Ας μάθουμε να ζούμε με την "Όπερα της πεντάρας"...

Εγχειρίδιο Πολέμου...

Έχω ακούσει να μιλάνε για πολλά μοντέλα. Κάτσε κάτω βρε, πού πας; Θέλω να σου μιλήσω σοβαρά, δεν σου μιλάω για μοντέλες της βίζιτας, ούτε για μοντέλα των 4 τροχών, θέλω να σου μιλήσω για τα ξενόφερτα μοντέλα ζωής, που ετοιμάζουνε για σένα, για το σήμερα, για το αύριο, για τα παιδιά σου...

Πότε μιλάνε για το Σουηδικό μοντέλο, πότε για το Ιρλανδικό, πότε για το Πορτογαλικό, πότε για της Αργεντινής, πότε για το Γερμανικό. Παίρνουνε φασόν τους τυφλοσούρτηδες και ράβουνε κουστουμάκια για σένα και για μένα. Θα μας τα προβάρουνε και θα αποφασίσουν ποιό μας πάει καλύτερα κι ας μας είναι κοντά τα μανίκια κι ας μας κόβει ο καβάλος κι ας μας είναι στενό το πουκάμισο και μας σφίγγει τον λαιμό και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Ας προσέχαμε τόσα χρόνια καλύτερα τις επιλογές μας. Ας ήμασταν κριτές και όχι συνένοχοι, ας ήμασταν πολίτες και όχι οπαδοί...
Όμως, είπα Γερμανικό μοντέλο και στο μυαλό μου εκτός από τις Μερσεντές και τις BMW, που με κρατικές πινακίδες μεταφέρουν τους ενόχους, που αποφάσισαν την καταδίκη όλων των υπόλοιπων, ήρθε και ένα έργο του Μπρεχτ, το Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου. Συγκεκριμένα θημήθηκα και έψαξα και βρήκα το παρακάτω απόσπασμα:...."Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κιόλας φάει

Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
Χωρίς να ’χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής
…………………………….
Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι’ αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα ’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λες πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό..."
Σας ακούγεται γνωστό; Αναγνωρίζετε σύγχρονα πρόσωπα και καταστάσεις; Δεν σας έρχεται να τους πιάσετε και να τους στείλετε από κει που 'ρθαν; Εμένα πάντως, τέτοια συναισθήματα μου δημιουργεί.
Κι αν εγώ είμαι ένας, κι αν εσύ που είσαι άλλος ένας, κια αν ο διπλανός μας, κι ο διπλανός του, κι ο παραπέρας κοιταχτούμε και συννενοηθούμε όχι με τα λόγια, έχουμε χορτάσει από λόγια, αλλά με τα μάτια, τότε ίσως κάτι να γίνει...
Αλλιώς, ας ξεχάσουμε τα ηρωικά και μεγαλόστομα "Εγχειρίδια Πολέμου" κι ας μάθουμε να ζούμε με την "Όπερα της πεντάρας"...
http://aletri.blogspot.com/2010/02/blog-post_9464.html