του Δημήτρη Καμπουράκη
Μπορεί και να τον καρφώνω τώρα, διότι δεν του πήρα την άδεια να δημοσιοποιήσω την κουβέντα μας, αλλά ήταν τόσο προκλητικό αυτό που έμαθα, που δεν κρατιέμαι. Ο άνθρωπος έχει γνωστή σειρά εστιατορίων. Συνετός και αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας χαμηλών τόνων. Εδώ και δύο ή τρία χρόνια, νοίκιασε και το εστιατόριο “Ορίζοντες” στην κορυφή τού Λυκαβηττού. Έτυχε να τον δω και μιλούσαμε για την οικονομική κρίση.
“Πως πάει η κίνηση;” ρώτησα.
“Ο κόσμος δεν έχει λεφτά και αυτό φαίνεται”, απάντησε. “Παλεύουμε όμως, μειώνουμε κάποια κόστη, φτιάχνουμε καινούρια φθηνότερα πιάτα χωρίς να ρίχνουμε την ποιότητα και γενικώς προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα. Θα τα καταφέρουμε.”
“Το εστιατόριο του Λυκαβηττού, που είναι πιο ακριβό, πως πάει;”.... “Όλα τα πολυτελή εστιατόρια έχουν κάποια πτώση. Όμως δεν μπορώ ακόμα να έχω ακριβή στοιχεία διότι το εστιατόριο πάει μαζί με τα οικονομικά αποτελέσματα του τελεφερίκ”.
“Του τελεφερίκ; Τι σχέση έχει το τελεφερίκ;” αναρωτήθηκα.
“Ο ΕΟΤ, στη σύμβαση μίσθωσης του εστιατορίου είχε βάλει υποχρεωτικά και τη μίσθωση λειτουργίας του τελεφερίκ. Εγώ δεν το ήθελα το τελεφερίκ, διότι είδα τους ισολογισμούς του και είχε 200 εκατομμύρια ευρώ ζημιές τον χρόνο. Όμως ο ΕΟΤ τα έδινε πακέτο. Τελικά το αποτόλμησα και σχεδόν αμέσως το τελεφερίκ έγινε κερδοφόρο.”
“Κερδοφόρο;” ρώτησα εμβρόντητος. “Πως έγινε αυτό;”
“Αφού υπό την εποπτεία του ΕΟΤ, το τελεφερίκ είχε εβδομήντα δύο (72) δημοσίους υπαλλήλους προσωπικό. Με μένα, δουλεύει τις ίδιες ώρες, κάνει τα ίδια δρομολόγια ανά ώρα, αλλά έχει εννέα (9) άτομα προσωπικό. Και δουλεύουν όλοι οκτάωρο. Ούτε ώρα παραπάνω.”
Έσκυψα, ήπια αμίλητος μια γουλιά καφέ, αλλά δεν ξέρω για ποιο λόγο, μου 'κατσε στον λαιμό ο άτιμος...
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου