Ο βρετανός συγγραφέας Τέρι Πράτσετ, ο οποίος έχει προσβληθεί από Αλτσχάιμερ, πρότεινε τη δημιουργία δικαστηρίων που θα έχουν τη δικαιοδοσία να επιτρέπουν σε ασθενείς που πάσχουν από ανίατες ασθένειες να θέσουν τέλος στη ζωή τους με τη βοήθεια κάποιου οικείου τους.
"Εάν ήξερα ότι μπορώ να πεθάνω όποτε θέλω, τότε η κάθε μέρα που ζω θα άξιζε όσο ένα εκατομμύριο βιβλία. Εάν ήξερα ότι μπορώ να πεθάνω, θα ζούσα. Είναι δική μου η ζωή, δικός μου ο θάνατος, δική μου η επιλογή", δήλωσε ο συγγραφέας σε μία ομιλία του με τίτλο "Σφίγγοντας το χέρι στο θάνατο".
Ο Σερ Τέρι Πράτσετ προτείνει μάλιστα να είναι ο πρώτος που θα προσφύγει σε αυτά τα δικαστήρια.... "Φυσικά και δεν περιμένω να είναι όλοι οι γιατροί έτοιμοι να βοηθήσουν κάποιον να πεθάνει... Αλλά μου φαίνεται λογικό να στηριζόμαστε στην ιατρική επιστήμη, που εδώ και αιώνες μάς βοηθάει να ζούμε καλύτερα και περισσότερο, να μας βοηθήσει να πεθάνουμε σπίτι μας εν ειρήνη και περιστοιχισμένοι από τους δικούς μας ανθρώπους, χωρίς να χρειάζεται να περάσουμε μία μακρά παραμονή στην αίθουσα αναμονής του Θεού", πρόσθεσε ο συγγραφέας στην παρέμβασή του στο Βασιλικό Ιατρικό Κολλέγιο.
Το 75% των Βρετανών είναι υπέρ της θέσπισης νέου νόμου που θα επιτρέπει την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, σύμφωνα με δημοσκόπηση του ινστιτούτου YouGov που δημοσιεύει σήμερα η εφημερίδα Daily Telegraph.
Η βρετανική δικαιοσύνη αποσαφήνισε τον περασμένο Σεπτέμβριο τον νόμο περί υποβοηθούμενης αυτοκτονίας ανακοινώνοντας ότι τα άτομα που βοηθούν τον γονέα τους να βάλει τέλος στη ζωή του πιθανότατα δεν θα διώκονται, εάν κίνητρο της χειρονομίας ήταν η συμπόνοια και εάν ο ασθενής έχει εκφράσει την επιθυμία του αυτή πέρα από κάθε αμφιβολία. Αλλά ο νόμος που καταδικάζει την υποβοηθούμενη αυτοκτονία δεν καταργήθηκε, ούτε τροποποιήθηκε.
Αιτία της αποσαφήνισης αυτής ήταν η προσφυγή της Ντέπι Πάρντι, μίας βρετανίδας που έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας και επιθυμούσε να μεταβεί για ευθανασία στην Ελβετία, και η οποία φοβόταν ενδεχόμενη δίωξη του συζύγου της, σε περίπτωση που εκείνος μετέβαινε μαζί της στην Ελβετία.
ΑΠΕ
5 σχόλια:
Συγκλονιστικό ....να φτάνεις σε αυτό το σημείο ...κι όμως ναι, είναι δικαίωμα του καθενός αλλά...πως; Πως να το δεχτείς για τους δικούς σου ανθρώπους; Με τρομάζουν οι καταστάσεις που δεν ξέρεις ποιο πραγματικά είναι το σωστό και ποιο όχι .
Καλημέρα Μανωλιό μου και καλό μήνα :-)
Οταν ερχόμαστε στη ζωή δεν είναι επιλογή μας, ας είναι τουλάχιστον το τέλος που δεν αντέχουμε να το ζήσουμε...
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!
Είμαι υπέρ του δικαιώματος του να επιλέξει να πεθάνει κάποιος όταν πλέον δεν "ζει".
Για ιατρικούς πάντα λόγους.
Είναι ίσως σκληρό, ίσως αντιδεοντολογικό αλλά όταν πλέον είσαι ένα σώμα σε ένα κρεβάτι, γιατί να περιμένεις πότε θα έρθει το μοιραίο και να παρακολουθείς, κι οι άλλοι μαζί σου αυτή την πορεία.
Η ασίγαστη περιπέτεια του νου, η μόνη συνθήκη που μπορεί να μας δώσει φτερά
Lukia Ρικάκι: Παρταμύθια της αγάπης και της ελπίδας
Καλησπέρα στην όμορφη συντροφιά!
Μάλλον συμφωνούμε τελικά, όπως θεωρώ ότι την ίδια άποψη έχει ο μέσος σκεπτόμενος νους, πάντα βέβαια όταν αφοράει προσωπικά εμάς και κάτω από τις προυποθέσεις που αναφέρεται.
Καλό μήνα σε όλα τα κορίτσια!!:)
Δημοσίευση σχολίου