Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει.
Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ’ άστρα.
Μόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές.
Και νυχτερίδες τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.
Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα.
Μόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα.
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά.
Και τα κοράκια κολυμπάν σ’ ένα πηγάδι μ’ αίμα.
Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει.
Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει.
Κρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης.
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρικολάκων πόδια.
Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο.
Μόνο ένα βράδυ του Μαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου.
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης
Κι αν θα διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο.
Κι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι.
Μόνο καρτέρει μια στιγμή ν’ ανοίξει ο πικραπήγανος.
Ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.
Μα ήταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη.
Ήταν του Μάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα.
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου.
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.
ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου