ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΦΤΑΝΕΙ Η ΓΗ. ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΠΛΑΝΗΤΗ...

Πάνε πολλά χρόνια. Οι συγκυριες το έφεραν τότε και βρέθηκα μακριά από τη πατρίδα. Σ΄ενα σχολείο ξένο. Στο λύκειο. Με παιδιά από ολες τις φυλές γύρω μου. Εκτός από το γεγονός ότι ήμουν μουδιασμένη γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα που θα παρακολουθούσα τα μαθήματα του λυκείου κατ΄ευθειάν σε μια γλώσσα που γνώριζα πολύ λίγο, ήταν κι ένα άλλο γεγονός. Τα παιδιά που πήγαιναν σ΄εκείνο το σχολείο ήταν όλα πλουσιόπαιδα. Κι εγώ είχα μπει εκεί από σπόντα. Επειδή κάποιος μεσολάβησε γιατί στη πρωτεύουσα που ήμουν δεν είχε ελληνικό σχολείο κι αναγκαστικά έπρεπε να μπω στο γαλλικό.

Ημουν στ΄αλήθεια σαν τη μύγα μες το γάλα. Το χαρτζιλίκι τους ήταν όσο ο μισθός του πατέρα μου. Τα ρούχα τους ακόμα κι εκείνα που ήταν επιτειδευμένα σκισμένα πανάκριβα. Εξω παρκάραν οδηγοί με τις μερσεντές στο σχόλασμα και περίμενα τα "παιδάκια" να τα πάνε σπίτι. Ξέρετε γιατί επέζησα? Ξέρετε γιατί την έβγαλα καθαρή χωρίς να δειλιάσω στιγμή?....Γιατί ήμουν ελληνίδα. Κι όταν άκουσαν ότι είμαι ελληνίδα με δέχτηκαν μ΄ενα τρόπο παράξενο. Αλλοι είχαν λόξα με την Ελλάδα κι ερχόντουσαν εδώ κάθε καλοκαίρι. Αλλοι θέλαν βοήθεια στα αρχαία που φυσικά έκαναν. Κι ο καθηγητής της φιλοσοφίας μου έκανε μαθήματα ιδιαίτερα τσάμπα. Γιατί ήταν περήφανος που στο μάθημά του ήταν μια ελληνίδα. Κι εγώ ντρεπόμουν μέσα μου γιατί ένοιωθα ότι η ελληνίδα που ονειρευόταν δεν ήμουν εγώ. Δεν είχα μελετήσει αρχαία ελληνική γραμματεία γιατί κανείς δεν μου το είχε απαιτήσει. Δεν ήξερα ιστορία γιατί στο σχολείο το πιο βαρετό καθηγητή τον είχαμε στην ιστορία. Δεν είχα στο μυαλό μου συνδυάσει αυτά που ένας μορφωμένος είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει γιατί αλλοιώς δεν μπορεί να ονομάζεται έτσι.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ.

Ημουν όμως παιδί ακόμα κι είχα καιρό μπροστά μου να ξεστραβωθώ. Μακριά από την Ελλάδα έμαθα για την Ελλάδα. Σε βιβλία που ήταν σε κάποια ξένη γλωσσα διάβασα ιστορία και γεωγραφία. Είχα πάθει αυτό που παθαίνουν οι έλληνες στο εξωτερικό. Γεννιόταν μέσα μου σιγά σιγά μια λαχτάρα για τη πατρίδα και μια θλίψη για τη κατάντια της. Ημουν περήφανη και ντροπιασμένη μαζί. Περήφανη γιατί κάθε λέξη τους ήταν ρίζα μας. Κάθε επιστήμη τους ήταν ρίζα μας. Κάθε έργο τέχνης είχε ρίζες μας. Και ντροπιασμένη γιατί δεν μπορούσα να αποδείξω σε κανέναν ότι αυτός ο λαός υπάρχει ακόμα. Οτι αυτός ο λαός μπορεί να αποδείξει ότι ξέρει να φυλάει την ιστορία του και το πολιτισμό του.

