Γράφει η Κωνσταντίνα Καψούρη
Διαβάζω, λέει, πως δεκαοχτάχρονα παιδιά έκαψαν το σπίτι μεταναστών στην Σπάρτη….
Δεν πέτυχε όμως το εγχείρημα…Οι μετανάστες επέζησαν…
Εγώ έχω να προτείνω το εξής…
Την κατασκευή μιας Προκρούστιας μηχανής, στην οποία θα οδηγούνται όσοι δεν λέγονται Γιώργος, Κώστας, Γιάννης, Ηλίας, Μαρία, Ελένη…
Όσοι θα έχουν ύψος κάτω από 1,70…
Όσοι έχουν απόχρωση επιδερμίδος έναν τόνο πιο ανοιχτό ή πιο σκούρο από τον δικό μας….
Όσοι δεν ομιλούν την Ελληνική..ή την ομιλούν σπασμένα…
Όσοι δεν οδηγούν ευρωπαϊκό ή αμερικάνικο αυτοκίνητο….
Και η εξόντωση των αλλοδαπών, των μεταναστών, των διαφορετικών, των ομοφυλόφυλων, των άλλων…δεν θα αργήσει να έρθει…
Και εμείς, ως άλλοι Ζοζέφ Αρτύρ ντε Γκομπινώ παρακολουθούμε από μακριά τα αίσχη της ανθρώπινης ψυχής..Αδύνατη πια να νιώσει το οτιδήποτε, μόνη, να παλεύει με ότι έντεχνα της πασάρουν..
Φίλοι μου αγαπημένοι, ξεχάσαμε ότι το 1890-1917, περίπου 450.000 Έλληνες έφτασαν στις ΗΠΑ;
Ξεχάσαμε τα βράδια του ’60 που πλέναμε στίβες πιάτα στο ‘Άκρόπολη’ του Μονάχου..μέχρι τα ξημερώματα…ως που τα χέρια, παπαριασμένα πια απ’τις σαπουνάδες δεν είχαν δύναμη να κλείσουν μέσα τους δέκα ψωρομάρκα…
Πόσο εύκολα ξεχνάμε…Πόσο εύκολα θυμώνουμε….
Ποιος είναι υπέρτερος εδώ;…Αναρωτιέμαι δυνατά…Εμείς; Οι Έλληνες; Που υπερτερούμε; Σε πρόνοια; Σε παιδεία; Σε ευρωστία; Σε κοινωνική πολιτική; Τι μας ξεχωρίζει από το Μπαγκλαντές; Η σωστά δομημένη και θεμελιωμένη πολιτική τάξη;
Και δεν είναι τα παιδιά οι ένοχοι αγαπημένοι μου φίλοι….δεν θα χρεώσουμε σ’αυτά την αυτουργία, επειδή εμείς και μόνο εμείς, τόσα χρόνια εμποτίζουμε το δηλητήριο στις ψυχές τους….
Κάτι δεν πήγε καλά…Οικογένεια; Σχολείο; Κοινωνία;….Κάπου εκεί έγινε το λάθος…το ανεπανόρθωτο λάθος..που μας κατέστησε υποχείριο των πιο ταπεινών ανθρώπινων ενστίκτων…κανίβαλλους…μιας άλλης προϊστορικής εποχής…
Διαβάζω, λέει, πως δεκαοχτάχρονα παιδιά έκαψαν το σπίτι μεταναστών στην Σπάρτη….
Δεν πέτυχε όμως το εγχείρημα…Οι μετανάστες επέζησαν…
Εγώ έχω να προτείνω το εξής…
Την κατασκευή μιας Προκρούστιας μηχανής, στην οποία θα οδηγούνται όσοι δεν λέγονται Γιώργος, Κώστας, Γιάννης, Ηλίας, Μαρία, Ελένη…
Όσοι θα έχουν ύψος κάτω από 1,70…
Όσοι έχουν απόχρωση επιδερμίδος έναν τόνο πιο ανοιχτό ή πιο σκούρο από τον δικό μας….
Όσοι δεν ομιλούν την Ελληνική..ή την ομιλούν σπασμένα…
Όσοι δεν οδηγούν ευρωπαϊκό ή αμερικάνικο αυτοκίνητο….
Και η εξόντωση των αλλοδαπών, των μεταναστών, των διαφορετικών, των ομοφυλόφυλων, των άλλων…δεν θα αργήσει να έρθει…
Και εμείς, ως άλλοι Ζοζέφ Αρτύρ ντε Γκομπινώ παρακολουθούμε από μακριά τα αίσχη της ανθρώπινης ψυχής..Αδύνατη πια να νιώσει το οτιδήποτε, μόνη, να παλεύει με ότι έντεχνα της πασάρουν..
Φίλοι μου αγαπημένοι, ξεχάσαμε ότι το 1890-1917, περίπου 450.000 Έλληνες έφτασαν στις ΗΠΑ;
Ξεχάσαμε τα βράδια του ’60 που πλέναμε στίβες πιάτα στο ‘Άκρόπολη’ του Μονάχου..μέχρι τα ξημερώματα…ως που τα χέρια, παπαριασμένα πια απ’τις σαπουνάδες δεν είχαν δύναμη να κλείσουν μέσα τους δέκα ψωρομάρκα…
Πόσο εύκολα ξεχνάμε…Πόσο εύκολα θυμώνουμε….
Ποιος είναι υπέρτερος εδώ;…Αναρωτιέμαι δυνατά…Εμείς; Οι Έλληνες; Που υπερτερούμε; Σε πρόνοια; Σε παιδεία; Σε ευρωστία; Σε κοινωνική πολιτική; Τι μας ξεχωρίζει από το Μπαγκλαντές; Η σωστά δομημένη και θεμελιωμένη πολιτική τάξη;
Και δεν είναι τα παιδιά οι ένοχοι αγαπημένοι μου φίλοι….δεν θα χρεώσουμε σ’αυτά την αυτουργία, επειδή εμείς και μόνο εμείς, τόσα χρόνια εμποτίζουμε το δηλητήριο στις ψυχές τους….
Κάτι δεν πήγε καλά…Οικογένεια; Σχολείο; Κοινωνία;….Κάπου εκεί έγινε το λάθος…το ανεπανόρθωτο λάθος..που μας κατέστησε υποχείριο των πιο ταπεινών ανθρώπινων ενστίκτων…κανίβαλλους…μιας άλλης προϊστορικής εποχής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου