Σαν σήμερα; Όχι, σαν ...πάντα.
Παιδί ακόμα, όταν σε παρελάσεις και γιορτές επεδείκνυα τα αριστεία μου, αυτά που μου πρόσφεραν την θέση της σημαιοφόρου, όταν έκανα πρόβες στα ποιήματα και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους που είχα στα σχολικά θεατρικά σκετς, η μητέρα μου καμάρωνε και με την σειρά της τηλεφωνούσε σε φίλους και συγγενείς να παραστούν για να με καμαρώσουν σε παρελάσεις και εκδηλώσεις.
Ο πατέρας μου, απόλυτα αποστασιοποιημένος από αυτήν την οικογενειακή ...χαρά και την μητρική, φιλική και συγγενική περηφάνια, με ξεμονάχιαζε, με έχωνε στο γραφείο του, έκλεινε την πόρτα, και σε αυτό το πάντα μισοσκότεινο δωμάτιο, μου έλεγε: Πρόσεχε τις σημαίες που θα κρατήσεις, τις πατρίδες που θα υπερασπιστείς, τα εμβατήρια που θα ψιθυρίσεις, τις επετείους που θα γιορτάσεις. Πρόσεχε, το Κράτος ΤΟΥΣ. Να θυμάσαι, δεν είναι αυτό η Πατρίδα ΣΟΥ....Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε. Κι ίσως ακόμα ακόμα, λόγω της απόλυτα διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας με τον πατέρα μου, να μην μπορώ ...όχι να καταλάβω, αλλά να νοιώσω, την αλήθεια ΤΟΥ, που όμως πια συμμερίζομαι ΑΠΟΛΥΤΑ, τουλάχιστον νοητικά.
Με το γονίδιο του πάθους ισχυρά ανιχνευμένο στο δικό μου DNA, πανηγυρτζού από κούνια, θα επιλέγω πάντα να λυπάμαι για ότι δεν έκανα, παρά για ότι έστω και απόλυτα και αποδεδειγμένα εσφαλμένα έκανα. Θα προτιμησω να ρισκάρω το λάθος, παρά να σπαταληθώ αποστασιοποιημένη. Στην ζυγαριά μου το «πραττειν», θα ειναι πάντα πιο βαρύ από το «μέτρα». Τον αποδέχομαι, με αποδέχεται, λατρευόμαστε....
...Διαβάστε ΟΛΟ το άρθρο εδώ:http://agauch-katerina.blogspot.com/2010/05/blog-post_22.html
Παιδί ακόμα, όταν σε παρελάσεις και γιορτές επεδείκνυα τα αριστεία μου, αυτά που μου πρόσφεραν την θέση της σημαιοφόρου, όταν έκανα πρόβες στα ποιήματα και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους που είχα στα σχολικά θεατρικά σκετς, η μητέρα μου καμάρωνε και με την σειρά της τηλεφωνούσε σε φίλους και συγγενείς να παραστούν για να με καμαρώσουν σε παρελάσεις και εκδηλώσεις.
Ο πατέρας μου, απόλυτα αποστασιοποιημένος από αυτήν την οικογενειακή ...χαρά και την μητρική, φιλική και συγγενική περηφάνια, με ξεμονάχιαζε, με έχωνε στο γραφείο του, έκλεινε την πόρτα, και σε αυτό το πάντα μισοσκότεινο δωμάτιο, μου έλεγε: Πρόσεχε τις σημαίες που θα κρατήσεις, τις πατρίδες που θα υπερασπιστείς, τα εμβατήρια που θα ψιθυρίσεις, τις επετείους που θα γιορτάσεις. Πρόσεχε, το Κράτος ΤΟΥΣ. Να θυμάσαι, δεν είναι αυτό η Πατρίδα ΣΟΥ....Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε. Κι ίσως ακόμα ακόμα, λόγω της απόλυτα διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας με τον πατέρα μου, να μην μπορώ ...όχι να καταλάβω, αλλά να νοιώσω, την αλήθεια ΤΟΥ, που όμως πια συμμερίζομαι ΑΠΟΛΥΤΑ, τουλάχιστον νοητικά.
Με το γονίδιο του πάθους ισχυρά ανιχνευμένο στο δικό μου DNA, πανηγυρτζού από κούνια, θα επιλέγω πάντα να λυπάμαι για ότι δεν έκανα, παρά για ότι έστω και απόλυτα και αποδεδειγμένα εσφαλμένα έκανα. Θα προτιμησω να ρισκάρω το λάθος, παρά να σπαταληθώ αποστασιοποιημένη. Στην ζυγαριά μου το «πραττειν», θα ειναι πάντα πιο βαρύ από το «μέτρα». Τον αποδέχομαι, με αποδέχεται, λατρευόμαστε....
...Διαβάστε ΟΛΟ το άρθρο εδώ:http://agauch-katerina.blogspot.com/2010/05/blog-post_22.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου