Πού θα πάει όμως;... Η παρτίδα είναι ακόμα στη μέση...

Η παρτίδα είναι ακόμα στη μέση...

Ο Χαμιντουλάν Ναζαφί... που είχε μάνα τη Ζαχρά... πατέρα έναν συνταξιούχο δάσκαλο... και μια 10χρονη αδελφούλα... ήταν από το Αφγανιστάν...

Ο Χαμιντουλάν ήταν ένας μικρός πολίτης μιας άλλοτε μεγάλης χώρας... Κάποιοι... κάποτε... αποφάσισαν ότι η χώρα του έπρεπε να διαλυθεί...

Αποφάσισαν ότι ο πατέρας του... για να μπορέσει να ζήσει την οικογένειά του... έπρεπε να εγκαταλείψει την πατρίδα του...

Αποφάσισαν ότι ο Χαμιντουλάν έπρεπε να μην έχει σπίτι... να μην έχει πατρίδα... να μην έχει σχολείο... να μην έχει να ζήσει... Αποφάσισαν πως έπρεπε να σκοτωθεί...

Κάποια στιγμή... κάποιοι καλοντυμένοι άνθρωποι... με άριστες σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου... αποφάσισαν για τον Χαμιντουλάν.

Είναι οι ίδιοι που έχουν αποφασίσει και για τους Έλληνες... τους Πορτογάλους... τους Τούρκους... τους Παλαιστίνιους... τους Ιρακινούς τους... τους... τους...

Είναι οι ίδιοι που κάνουν πολλαπλασιασμούς και αφαιρέσεις με κράτη... έθνη... πληθυσμούς... αξιοπρέπειες... στοιχειώδη όνειρα... ελπίδες....Είναι ένα είδος λογιστών... που κάνουν πράξεις με ανθρώπους... σε μια μεγάλη επιχείρηση που έγινε ο κόσμος...

Γι’ αυτούς ο Χαμιντουλάν... ο μελαχρινούλης με τις ματάρες... ήταν μονάχα ένα νούμερο στα τρισεκατομμύριά τους... Κι ας τους κοιτούσε στα μάτια...

Τους ξέρετε... Ξέρετε ποιοι είναι... Έχουμε κι εδώ εκλεγμένους και μη κολλητούς τους...

Αυτοί που αποφάσιζαν για την παλιά πατρίδα του Χαμιντουλάν... τα ίδια πρόσωπα... αποφασίζουν τώρα τις πολλές πατρίδες που δεν έχει ο Χαμιντουλάν...

Οι ίδιοι πολιτικοί... υπουργοί... στρατηγοί... η ίδια εξουσία που κυβερνούσε κάποτε ένα λαό... κυβερνά... διαιρεί και σκοτώνει πολλούς λαούς... Έχει πολλά τέρατα ο κόσμος...

Η φίλη μου η Ιφιγένεια «υιοθέτησε» τα συμπατριωτάκια του Χαμιντουλάν. Με 50 ευρώ που στέλνει κάθε μήνα στους «Γιατρούς χωρίς σύνορα»... ποιος ξέρει... μπορεί να σκάει πότε-πότε ένα χαμόγελο στα χείλη τους... Και στα δικά τους και στα χείλη εκατομμυρίων άλλων παιδιών που μοιράζονται την ίδια μοίρα... Κι όταν ο Χαμιντουλάν βλέπει ένα χαμόγελο στα χείλη των συνομηλίκων του θα μας κατουράει από χαρά από ‘κει πάνω που βρίσκεται...

Δεν είναι πράξη ελεημοσύνης αυτά τα πενήντα ευρώ το μήνα... Είναι βέβαια ένα χάδι στο κεφαλάκι μιας λύπης... Αλλά είναι κι ένα κλείσιμο ματιού... ένας θυμός... μια οργή... είναι ένα κούνημα δακτύλου... είναι ένα νεύμα...

Να ξέρουν τα καθάρματα σ’ όποιο κόμμα κι αν ανήκουν... σ’ όποια χώρα κι αν κυβερνούν... όσο χαρισματικά καθάρματα κι αν είναι... πως ξέρουμε ποιοι είναι...

Είναι ένα σήμα αυτά τα πενήντα ευρώ... για να μάθουν πως δεν πάψαμε ν’ αγαπάμε... πως δεν πάψαμε να διψάμε για ελευθερία... πως δεν πάψαμε να τρέμουμε για δικαιοσύνη...

Όσο το αίσθημα... το πάθος... και η τρέλα να μην είσαι μόνο ο εαυτός σου πλημμυρίζει τις ψυχές μας... τόσο χλωμιάζουν οι εξουσίες...

Εντάξει... μας τη φέρανε μια φορά ντυμένοι στα μαύρα... μας τη φέρανε δυο φορές ντυμένοι στα κόκκινα... μας τη φέρνουνε τρεις φορές φορτωμένοι ντοκτορά και ψυχραιμία...

Πού θα πάει όμως;... Η παρτίδα είναι ακόμα στη μέση...
http://aldebaran-mhnyma.blogspot.com/2010/04/blog-post_02.html