"Γι`αυτό δεν σε γουστάρω"!

ΟΙ ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΟΙ.
Ειλικρινά δεν μπορώ άλλο με τη μαζική ανοησία. Αρχίζω και έχω περίεργες αντιδράσεις. Γίνομαι αντικοινωνική .Το καταλαβαίνω. Και δεν με ενοχλεί καθόλου. Είναι αυτό ακριβώς που παθαίνεις όταν κοιτάς πλέον ένα μεγάλο σύνολο (το δάσος) και συγκρούεσαι συνεχώς με ανθρώπους που κοιτούν ελάχιστες λεπτομέρειες. Που κρατιούνται σε «επί μέρους ζητήματα» και «καθησυχαστικές εύκολες απαντήσεις». Δεν μπορώ να καλύψω σε μια ανάρτηση το πόσες πολλές αηδίες μπορεί να ακούει κάποιος ημερησίως, μπορώ όμως να φέρω παραδείγματα.

Κοιτώ το πακέτο τα τσιγάρα το οποίο από την επόμενη εβδομάδα θα ακριβύνει κι άλλο. Με πλακώνουν και δυο τρεις φανατικοί και μου ρίχνουν μια πρωινιάτικη διάλεξη-διαφώτιση για το κακό που κάνω στο εαυτό μου. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι θα με εκνεύριζαν ακόμα κι αν με συμβούλευαν πως να φτιάχνω το τσάι! .

Αυτό που με κάνει να γίνομαι έξαλλη είναι το γεγονός πόσο ήσυχοι νοιώθουν επειδή απλά δεν κάνουν κάτι βρώμικο. Ξεπερασμένο. Επειδή νομίζουν τον ευαυτό τους κατά κάποιο τρόπο εξασφαλισμένο σ΄ενα κόσμο που φωνάζει πως πεθαίνει. Ένα κόσμο που μετράει λίγα χρόνια ακόμα σ΄αυτή τη μορφή. Μετά η θ΄αλλάξουμε ή μαζί θα βουλιάξουμε.... Νομίζουν τον ευαυτό τους ιδιαίτερα επιτυχημένο επειδή πάνε σ΄ενα γυμναστήριο τρεις φορές την εβδομάδα , δεν καπνίζουν, πασαλείβονται με διάφορες αηδίες και τρώνε φιλετάκια μινιόν στη σχάρα με μπόλικο λεμονάκι για να μην περισσεύει πόντος στο παραμορφωμένο καθρέφτη του εαυτού τους.... Ανακάλυψαν το μυστικό της επιτυχημένης ζωής. Απασχολούνται δεν δουλεύουν. Ενημερώνονται όχι μέσω βιβλίων αλλά φυλλαδίων και διαφημίσεων. Και ευτυχώς δεν καπνίζουν...Άνθρωποι που αναπνέουν κι αυτοί το νέφος
Που τρώνε γενικότερα μεταλλαγμένα τρόφιμα
Που είναι παραφουσκωμένοι στα συντηρητικά
Που κινούνται μέχρι το περίπτερο με το αυτοκίνητο
Που αναπνέουν όλη μέρα μέσω ενός κλιματιστικού
Που έρχονται σε επαφή με τη φύση 10 μέρες το καλοκαίρι σε μια παραλία τίγκα στο κόσμο και στο κάτουρο
Που είναι γεμάτοι αλλεργίες γιατί ο οργανισμός τους έχει βαρέσει τιλτ σε όλα
Που καταπίνουν προληπτικά 2 κουτιά αντιβίωση μην τυχόν και αρρωστήσουν μόλις δουν λίγο να τρέχει η μυτούλα
(Που σιχαίνονται γενικώς ότι πρωτόγονο, ότι φυσικό, ότι απλό, ότι αδιαφήμιστο
αλλά τρώνε, σκέφτονται και πηδιούνται με βρώμικο τρόπο)
Που κοιμούνται σ’ ένα σπίτι γεμάτο κεραίες κάθε λογής. Το κινητό δίπλα στο μαξιλάρι. Το ασύρματο δίκτυο πιο εκεί. Το ασύρματο τηλέφωνο παραδίπλα και όλο το συνολάκι μαζί κάτω από μια «ομπρέλα» που καλύπτει όλο το λεκανοπέδιο.

Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν δεν απαίτησαν ποτέ να υπάρχει ετικέτα ή απαγόρευση σε ένα βουνό από προϊόντα που μας λένε κατάμουτρα οι επιστήμονες τις συνέπειες κατανάλωσής τους κι εμείς αλλάζουμε σελίδα.

Το κάπνισμα όμως ε? Προς θεού.

Και για πες μου αγαπητέ μου αν αύριο ο φίλος σου ο οποίος είναι καπνιστής πάθει κάτι που στο διάολο θα ξέρεις από το το πρωτόπαθε??? Αν έζησε τόσα χρόνια μέσα σ΄αυτή τη χαβούζα, κάπνιζε μεν αλλά έτρωγε και κρέατα αλλοιωμένα, λαχανικά μεταλλαγμένα, φάρμακα, ανάσαινε δηλητήρια στη δουλειά, δεν είχε δει ποτέ ένα δέντρο κλπ μήπως είναι θαύμα το γεγονός και μόνο που κατάφερε να επιβιώσει τόσα χρόνια?

Κι εσύ βρε ανόητε υποκριτάκο που προσπαθείς να στριμώξεις κάτι ψευτοηθικές, κάτι ψευτόδιλλήματα, κάτι πασαλείμματα στη καθημερινότητά σου και να αισθανθείς «σωστό πρόβατο» γιατί δεν διαμαρτύρεσαι για όλη τη σαπίλα που ζεις αλλά οι διαμαρτυρίες σου είναι μόνιμα περιορισμένης εμβέλειεας, τόσο όσο σε συμφέρει ?

Γιατί δεν απαιτείς στο σούπερ μαρκετ πάνω στο κρέας να αναγράφεται τουλάχιστον «ενδέχεται να βλάψει την υγεία»?
Στις στάσεις των λεωφορείων να αναγράφεται σε ταμπέλα «προσοχή υπερβολική έκθεση στον αέρα των Αθηνών μπορεί να προκαλέσει βλάβες στην υγεία σας»?
Στη θάλασσα που πας να κάνεις μπάνιο «ενδέχεται να περιέχει απόβλητα»?
Στη κρέμα που δίνεις στο μωράκι σου «ενδέχεται να είναι από μολυσμένα γάλατα»?
Στο αυτοκίνητο σου που οδηγάς «ενδέχεται να προκαλεί βλάβες στην υγεία τη δική μου και των συμπολιτών μου»?

Και όλα τα παραπάνω είναι ένα μικρό παράδειγμα σε μια φρίκη που δεν έχει τέλος. Παραδέξου ότι θα επιζήσει όποιος έχει μετατραπεί σε κατσαρίδα και θα νοιώσεις πιο ήσυχος.
Δεν θα χρειαστεί να κάνεις κόπο για τόσες «επί μέρους» επισκευές. Θα αποδεχτείς απλά ότι είσαι κατσαρίδα ή τρωκτικό. Γι΄αυτό ζεις ακόμα.
Γιατί δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
Δεν σε έχει σώσει το γεγονός ότι έχεις κόψει αυτό ή το άλλο.
Σε σώζει το γεγονός ότι έχεις μεταλλαχτεί εσύ ο ίδιος. Στο σώμα, στο μυαλό, στη ψυχή.

Οπως έχουμε μεταλλαχθεί όλοι αλλά εμείς ντρεπόμαστε, νοιώθουμε ενοχές, ενώ εσύ πέρπατάς σαν παραφουσκωμένος διάνος ηλίθιε!

Σε σώζει που δεν ξέρεις ούτε από που έρχεσαι ούτε που πας ούτε για ποιο λόγο ζεις.
Έτσι μπορείς, όπως σε όλα, να δίνεις βολικές εξηγήσεις ραμμένες και κομμένες στα μέτρα του φτωχού μυαλού σου, και να δείχνεις με το δάχτυλο όσους δεν το κάνουν.

Προσπαθείς να σώσεις το τομαράκι σου.
Δεν προσπαθείς να συνεισφέρεις στο γενικό καλό. Γι΄αυτό δεν σε γουστάρω.

Δεν δίνεις μια μάχη να σταματήσουν π.χ. να παρασκευάζονται τσιγάρα παγκοσμίως, να κηρυχτούν παράνομες οι καπνοβιομηχανίες και να τις κλείσουν όλες άμεσα, να φυλακίζεται με ισόβια όποιος διακινεί τσιγάρα (αφού τόσο πολύ σε καίει και πιστεύεις ότι κάνει κακό) , πασχίζεις να μην καπνίζει απλά ο διπλανός σου μην τυχόν και αναπνεύσεις το καπνό του και κάποια στιγμή στο μέλλον, ίσως, σε βλάψει.

Γι΄αυτό δε σε γουστάρω.

Δεν δίνεις καμιά μάχη να γκρεμιστεί η τσιμεντούπολη και να ξαναγίνει απ΄την αρχή ανθρώπινη ή να φύγουν όλοι και να ξαναγεμίσει η επαρχία με κόσμο. Αυτό που σε νοιάζει είναι να βγάλεις μερικά λεφτά για να τσιμπήσεις ένα αυθαίρετο μέσα στο δάσος που έκαψαν αυτοί που θα στο πουλήσουν και που στερούν τον αέρα στους υπόλοιπους.

