του Νίκου Κοσσυφίδη
Έχουν περάσει περίπου 4 μήνες από τη ψήφιση του νομοσχεδίου περί “Ταυτοποίησης των κατόχων και χρηστών εξοπλισμού και υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας” κι επειδή φαίνεται πως παρά τις επιφυλάξεις που είχαν εκφραστεί το θέμα ξεχάστηκε, είναι σκόπιμο να δούμε λίγο αναλυτικότερα γιατί τέτοια μέτρα είναι στη λάθος κατεύθυνση σε μια προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού και των πολιτικών. Ας μη ξεχνάμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που προωθούνται μέτρα μαζικής παρακολούθησης, ήδη στην Ευρώπη ισχύει για παράδειγμα το μέτρο της διατήρησης δεδομένων κίνησης αλλά και η Συνθήκη Prum, που προβλέπει μεταξύ άλλων “ανταλλαγή προσωπικών και μη δεδομένων” μεταξύ των κρατών μελών και κοινές βάσεις στοιχείων (συμπεριλαμβανομένων των αναλύσεων DNA), δράσεις τις οποίες είχε στηρίξει και η Ελληνική κυβέρνηση. Φαίνονται ξεκάθαρα πλέον οι πολιτικές κατευθύνσεις που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια και πρέπει να μας προβληματίσουν ιδιαίτερα, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Stockholm programme (περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ) που αναμένεται να έρθει σύντομα στο προσκήνιο.
Στη τεχνική ανάλυση που ακολουθεί επιχειρούμε να παρουσιάσουμε με εκλαϊκευμένο τρόπο τις αδυναμίες των διαφόρων μεθόδων παρακολούθησης και τα σημεία που χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή. Ελπίζουμε να αποτελέσει έναυσμα για προβληματισμό και να αποβεί χρήσιμη ως σημείο αναφοράς και για μελλοντικές κινητοποιήσεις σε αντίστοιχα θέματα. Ξεκινάμε απ’ τα κινητά τηλέφωνα που είναι και το κυρίως αντικείμενο του νόμου και κατόπιν θα επεκταθούμε και στα υπόλοιπα μέτρα παρακολούθησης που έχουν προταθεί ή εφαρμοστεί διαχρονικά.
Internet:Το πρωτόκολλο επικοινωνίας που χρησιμοποιείται για την διακίνηση ηλεκτρονικής αλληλογραφίας (το γνωστό SMTP -Simple Mail Transfer Protocol (RFC821)- δημιουργήθηκε από τον Jon. Β. Postel το 1982, και ισχύει μέχρι σήμερα με μερικές τροποποιήσεις (RFC2821). Το πρωτόκολλο αυτό πρόκειται στην ουσία για πρωτόκολλο αποστολής αλληλογραφίας και μόνο, συνεπώς δεν έχει δοθεί βάρος στην ταυτοποίηση του αποστολέα, αλλά στην μεταφορά του μηνύματος στον λήπτη, η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που περιέχεται στο πεδίο «Από:» πρόκειται στην ουσία για την διεύθυνση στην οποία θα πρέπει να απαντήσει ο λήπτης και όχι για την διεύθυνση του αποστολέα. Δια του λόγου το αληθές, μπορεί ο οποιοσδήποτε να στείλει ένα mail σε κάποιον και να φαίνεται ότι το mail αυτό ήρθε π.χ. απ’ τον πρωθυπουργό, απλά χρησιμοποιώντας το πρόγραμμα telnet. Αρκεί να συνδεθεί σε κάποιον smtp server και όταν του ζητηθεί να βάλει το mail του αποστολέα (ή καλύτερα το mail στο οποίο μπορεί ο λήπτης να απαντήσει), να βάλει όποιο αυτός επιθυμεί...
Διαβάστε το πλήρες άρθρο, κλικ: εδώ
Σχετικό με το θέμα: Πως να αμυνθεί ένας πολίτης που θίγεται από διαδικτυακό δημοσίευμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου