Η αυταπάτη της «θείας πρόνοιας».

Συχνά με ρωτούν: «πως είσαι τόσο βέβαιος οτι δεν υπάρχει Θεός;». Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι 100% βέβαιος, γιατί απλούστατα δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, όπως και κανένας άνθρωπος άλλωστε. Αυτά όμως για τα οποία είμαι σίγουρος, καθώς επαληθεύονται από την καθημερινή ζωή, είναι δύο. Η ασύδοτη εκμετάλλευση των μεταφυσικών φόβων και ελπίδων του κόσμου από ορισμένους επιτήδειους, με σκοπό το κέρδος και την εξουσία, αλλά και η απουσία κάθε είδους «θείας πρόνοιας» στον κόσμο που ζούμε. Για το τελευταίο έχω σκοπό να σας μιλήσω σήμερα. Θα ξεκινήσω με μια απόπειρα ορισμού. Η έννοια της «θείας πρόνοιας», όπως αυτή συναντάται στις περισσότερες σύγχρονες θρησκείες, αποκρυσταλλώνεται στη συχνή και σχεδιασμένη επέμβαση του Θεού στα δρώμενα επί της Γης. Η επέμβαση αυτή γίνεται με κάποιο σκοπό, πάντα για το «καλό» των ανθρώπων, ενώ ο τρόπος της επέμβασης μπορεί να είναι είτε «θαυματουργικός», δηλαδή εμφανώς πέρα από κάθε φυσικό νόμο, είτε μυστικός, ώστε να μην είναι εύκολα διακριτή η παρέμβαση του Θεού. Ανάλογα με τη θρησκεία ή δοξασία υπάρχουν διάφορες παραλλαγές, όπως η γενική ιδέα είναι αυτή που μόλις ανέφερα. Στη συνέχεια έχω σκοπό να αναλύσω τις επιμέρους συνιστώσες της έννοιας, με σκοπό να καταδείξω την απόλυτη ανεδαφικότητά της.....Όπως υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι των θρησκειών, ο σκοπός για τον οποίο γίνεται η θεϊκή παρέμβαση είναι πάντοτε το «καλό», καθώς ο Θεός δεν μπορεί παρά να είναι «καλός». Αυτό όμως είναι εξόφθαλμα εκτός πραγματικότητας, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί. Παιδιά πεθαίνουν καθημερινά, κατά χιλιάδες, από την πείνα και τις πλέον εύκολα ιάσιμες ασθένειες, στις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Ακόμα όμως και στις ανεπτυγμένες χώρες, οι ανισότητες μεταξύ των πολιτών είναι κάτι παραπάνω από τεράστιες. Την ίδια στιγμή που κάποιοι πληρώνουν εκατομμύρια δολάρια για να ταξιδεύσουν ως τουρίστες στο διάστημα (βλ. Richard Garriot ) ή για να καταψύξουν το σώμα τους μετά θάνατον (βλ. Walt Disney ), κάποιοι άλλοι στερούνται των βασικότερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η τροφή, η στέγη, η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη, η αξιοπρεπής εργασία. Επίσης, αυτοί που φαίνεται να κυριαρχούν επί των υπολοίπων είναι κάθε άλλο παρά «καλοί». Αδίσταχτοι, αλαζόνες, εκμεταλλευτές, φιλοτομαριστές, πανούργοι και αδιάφοροι για τους άλλους ανθρώπους είναι αυτοί που επιπλέουν στο βούρκο κάθε κοινωνίας... Πού βρίσκεται επιτέλους η θεία πρόνοια σε όλα αυτά;
Για να περιορίσουν κάπως την κραυγαλέα αντίφαση, οι εφευρέτες των θρησκειών φρόντισαν από αρχαιοτάτων χρόνων να προσθέσουν μερικά παραθυράκια στη συγκεκριμένη δοξασία. Επίσης, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, φροντίζουν να αποσπούν την προσοχή του κόσμου, θολώνοντας τα νερά. Το πρώτο παραθυράκι στη θεωρία της θείας πρόνοιας είναι οτι συχνά ο Θεός προωθεί το «καλό» μας μέσα από φαινομενικά αντιφατικές ενέργειες. Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί κατά καιρούς για να ενισχύσουν αυτήν την άποψη, όπως για παράδειγμα: «Όν γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει» (προς Εβραίους 12:6), «ανεξιχνίαστες οι βουλές του Υψίστου», «μας δοκιμάζει ο Θεός μέσα από τις δυσκολίες», «(ο Θεός) τους ανθρώπους που είναι κοντά Του... τους δίνει ένα σκαμπιλάκι» (γέροντας Παΐσιος). Το τι σημαίνει βέβαια αυτό είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό από τον οποιονδήποτε, αλλά, όπως θα φαντάζεστε, αυτός είναι ο σκοπός...
πλήρες post εδώ: http://falsefaith.blogspot.com/2010/06/blog-post.html