Tα ρετάλια της Γκερέκου

της Ρέας Βιτάλη
Μου πήρε καιρό να το χωνέψω κι άλλο τόσο να το επεξεργαστώ. Η Άντζελα Γκερέκου ανήγγειλε περήφανη την ιδέα που συνέλαβαν για τη διαφημιστική καμπάνια της χώρας μας, λόγω της οικονομικής στενότητας, που είναι ένα πάτσγουερκ, μια συρραφή, παλιών διαφημίσεων. Πιο απλά, πήραν ρετάλια από διαφημίσεις, που είχαν γίνει κατά καιρούς (χρόνια και καιρούς) και ταρατατζούμ… Ιδού πώς παρουσιάζονται τα «προικιά» της χώρας διεθνώς, ώστε να προσεγγίσουμε πελάτες εν μέσω κρίσης και παγκόσμιου εξευτελισμού! Με ρετάλια! Φιλοσοφία που απορρέει από τη φράση που΄λεγε η γιαγιά μου «Πολλοί θα το δούνε λίγοι θα το καταλάβουν»… Γιατί ως γνωστόν μόνο εμείς είμαστε έξυπνοι στο πλανήτη. Και φωτογραφίζονταν που λέτε η Γκερέκου, περήφανη και χαμογελαστή και διατυμπάνιζε το κατόρθωμα. Τι; Tη μιζέρια μας… Αχ κυρία Γκερέκου μου! Και οι μπουφέδες στήνονται από απομεινάρια αλλά δεν έχω δει ποτέ σεφ να φωνάζει στη σάλα «κοίτα τι σας έφτιαξα με τα απομεινάρια».

Η διαφημιστική μας εκστρατεία. Ο απόλυτος καθρέπτης της κατάντιας μας. Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ΄αγόρι μου. Το απόλυτο αρπακόλλα που χωράει τα πάντα στην απελπισία μας. Από μια χωριάτικη σαλάτα σε πρώτο πλάνο, παιδάκια με ρούχα άλλης δεκαετίας (εποχή-το μικρό σπίτι στο λιβάδι) να χοροπηδάνε γύρω από μνημεία, μέχρι γυναίκα ξαπλωμένη με πέτρες ηφαιστείου στη πλάτη (και σπα έχουμε!)…..Μελαγχόλησα γιατί μέσα από αυτή την πράξη είδα το πρόσωπο του Έλληνα στη μετάλλαξή του, από το φιλότιμο- φιλόξενο νοικοκύρη, στον αγενή της κονόμας και της μαγκιάς και στην κατάληξή του σε απελπισμένο, εξυπνάκια, καταχρεωμένο που διατυμπανίζει έμμεσα «και αρχαία έχω ρε γαμ**λη και φαί να σε ταΐσω ρε πού*τη και θάλασσα να κολυμπήσεις ρε μα**κα και spa σου έχω ρε αρ**δι…Τι άλλο θες ρε κα*κι για να έρθεις; Ας όψεται η ανάγκη, άλλη δουλειά δεν είχα. Με τόσες σκοτούρες, να κάθομαι να εξυπηρετώ εσένα»…Είμαστε φρικτά ευανάγνωστοι! Δραματικά προβλέψιμοι!

Κι απορώ. Μήπως έχουμε από πουθενά αλλού να περιμένουμε πέραν του τουρισμού; Ένα τερατωδώς παμφάγο δημόσιο, μια αγορά που τη κλαίνε οι ρέγκες (προχθές μέτρησα 38 –ενοικιάζεται- μόνο στην Ηλιουπόλεως.) ένα καλοκαίρι να μας κλείνει το μάτι μαζί με την τελευταία σχεδόν ελπίδα και η Γκερέκου βηματίζει σαν αραβικό άλογο σε πίστα τσίρκου περήφανη με τα ρετάλια, προσποιούμενη την «οικονόμα».

Καιρό τώρα παρατηρώ τις διαφημίσεις στην τηλεόραση και έχω μείνει εκστατική και εθνικά υπερήφανη, από το πόσα εμπνευσμένα μυαλά διαθέτει ο χώρος. Κάντε ένα ζάπινγκ και θα δείτε… Δεν μπορούσαν να ζητήσουν τα φώτα τους; Δεν θα μπορούσαν να ζητήσουν την δωρεάν προσφορά μιας διαφημιστικής εταιρείας ανταποδίδοντάς της με κάποιο τρόπο είτε φορολογικής ελάφρυνσης, είτε οικονομικής ανταποδοτικότητας, (πχ σε κρατικές υπηρεσίες δωρεάν χώρους διαφήμισης ) ώστε να παρουσιάσουμε τη χώρα μας με αξιοπρέπεια και κυρίως έμπνευση, στην πιο κρίσιμη χρονιά και στον κατήφορο που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας; O πολιτισμός, πιο πολύ από λεφτά, χρειάζεται έμπνευση και είναι τρόπος ζωής. Είναι οι τουαλέτες που δεν υπάρχουν σε ολόκληρη Εθνική οδό, είναι η μασχάλη του γκαρσονιού που βρωμάει, είναι οι τιμές και οι υπάλληλοι που προσλαμβάνονται γιατί έχουν σπουδάσει το αντικείμενο, είναι το χαμόγελο… Θέλει χρόνο, θέλει εντιμότητα, θέλει κυρίως στόχο. Αλλά αν μιλήσουμε για όλα αυτά δεν θα έχουμε χρόνο να πιάσουμε τη μάνικα στα χέρια. Και ‘μεις ζούμε μέρες Ηλείας.

Έχουμε επείγουσα ανάγκη από σωστούς επαγγελματίες, από επαΐοντες σ΄όλους τους χώρους, από εθελοντές (που οφείλουμε να τιμήσουμε) και από πολιτικούς που να κοιτάνε μπροστά και όχι το βηματισμό τους. Γι’ αυτό θύμωσα πολύ με τα ρετάλια της Γκερέκου. Θύμωσα γιατί ένιωθε περήφανη και καταφερτζού καθώς μας τα παρουσίαζε…Θύμωσα γιατί είχε την εξυπνακίστικη αντίληψη που έχει το πρόσωπο της χώρας μου. Γιατί μας έμοιαζε απελπιστικά! Σαν σατανικός καθρέπτης μας…
www.protagon.gr