Ηξερα, έβλεπα όπως το βλέπαμε και τόσοι άλλοι που θα έφταναν τα πράγματα. Ηξερα πως κάποια στιγμή όταν τα σχέδια εκείνων που κατασπάραζαν την Ελλάδα θα έφταναν στο ζουμί οι μάσκες θα έπεφταν και τότε με φρίκη θα αντικρίζαμε τ΄απομεινάρια πεσμένα μπροστά στα πόδια μας, σαν τα ερείπια των ναών μας... Ηξερα πως θα ερχόταν μια μέρα που απλά θα συνειδητοποιούσαμε πως δεν είναι ουρανός αυτό που βλέπουμε, είναι ένα πέπλο βαμένο γαλάζιο για να σκεπάζει το γαλάζιο που χάθηκε. Ηξερα πως ο λαός μου θα περάσει κι άλλα βάσανα. Μεγαλύτερα ίσως από κάθε άλλη φορά και θα σέρνεται πάλι στα διεθνή τραπέζια ξεφτυλισμένος και τιμωρημένος.

Γιατί εκείνοι που χειρίστηκαν την όλη κατάσταση εδώ και πάρα πολλά χρόνια ήξεραν τα αδύναμα σημεία μας. Ηξεραν την αχίλλειο πτέρνα. Και μας βάραγαν συνέχεια εκεί. Δημιούργησαν ένα κράτος, απρόσωπο, βίαιο, στυγνό, και μαζί μ΄αυτό μας χώρισαν.

Τι στ΄αλήθεια έχουμε να χωρίσουμε σήμερα? Εμείς οι ασήμαντοι πολίτες αυτού του ξεπουλημένου κράτους? ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ. Ολα τα πηραν από όλους μας. Ολοι μαζί σερνόμαστε. Ολους μαζί μας δείχνουν με το δάκτυλο και λένε ειρωνικά "κωλοέλληνες". Εκτός από μια κάστα ανθρώπων που τα έχουν αρπάξει και ζουν χορτάτοι στη δική τους πατρίδα που λέγεται εκμετάλλευση, κέρδος, ασυδοσία, ματαιοδοξία, απληστία, όλοι οι υπόλοιποι έχουμε χάσει κάτι. Αλλος λιγότερα, άλλος περισσότερα, αλλά όλοι μαζί έχουμε χάσει δυο πράγματα πολύ σπουδαία. Την αξιοπρέπειά μας και τη περηφάνεια μας.

Δεν μπορούν σήμερα να υπάρχουν από εμάς "τσιράκια" Τέρμα τα "τσιράκια". Τέρμα τα "γιουσουφάκια". Τέρμα οι "ραγιάδες" Ακόμα κι αν βρεις τρόπους να βολέψεις το τομάρι σου κοντά σ΄αυτούς , αν βρεις τρόπο να τα "κονομήσεις" και να στριμωχτείς στα όποια ψίχουλα σου ρίξουν σκέψου στ΄αλήθεια σε ποιους κοντά βολεύεσαι, σε ποιους κοντά στριγμώνεσαι... Τίνος το τσιράκι είσαι τελικά. Κι αν αυτά που θα πάρεις αξίζουν στ΄αλήθεια τόσο ώστε να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη για όσα ξεπούλησες.

Λόγια σήμερα ο Πρωθυπουργός. Δεν τον νοιάζουν οι θητείες τον νοιάζουμε εμείς είπε και ένοιωσα τόσο ταπεινωμένη να με νομίζουν τόσο ηλίθια που δεν είχα ούτε φωνή να αντιδράσω. Τότε σ΄εκείνο το σχολείο κρατήθηκα γιατί ήμουν ελληνίδα. Και τώρα πάλι θα βάλω μπρος και θα σκεφτώ να ξεσκονίσω πάλι την ιστορία μου και τη γεωγραφία μου. Γιατί ξέρετε τι είναι το μόνο που μας μένει για να πιαστούμε επάνω του και να κοιτάξουμε πέρα , μακριά στο μέλλον μας? Η ιστορία μας που αυτοί όλοι μέσα στα βιβλία μάρκετινγκ, οικονομικών και στατιστικής ξέχασαν να μελετήσουν.

Εδώ κύριε Πρωθυπουργέ δεν είναι Τράπεζα και εμείς οι υπάλληλοί της. Εδώ είναι Ελλάδα. Κι αν στη κινητή και ακίνητη περιουσία που υποθήκευσες για να πάρεις δάνειο έχεις συμπεριλάβει και το Παρθενώνα, τότε δεν θα υπάρχει μέρος να σταθείς πάνω στη γη. Θα πρέπει να αλλάξεις πλανήτη....
http://vasiliskos2.blogspot.com/2010/05/blog-post_7365.html