Γι΄αυτό δε σε γουστάρω.

Δεν δίνεις καμιά μάχη για να φύγουν όλοι όσοι εκμεταλλεύονται την αρρώστια και το θάνατο (βιομηχανίες, γιατροί, προμηθευτές, μεσάζοντες και όλοι οι πλασιέ του ανθρώπινου πόνου) δίνεις μάχη να έχεις τα λεφτουδάκια σου για να δώσεις το φακελάκι σου και να εγχειριστεί ο δικός σου πριν από το κακομοίρη που δεν έχει να τα χώσει.

Γι΄αυτό δε σε γουστάρω.

Δεν δίνεις μάχες για να γίνει εδώ και τώρα νέο σύστημα παιδεία, να γεμίσει η Ελλάδα αξιοπρεπή σχολεία, βιβλιοθήκες, αναγνωστήρια, στάδια , γυμναστήρια, άρτια εκπαιδευμένους εκπαιδευτικούς, σωστό σύστημα εισαγωγής στην ανώτερη εκπαίδευση, πάταξη της παραπαιδείας, δίνεις μάχη πάλι για να έχεις φράγκα παραπάνω να πληρώνεις δέκα φροντιστήρια και κάποια κολέγια αργότερα που θα σε κάνουν να νοιώθεις ότι είσαι χλιδάτος

Γι΄αυτό δε σε γουστάρω.

Γιατί δεν έχεις νοιώσει στ΄αλήθεια ποτέ πως είσαι άνθρωπος ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους που είναι αδέλφια σου. Δεν έχεις αδέλφια. Είσαι μοναχοπαίδι ενός ατομιστή και εκδικιτικού πατέρα. Είσαι μαθημένος από τα γενοφάσκια σου πως εσύ και μόνο πρέπει να επιζήσεις και θα το κάνεις αυτό με όποιο κόστος.

Δεν αισθάνθηκες ποτέ πως αγαπάς κάτι περισσότερο απ΄οτι έχεις κλείσει μέσα στους τοίχους του σπιτιού σου. Κι αυτό ακόμα είτε λέγεται γυναίκα είτε παιδί με όρους το αγαπάς. Τους αγαπάς αν σε τιμήσουν, αν σε βγάλουν ασπροπρόσωπο, αν σε βοηθάνε να τη περνάς καλύτερα, αν δε σου προξενούν ιδιαίτερα προβλήματα, αν μπορείς να τους επιδεικνύεις σαν επιτυχημένο εμπόρευμα στα γύρω.

Γι΄αυτό δε σε γουστάρω.

Και γι΄αυτό δε γουστάρω από σένα συμβουλές. Γιατί εγώ κουβαλάω βρωμιές επάνω μου και δεν τις πλένω με οινοπνεύματα και αποστειρωτικά. Γιατί είμαι αδέσποτο κι όχι ράτσας κι έτσι τρώω ότι βρω κι όχι κονσέρβες τριών αστέρων. Γιατί διαμαρτύρομαι, υποφέρω, αγανακτώ για το δάσος που είναι καμένο κι όχι για τις σπίθες που έπεσαν στην αυλή μου. Για όλη τη θάλασσα μαζί κι όχι για τη παραλία μου. Για όλα τα παιδιά του κόσμου κι όχι για τα δικά μου (κι αυτά αν είναι αρτιμελή γιατί αν έχουν χμ... κάτι πρόβλημα τα κλείνεις και σε κανένα άσυλο)

Γι΄όλα αυτά δέχομαι συμβουλές από τους ομοίους μου. Που τους σέβομαι και τους γουστάρω. Δεν γίνεται να κατανοήσω τις δικές σου συμβουλές.

Γιατί εγώ είμαι βρώμικη κι εσύ αποστειρωμένος.
Εγώ είμαι πολίτης του πλανήτη κι εσύ είσαι πολιτης των τετραγωνικών που καταλαμβάνει η πατούσα σου.

Δεν θα συναντηθούμε. Γιατί εσύ είσαι ο απουσιολόγος ενός κακού σχολείου κι εγώ έχω φάει μόνιμη αποβολή. Κι έτσι λυπάμαι αλλά τα πιστεύω μου, τις έννοιες μου, τις χαρές μου και τις λύπες μου θα τις πω σ΄εκείνους που εκτός από το να συμβουλεύουν και να υποδεικνύουν, ξέρουν και να νοιάζονται αληθινά.
http://vasiliskos2.blogspot.com/2010/01/blog-post_11.html