τόπο. Το παιδί ήταν νεκρό.
Υπερβολική δόση είπαν. Άλλοι είπαν ότι κυκλοφόρησε στην πιάτσα καθαρή ηρωίνη.
Πάει το παιδί. Έφυγε.
Τότε, συλλογιστήκαμε όσοι βρεθήκαμε έξω από το μαγαζάκι, ότι τα ναρκωτικά είναι πια έξω από το σπίτι μας.
Δίπλα μας. Έξω από την πόρτα μας.
Σήμερα με φώναξε ένα φίλος να πιούμε καφέ. Ζέστη πρωί Κυριακής, είχαμε ξεμείνει στην Αθήνα που έβραζε. Κουβέντα στην κουβέντα μου έσκασε το παραμύθι: «Γνώρισα μια βουλγάρα, θεά. Πως θα γίνει να φτιάξουμε μια ιστοσελίδα, να επιδεικνύει τα κάλλη της, να βγάλει κανένα φράγκο να ζήσει η γυναίκα»...
Ήξερα χρόνια τον φίλο μου. Νόμιζα ότι τον ήξερα. Έμπαινε στο σπίτι μας κι εγώ στο δικό τους. Τα παιδιά μας έπαιζαν μαζί.
Τον ρώτησα, αν αυτό που ήθελε να κάνει το δέχεται η βουλγάρα. Μου είπε ότι είχε μερικούς ενδοιασμούς, μήπως δει την ιστοσελίδα η κόρη της στην Σόφια, αλλά οι αντιστάσεις της ήταν χαλαρές, η ανάγκη μεγάλη, μάνα και κόρη περίμεναν στην πατρίδα να ζήσουν απ’ αυτήν. Είχε έρθει στην Ελλάδα με ένα γραφείο, 2.000 δολάρια της είχε στοιχίσει η «αποκατάσταση». Τα ξεπλήρωσε σταδιακά λέει, δουλεύοντας σε μπαρ της Βάθη.
Εσύ φίλε μου γιατί το κάνεις αυτό; Θέλεις να βγάλεις χρήματα; Όχι, εγώ να βοηθήσω θέλω, αλλά, αν βγάλω και κανένα φράγκο δεν με χαλάει.
Δεν σου φτάνουν τα χρήματα που βγάζεις τον ρώτησα;
Μου φτάνουν, αλλά, γιατί να μη κερδίσω και κανένα φράγκο παραπάνω; Αυτό δεν κάνουν όλοι; Εξ άλλου, ποιο είναι το νόημα της ζωής, παρά να βγάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα και να ζούμε με μεγαλύτερη άνεση.
Μα, το νόημα της ζωής είναι να βγάζουμε φράγκα;
Φυσικά! απάντησε, ξέρεις κανένα άλλο νόημα; Κοίταξε γύρω σου, βλέπεις τίποτε άλλο;
Μα, φίλε μου, αυτό που θέλεις να κάνεις με την γυναίκα, είναι trafficking, είναι εμπορία ανθρώπου, είναι εκμετάλλευση.
Μα τι λες, μου λέει; Promotion είναι, τα πάντα promotion είναι, παρουσιάζει το εμπόρευμα της και το πουλάει σε καλή τιμή. Δες το modeling, τι κακό έχει το modeling;
Μα, θα έβαζες την κόρη σου να κάνει αυτή την δουλειά;
Δεν έχω καμιά αντίρρηση, η κόρη μου είναι αρκετά έξυπνη και γνωρίζει πολύ καλά μέχρι που να προχωρήσει.
Η παραπάνω στιχομυθία είναι αληθής πέρα για πέρα, μόνο που είναι η light εκδοχή της, στην πραγματικότητα ελέχθησαν πολύ σοβαρότερα πράγματα. Αλλά δεν έχει νόημα να τα εξιστορήσουμε, καταλάβατε ασφαλώς όλοι τι διαμείφθηκε.
Προσπάθησα να του μιλήσω για τον σκοπό της ζωής, για το χρήμα που θεοποίησε και τις αξίες που έχασε στην πορεία. Με κατηγόρησε ως οπισθοδρομικό, συντηρητικό, παρωχημένων αντιλήψεων άνθρωπο που ζει σε ένα δικό του κόσμο.
Έφυγα, με την ελπίδα, την παράκληση και την ευχή να μη κάνει τίποτε από αυτά που σκέφτεται και να επιδιώξει να χαρεί τις ομορφιές τις ζωής που έχασε στην πορεία.
Συλλογιέμαι όμως, αυτόν τον αξιακό κώδικα που χάθηκε, όπως είπε προχτές ο πρόεδρος και ότι πια αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάπου, κάποια στιγμή.
Συλλογιέμαι, ότι χτύπησε την πόρτα μου. Το σπίτι μου.
Συλλογιέμαι ότι πλέον ο εχθρός είναι προ των πυλών, των δικών μου πυλών.
Ούτε μια στιγμή οι Ρωμαίοι δεν μπορούσαν να σκεφτούν ότι κινδύνευαν από κάποιον, βολεμένοι και γαλήνιοι ότι αυτοί ήταν άτρωτοι, μέχρι που ο Αννίβας τους ξέσκισε στις Κάνες το 216 π. Χ. και βάδισε ενάντια στη Ρώμη και τότε είπαν με απόγνωση:
http://hamomilaki.blogspot.com/
Πλησίασα. Ο νεαρός ήταν ξαπλωμένος, στο μαγαζάκι του. Έπιανε όλο τον τόπο. Το παιδί ήταν νεκρό.
Υπερβολική δόση είπαν. Άλλοι είπαν ότι κυκλοφόρησε στην πιάτσα καθαρή ηρωίνη.
Πάει το παιδί. Έφυγε.
Τότε, συλλογιστήκαμε όσοι βρεθήκαμε έξω από το μαγαζάκι, ότι τα ναρκωτικά είναι πια έξω από το σπίτι μας.
Δίπλα μας. Έξω από την πόρτα μας.
Σήμερα με φώναξε ένα φίλος να πιούμε καφέ. Ζέστη πρωί Κυριακής, είχαμε ξεμείνει στην Αθήνα που έβραζε. Κουβέντα στην κουβέντα μου έσκασε το παραμύθι: «Γνώρισα μια βουλγάρα, θεά. Πως θα γίνει να φτιάξουμε μια ιστοσελίδα, να επιδεικνύει τα κάλλη της, να βγάλει κανένα φράγκο να ζήσει η γυναίκα»...
Ήξερα χρόνια τον φίλο μου. Νόμιζα ότι τον ήξερα. Έμπαινε στο σπίτι μας κι εγώ στο δικό τους. Τα παιδιά μας έπαιζαν μαζί.
Τον ρώτησα, αν αυτό που ήθελε να κάνει το δέχεται η βουλγάρα. Μου είπε ότι είχε μερικούς ενδοιασμούς, μήπως δει την ιστοσελίδα η κόρη της στην Σόφια, αλλά οι αντιστάσεις της ήταν χαλαρές, η ανάγκη μεγάλη, μάνα και κόρη περίμεναν στην πατρίδα να ζήσουν απ’ αυτήν. Είχε έρθει στην Ελλάδα με ένα γραφείο, 2.000 δολάρια της είχε στοιχίσει η «αποκατάσταση». Τα ξεπλήρωσε σταδιακά λέει, δουλεύοντας σε μπαρ της Βάθη.
Εσύ φίλε μου γιατί το κάνεις αυτό; Θέλεις να βγάλεις χρήματα; Όχι, εγώ να βοηθήσω θέλω, αλλά, αν βγάλω και κανένα φράγκο δεν με χαλάει.
Δεν σου φτάνουν τα χρήματα που βγάζεις τον ρώτησα;
Μου φτάνουν, αλλά, γιατί να μη κερδίσω και κανένα φράγκο παραπάνω; Αυτό δεν κάνουν όλοι; Εξ άλλου, ποιο είναι το νόημα της ζωής, παρά να βγάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα και να ζούμε με μεγαλύτερη άνεση.
Μα, το νόημα της ζωής είναι να βγάζουμε φράγκα;
Φυσικά! απάντησε, ξέρεις κανένα άλλο νόημα; Κοίταξε γύρω σου, βλέπεις τίποτε άλλο;
Μα, φίλε μου, αυτό που θέλεις να κάνεις με την γυναίκα, είναι trafficking, είναι εμπορία ανθρώπου, είναι εκμετάλλευση.
Μα τι λες, μου λέει; Promotion είναι, τα πάντα promotion είναι, παρουσιάζει το εμπόρευμα της και το πουλάει σε καλή τιμή. Δες το modeling, τι κακό έχει το modeling;
Μα, θα έβαζες την κόρη σου να κάνει αυτή την δουλειά;
Δεν έχω καμιά αντίρρηση, η κόρη μου είναι αρκετά έξυπνη και γνωρίζει πολύ καλά μέχρι που να προχωρήσει.
Η παραπάνω στιχομυθία είναι αληθής πέρα για πέρα, μόνο που είναι η light εκδοχή της, στην πραγματικότητα ελέχθησαν πολύ σοβαρότερα πράγματα. Αλλά δεν έχει νόημα να τα εξιστορήσουμε, καταλάβατε ασφαλώς όλοι τι διαμείφθηκε.
Προσπάθησα να του μιλήσω για τον σκοπό της ζωής, για το χρήμα που θεοποίησε και τις αξίες που έχασε στην πορεία. Με κατηγόρησε ως οπισθοδρομικό, συντηρητικό, παρωχημένων αντιλήψεων άνθρωπο που ζει σε ένα δικό του κόσμο.
Έφυγα, με την ελπίδα, την παράκληση και την ευχή να μη κάνει τίποτε από αυτά που σκέφτεται και να επιδιώξει να χαρεί τις ομορφιές τις ζωής που έχασε στην πορεία.
Συλλογιέμαι όμως, αυτόν τον αξιακό κώδικα που χάθηκε, όπως είπε προχτές ο πρόεδρος και ότι πια αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάπου, κάποια στιγμή.
Συλλογιέμαι, ότι χτύπησε την πόρτα μου. Το σπίτι μου.
Συλλογιέμαι ότι πλέον ο εχθρός είναι προ των πυλών, των δικών μου πυλών.
Ούτε μια στιγμή οι Ρωμαίοι δεν μπορούσαν να σκεφτούν ότι κινδύνευαν από κάποιον, βολεμένοι και γαλήνιοι ότι αυτοί ήταν άτρωτοι, μέχρι που ο Αννίβας τους ξέσκισε στις Κάνες το 216 π. Χ. και βάδισε ενάντια στη Ρώμη και τότε είπαν με απόγνωση:
http://hamomilaki.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου