Για τους Μιχάληδες Jacksons... όλους... τους καθημερινούς!

Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής
Και να γυρίσω δίσκο.
Θα 'ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς
Πως έτσι δεν τη βρίσκω.

Τι θα κάνω ήτανε γραφτό
Θέλω δεν το θέλω, ό,τι τραγουδώ
Να το πουλώ να ζήσω.
Όταν πάω στον παραγωγό
Πρέπει να βολέψω έτσι το γραφτό
Να του γυαλίσει, για να το πουλήσει.
Να 'χει σαλέπι, για να σας αρέσει
Να έχει θέμα με έρωτα και αίμα.
Να είναι λόγια, λόγια κομπολόγια
Να σας καλοκαρδίσω
Για να σας γαλουχήσω.

Κι από χρέος συναδελφικό
Να χαμογελάω στο κοινό
Να του σαλεύω για να το μερεύω
Να του σφυρίζω να το νανουρίζω
Να το φουντώνω να το ξεφουσκώνω
Και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα
Για να σας εκτονώνω
Με πλαίσιο το νόμο.

Δουλειά σου είναι μου 'πανε να κρύβεις τα τρωτά
Των καθιερωμένων
Για να διατηρήσουμε τα οικονομικά
Των ευαρεστημένων.

Σιγουριά και δόξα τω Θεώ
Τα καλά στον καπιταλισμό
Είναι πως έχει βίδα.

Άμα πιάσεις το μηχανισμό
Από τ' αυτιά τον πιάνεις το λαγό
Τον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδα
Στην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπι
Και με τα χρόνια γυρνάς ες τα σαλόνια
Ξεχνάς ποια μάνα σε γένναε στο κλάμα
Και του εργάτη καβάλλησες την πλάτη
Μα θε να πει αμάν πια
Και πας ες τα κομμάτια
Και άει στα κομμάτια