Κατουράνε οι ανδρειωμένοι;

της Ρέας Βιτάλη

Πόσο χρονών να ’μουνα σε κείνο το ταξίδι; Να ’μουν 8; Μπα! Λίγο μου κάνει για να ’χω διαβάσει Καζαντζάκη… Να ’μουν 12; Πολύ μου κάνει. Πες κάπου ανάμεσα. Το πρώτο ταξίδι στην Κρήτη. Είχα μαγευτεί από το έργο Ζορμπάς. Είχε βουρκώσει η ψυχή μου και θεριέψει η καρδιά μου με την τελευταία σκηνή… Εκείνον το χορό ενώ όλα γκρεμίζονταν… Είχα το βιβλίο Ασκητική του Καζαντζάκη υπογραμμισμένο σελίδες ολόκληρες. Είχαμε και τον Μάνο Κατράκη, αγαπημένο φίλο των γονιών μου, παρέα! Τι άλλο να τύχει σε έφηβη! Ο Μάνος Κατράκης. Κρητίκαρος. Σαν να’ναι τώρα τον θυμάμαι να βάζει τα χέρια στο στόμα και ν΄απαγγέλει Ερωτόκριτο στο φαράγγι ή να βουρκώνει στον τάφο του Καζαντζάκη ενώ διάβαζε αργά αργά… «Δε πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα…»
Τι φωνή! Τον ερωτεύτηκα απόλυτα. Γέμισα τα μαθητικά τετράδια Κατράκης-Love…Τρομάρα μου! Ανώμαλο παιδί. Την εποχή του Ντείβιντ Κάσιντυ, εγώ Κατράκης. Και κει έχασα την αίσθηση των διαστάσεων… Αλλάζει ο έρωτας τα φώτα στα μεγέθη… Κύκλωπας ο Κατράκης, οι Κρητικοί, η Κρήτη… Αντρειωμένοι, ανένταχτοι, περήφανοι, χειροδύναμοι και ψυχοδύναμοι....Προχθές ταξίδεψα στην Κρήτη. Τούτο το καλοκαίρι, είναι άλλο καλοκαίρι… Της προσμονής. Της τελευταίας στιγμής, της τελευταίας ευκαιρίας… Μελαγχολικό. Λαχανιασμένο. Τώρα που έπεσε ο μπερντές όλα λογαριάζονται αλλιώς . Όλα πονάνε αλλιώς. Το «στερνή μου γνώση» βγάζει και ξαναβγάζει τη γλώσσα.
Προχθές ταξίδεψα αεροπορικώς για Κρήτη... Προσγείωση αεροδρόμιο Ηρακλείου. Προσγείωση ή απόλυτη γείωση; Αυτό λοιπόν είναι το αεροδρόμιο που υποδέχεται τα μιλιούνια των τουριστών που καταθέτουν το πολύτιμο συνάλλαγμά τους; Αυτό το αεροδρόμιο, απόλυτη εικονογράφηση του τραγουδιού «η Ελλάδα μια απέραντη παράγκα», αναλογεί στη λεβεντομάνα που κουβαλάει την ιστορία του Μινωικού πολιτισμού; Αυτό πρόσφεραν οι πολιτικοί όλων των χρωμάτων που έταζαν γην και ύδωρ για να πάρουν τη ψήφο του νησιού; Και καμάρωναν αν πρασίνισε ή αν μπλέδιασε…

Τόσα βαρβάτα πολιτικά ονόματα, τόσες οικογένειες, τόσοι βουλευτές, τόσες μεγαλοστομίες, τόσα επιδόματα, τόσες κουμπαριές… Κι αυτό το αεροδρόμιο καταδέχονται χρόνια και χρόνια οι αντρειωμένοι, οι περήφανοι, οι χειροδύναμοι και ψυχοδύναμοι… «Και που να δεις το καλοκαίρι. Αναγκαστήκανε να βάλουν τέντες έξω γιατί δε χωράει ο κόσμος μέσα». Και πώς κατάφεραν να τους υπνώσουν, να τους δωροδοκήσουν, να τους ρουφήξουν την αξιοπρέπεια και την περηφάνια και την αίσθηση της φιλοξενίας και να τους προσφέρουν την απάθεια; Τόσο χρήμα που γλίστρησε; Η απόλυτη δε έκπληξη με περίμενε στις τουαλέτες (που να μην έσωνα να τις επισκεφτώ!)… 4 στις γυναικείες που λειτουργούσαν οι δύο. Και είχαν σκεφτεί το εξής «ντεκόρ»… Μαύρες σακούλες σκουπιδιών με μονωτικές ταινίες αμπαλλάριζαν τον «θρόνο» με τονισμό-ατραξιόν ένα σκουπάκι κολλημένο στο καπάκι… Η ίδια καλλιτεχνική δημιουργία κάλυπτε και τους δύο νυπτήρες, επίσης εκτός λειτουργίας.

Ο Μινωικός πολιτισμός στη διαδρομή του ανά τους αιώνες… Σε ιερή συνάντηση με τον σύγχρονο… Όπως τον λογαριάζουμε για σύγχρονο… Θα μου πεις τόσα και τόσα αξιοθέατα έχει η λεβεντομάνα… Θα σου θυμίσω ένα από αυτά… Το αξιοθαύμαστο αποχετευτικό σύστημα της Κνωσού… Πόσους αιώνες πίσω; Προ Χριστού! Γαμώτο! Μερικές φορές δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η ιστορία μας, μας αναλογεί….

Υ.Γ Κατουράνε ωρέ οι αντρειωμένοι; Ή μόνο εμένα μου συμβαίνει! Κατουράνε ωρέ οι τουρίστες ή τα κρατάνε; Τόσα λεφτά ρε γαμώτο! Σε ποιο τουαλέτα τα σκορπίσαμε; Πόσα καζανάκια τραβήξαμε στον πολιτισμό μας; Να πάει στον αγύριστο;
www.protagon.gr