Το δέντρο που πληγώναμε
Δεν ξέρω αν φταίει το έντονο ανάγλυφο, η αύρα του ανέμου που την ακούω από μακρυά, οι σκιές που ρίχνουν τα εκκλησάκια όταν ανεβαίνω ανηφόρες με άγνωστη τελική διαδρομή. Πάντως σε σπάνιες στιγμές χαλάρωσης, νοιώθω ευτυχισμένος που μπορώ να περπατώ και να θυμάμαι στιγμιότυπα αυτού του τόπου που από τα γεννοφάσκια του, βογκά για δικαιοσύνη αλλά δεν την βρίσκει γιατί δεν έχει μάθει να πολεμά. Προτιμά τα πάντα να έρχονται στο πιάτο όπως οι σημερινοί προ-έφηβοι που νομίζουν ότι με το πάτημα ενός κουμπιού θα βρουν γκόμενα, αποσμητικά και ταινίες με τέλειο hd σήμα.
Θυμάμαι για πόσες δεκαετίες το ελληνικό κράτος διατελεί προτεκτοράτο, έμπλεο δυνάμεων εξυπνότερων, με τα χέρια των ξένων γεμάτα μόρφωση και πονηριά, ισάξια μελέτης και παραδείγματος. Από το σουλτανάτο και τα τσαρικά τερτίπια μέχρι την Διάσκεψη του Λιβάνου και τα παιχνίδια της αμερικάνικης διπλωματίας, όλα μελετημένα στην εντέλεια, έτοιμα για το ρίσκο που σιγουρεύεται από την δουλοπρέπεια και τον αβδηριτισμό των ελλήνων πολιτικάντηδων....Αλλά το πρόβλημα είναι πιο εσωτερικό. Η Ελλάδα τρώει τις ίδιες της τις σάρκες εξ απαλών ονύχων. Τι να πρωτοθυμηθώ; Την ακαμψία των δοσίλογων στην υπόθεση Μπελογιάννη; Τα καραγκιοζιλίκια του Χριστόδουλου με την επίδειξη του λάβαρου της Αγίας Λαύρας και το πλήθος να αλαλάζει από κάτω έτοιμο να σκοτώσει τον οποιοδήποτε αντίχριστο αντιρρησία; Την αμετάκλητη πορεία στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις κυβερνητικές δεσμεύσεις που για ακόμα μια φορά λαμβάνουν χώρα χωρίς να ερωτηθεί κανείς; Η μείωση των δαπανών και όλες οι 'θυσίες' που θα γίνουν, κάνοντας την Παγκόσμια Τράπεζα (αδελφάκι του ΔΝΤ) να χαμογελά, έτοιμη για περισσότερο ξένο αίμα;
Η λογοδοσία και η επιθεώρηση στα ενδότερα των προαναφερόμενων οργανισμών είναι ανύπαρκτες. Συμφωνίες πάνε κι έρχονται ενώ οι κυβερνώντες χειροκροτούν στον θώκο τους ξέροντας από πριν περί απολύσεων, μείωση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και συντάξεις. Αισθάνομαι απίστευτη οργή βλέποντας το φαλακρό κρανίου του ευνούχου από την μάννα του Γιωργάκη Παπανδρέου να μην ιδρώνει αλλά απεναντίας να καταφάσκει σε διαταγές.
Ελπίζω ότι κάποτε η βλακεία του νεο-Έλληνα θα εξαφανιστεί και την θέση της θα πάρει η μόρφωση, τα συνεχή ερωτήματα επί παντός επιστητού και η αμφισβήτηση σε ιδέες και αξίες με γνώμονα το ακόμα καλύτερο, εναργές, οτρηρό κομμάτι του εαυτού του.
http://theelfatbay.blogspot.com/2010/04/blog-post_17.html
Δεν ξέρω αν φταίει το έντονο ανάγλυφο, η αύρα του ανέμου που την ακούω από μακρυά, οι σκιές που ρίχνουν τα εκκλησάκια όταν ανεβαίνω ανηφόρες με άγνωστη τελική διαδρομή. Πάντως σε σπάνιες στιγμές χαλάρωσης, νοιώθω ευτυχισμένος που μπορώ να περπατώ και να θυμάμαι στιγμιότυπα αυτού του τόπου που από τα γεννοφάσκια του, βογκά για δικαιοσύνη αλλά δεν την βρίσκει γιατί δεν έχει μάθει να πολεμά. Προτιμά τα πάντα να έρχονται στο πιάτο όπως οι σημερινοί προ-έφηβοι που νομίζουν ότι με το πάτημα ενός κουμπιού θα βρουν γκόμενα, αποσμητικά και ταινίες με τέλειο hd σήμα.
Θυμάμαι για πόσες δεκαετίες το ελληνικό κράτος διατελεί προτεκτοράτο, έμπλεο δυνάμεων εξυπνότερων, με τα χέρια των ξένων γεμάτα μόρφωση και πονηριά, ισάξια μελέτης και παραδείγματος. Από το σουλτανάτο και τα τσαρικά τερτίπια μέχρι την Διάσκεψη του Λιβάνου και τα παιχνίδια της αμερικάνικης διπλωματίας, όλα μελετημένα στην εντέλεια, έτοιμα για το ρίσκο που σιγουρεύεται από την δουλοπρέπεια και τον αβδηριτισμό των ελλήνων πολιτικάντηδων....Αλλά το πρόβλημα είναι πιο εσωτερικό. Η Ελλάδα τρώει τις ίδιες της τις σάρκες εξ απαλών ονύχων. Τι να πρωτοθυμηθώ; Την ακαμψία των δοσίλογων στην υπόθεση Μπελογιάννη; Τα καραγκιοζιλίκια του Χριστόδουλου με την επίδειξη του λάβαρου της Αγίας Λαύρας και το πλήθος να αλαλάζει από κάτω έτοιμο να σκοτώσει τον οποιοδήποτε αντίχριστο αντιρρησία; Την αμετάκλητη πορεία στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις κυβερνητικές δεσμεύσεις που για ακόμα μια φορά λαμβάνουν χώρα χωρίς να ερωτηθεί κανείς; Η μείωση των δαπανών και όλες οι 'θυσίες' που θα γίνουν, κάνοντας την Παγκόσμια Τράπεζα (αδελφάκι του ΔΝΤ) να χαμογελά, έτοιμη για περισσότερο ξένο αίμα;
Η λογοδοσία και η επιθεώρηση στα ενδότερα των προαναφερόμενων οργανισμών είναι ανύπαρκτες. Συμφωνίες πάνε κι έρχονται ενώ οι κυβερνώντες χειροκροτούν στον θώκο τους ξέροντας από πριν περί απολύσεων, μείωση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και συντάξεις. Αισθάνομαι απίστευτη οργή βλέποντας το φαλακρό κρανίου του ευνούχου από την μάννα του Γιωργάκη Παπανδρέου να μην ιδρώνει αλλά απεναντίας να καταφάσκει σε διαταγές.
Ελπίζω ότι κάποτε η βλακεία του νεο-Έλληνα θα εξαφανιστεί και την θέση της θα πάρει η μόρφωση, τα συνεχή ερωτήματα επί παντός επιστητού και η αμφισβήτηση σε ιδέες και αξίες με γνώμονα το ακόμα καλύτερο, εναργές, οτρηρό κομμάτι του εαυτού του.
http://theelfatbay.blogspot.com/2010/04/blog-post_17.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου