Από τον Πέρετς Κιντρον μέλος της αντιμιλιταριστικής ισραηλινής οργάνωσης Γες Γκβουλ:
«Δεν πρόκειται να βρει κανείς δυο ανθρώπους που να συμφωνούν στον ορισμό του Σιωνισμού. Για πολλούς καλούς ανθρώπους εδω πέρα, το ζήτημα εξακολουθεί να παραμένει ζωντανό, (α) επειδή θεωρούν ότι η ύπαρξη του Ισραήλ απειλείται, και (β) επειδή του προσδίδουν ιδεολογική διάσταση, μένοντας προσκολλημένοι στα ιδεώδη της σιωνιστικής Αριστεράς που έλπιζε όχι απλά να οικοδομήσει ένα κράτος, αλλά ένα "ιδανικό" κράτος δικαιοσύνης, διαφωτισμού, προόδου κ.λπ. Οπότε, είτε οι υπογράφοντες της διακήρυξης εννοούν ότι είναι "ισραηλινοί πατριώτες", είτε ότι διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική που έρχεται σε άμεση αντίθεση προς αυτά τα φιλελεύθερα ιδανικά, θεώρησαν απαραίτητο να τονίσουν αυτό το στοιχείο. Στην Yesh Gvul έχουμε "σιωνιστές", "αντισιωνιστές" και "μετα-σιωνιστές", οτιδήποτε κι αν σημαίνει κάθε ένα απ' αυτά. Από πρακτική άποψη, αυτό σημαίνει ότι με όποιον τρόπο και να αποκαλεί καθένας τον εαυτό του, όλοι μας είμαστε αντίθετοι στην Κατοχή, παλεύουμε για κοινωνική δικαιοσύνη κ.ο.κ.
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κλασικό δείγμα μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας, με την κάθε πλευρά να παρουσιάζει τη δική της "αφήγηση", που αντιπροσωπεύει τη δική της εκδοχή της αλήθειας: Για τους Εβραίους ο σιωνισμός είναι το δικό τους εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Για τους Παλαιστινίους, είναι η καταστροφή τους....Κατά την άποψή μου, και οι δυο πλευρές έχουν δίκιο. Αυτά όμως είναι για τους ιστορικούς. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε τους δείκτες του ρολογιού προς τα πίσω, πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με τη σημερινή πραγματικότητα και να διεξαγάγουμε την πολιτική μας δραστηριότητα σε σχέση με αυτή. Είναι άλλωστε γεγονός ότι ακόμη και οι "αντισιωνιστές" ανάμεσά μας δεν μιλάνε για κατάργηση του κράτους του Ισραήλ, αλλά απλώς για το μετασχηματισμό του.
Φυσικά, αυτό που κάνει την όλη συζήτηση πολύ πιο επίπονη είναι ότι οι εθνικιστές, οι έποικοι κ.λπ. χρησιμοποιούν το Σιωνισμό ως λάβαρο για επέκταση και κυριαρχία πάνω στους Παλαιστίνιους.
Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που συνέβη στην Ιταλία, όπου μια γενιά χωρίζει τον Γκαριμπάλντι από τον Μουσολίνι: και οι δυο αυτοπροσδιορίζονταν "ιταλοί πατριώτες", έδιναν όμως σ' αυτόν τον αυτοπροσδιορισμό εντελώς διαφορετικό νόημα κάτω από διαφορετικές συνθήκες -στη μια περίπτωση η Ιταλία βρισκόταν κάτω από ξένο ζυγό, στην άλλη ήταν ανεξάρτητο κράτος.
Για μένα προσωπικά, το ζήτημα λύθηκε πριν από 53 χρόνια με την ίδρυση του Ισραήλ και το ζήτημα είναι προς τα πού θα κινηθούμε από δω και πέρα: πώς, δηλαδή, από επιθετικός σύμμαχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού θα μπορέσουμε να μετατραπούμε σ' ένα προοδευτικό κράτος, που θα ζήσει ειρηνικά με τους γείτονές του. Ολες αυτές οι εκδοχές μπορούν να αποκληθούν "σιωνιστικές".
Η δήλωση των 52 στρατιωτών είναι πολύ σημαντική, εν μέρει επειδή αυτά τα παιδιά επιθυμούν διακαώς να ταυτιστούν με τον κύριο όγκο της ισραηλινής κοινωνίας. Ας ελπίσουμε πως είναι ο προπομπός μιας ευρύτερης πολιτικής αφύπνισης».
http://www.iospress.gr/ios2002/ios20020428b.htm
«Δεν πρόκειται να βρει κανείς δυο ανθρώπους που να συμφωνούν στον ορισμό του Σιωνισμού. Για πολλούς καλούς ανθρώπους εδω πέρα, το ζήτημα εξακολουθεί να παραμένει ζωντανό, (α) επειδή θεωρούν ότι η ύπαρξη του Ισραήλ απειλείται, και (β) επειδή του προσδίδουν ιδεολογική διάσταση, μένοντας προσκολλημένοι στα ιδεώδη της σιωνιστικής Αριστεράς που έλπιζε όχι απλά να οικοδομήσει ένα κράτος, αλλά ένα "ιδανικό" κράτος δικαιοσύνης, διαφωτισμού, προόδου κ.λπ. Οπότε, είτε οι υπογράφοντες της διακήρυξης εννοούν ότι είναι "ισραηλινοί πατριώτες", είτε ότι διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική που έρχεται σε άμεση αντίθεση προς αυτά τα φιλελεύθερα ιδανικά, θεώρησαν απαραίτητο να τονίσουν αυτό το στοιχείο. Στην Yesh Gvul έχουμε "σιωνιστές", "αντισιωνιστές" και "μετα-σιωνιστές", οτιδήποτε κι αν σημαίνει κάθε ένα απ' αυτά. Από πρακτική άποψη, αυτό σημαίνει ότι με όποιον τρόπο και να αποκαλεί καθένας τον εαυτό του, όλοι μας είμαστε αντίθετοι στην Κατοχή, παλεύουμε για κοινωνική δικαιοσύνη κ.ο.κ.
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κλασικό δείγμα μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας, με την κάθε πλευρά να παρουσιάζει τη δική της "αφήγηση", που αντιπροσωπεύει τη δική της εκδοχή της αλήθειας: Για τους Εβραίους ο σιωνισμός είναι το δικό τους εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Για τους Παλαιστινίους, είναι η καταστροφή τους....Κατά την άποψή μου, και οι δυο πλευρές έχουν δίκιο. Αυτά όμως είναι για τους ιστορικούς. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε τους δείκτες του ρολογιού προς τα πίσω, πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με τη σημερινή πραγματικότητα και να διεξαγάγουμε την πολιτική μας δραστηριότητα σε σχέση με αυτή. Είναι άλλωστε γεγονός ότι ακόμη και οι "αντισιωνιστές" ανάμεσά μας δεν μιλάνε για κατάργηση του κράτους του Ισραήλ, αλλά απλώς για το μετασχηματισμό του.
Φυσικά, αυτό που κάνει την όλη συζήτηση πολύ πιο επίπονη είναι ότι οι εθνικιστές, οι έποικοι κ.λπ. χρησιμοποιούν το Σιωνισμό ως λάβαρο για επέκταση και κυριαρχία πάνω στους Παλαιστίνιους.
Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που συνέβη στην Ιταλία, όπου μια γενιά χωρίζει τον Γκαριμπάλντι από τον Μουσολίνι: και οι δυο αυτοπροσδιορίζονταν "ιταλοί πατριώτες", έδιναν όμως σ' αυτόν τον αυτοπροσδιορισμό εντελώς διαφορετικό νόημα κάτω από διαφορετικές συνθήκες -στη μια περίπτωση η Ιταλία βρισκόταν κάτω από ξένο ζυγό, στην άλλη ήταν ανεξάρτητο κράτος.
Για μένα προσωπικά, το ζήτημα λύθηκε πριν από 53 χρόνια με την ίδρυση του Ισραήλ και το ζήτημα είναι προς τα πού θα κινηθούμε από δω και πέρα: πώς, δηλαδή, από επιθετικός σύμμαχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού θα μπορέσουμε να μετατραπούμε σ' ένα προοδευτικό κράτος, που θα ζήσει ειρηνικά με τους γείτονές του. Ολες αυτές οι εκδοχές μπορούν να αποκληθούν "σιωνιστικές".
Η δήλωση των 52 στρατιωτών είναι πολύ σημαντική, εν μέρει επειδή αυτά τα παιδιά επιθυμούν διακαώς να ταυτιστούν με τον κύριο όγκο της ισραηλινής κοινωνίας. Ας ελπίσουμε πως είναι ο προπομπός μιας ευρύτερης πολιτικής αφύπνισης».
http://www.iospress.gr/ios2002/ios20020428b.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου