ΟΣΟΙ ΑΝΤΕΧΕΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΝΕΟΙ, ΒΓΕΙΤΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΔΩΣΤΕ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ. ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΡΙΞΤΕ ΤΙΜΩΡΙΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙΝα κάνουμε κάτι για τους παππούδες και τις γιαγιάδες που ζητιανεύουν. Αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο..
Δεν θεώρησα ποτέ πως η ελεημοσύνη είναι λύση. Αντίθετα αντιπαθώ εντελώς τις ψευτοφιλανθρωπίες. Εκείνες που γίνονται με κομπασμό, με έπαρση.
Εκτιμώ όσο τίποτα άλλο τους ανθρώπους που σιωπηλά έχουν αντοχές και δύναμη να βοηθάνε όποιο συνάνθρωπο έχει την ανάγκη τους.
Αλλά το πρόβλημα που σας λέω τώρα είναι νέο.
Είναι γεροντάκια που πριν ήταν γείτονες και μοσχοβόλαγε το φαγάκι τους και τώρα δεν έχουν να φάνε.
Είναι μανάδες και πατεράδες παρατημένοι άρρωστοι και μόνοι
Είναι γνωστές γιαγιάδες και παππούδες στη γειτονιά μας που παραφυλάνε το σχόλασμα της λαϊκής για τα καλάθια που είναι για πέταμα....Δεν μπορώ να το αντέξω αυτό το θέαμα, μεταξύ πολλών άλλων που δεν αντέχονται.
Σήμερα πέρασα στο φούρνο. Πήρα δυο κουλούρια για τη δουλειά.
Στη κορυφή της σκάλας του μετρό στεκόταν η γιαγιούλα.
Δεν ζητιάνευε καν. Ντρεπόταν. Απλά κοίταζε το κόσμο. Με τη καμπουρίτσα της, το χέρι που έτρεμε, κι ένοιωσα πως είναι νεόφερτη στη πιάτσα...
Ένοιωσα στ΄αλήθεια πως δεν ήξερε να ζητιανεύει, δεν ήξερε να παρακαλάει απλά δεν είχε άλλη λύση πια.
Τη πλησίασα και τη ρώτησα αν της αρέσουν τα κουλουράκια (σαν ηλίθια αισθάνθηκα). Μου λέει. Πάρα πολύ κόρη μου.
Της έδωσα το τσαντάκι με τα κουλούρια κι έφυγα γρήγορα για ντρεπόμουν μήπως πρόσβαλλα κάποιον, μήπως έκανα γκάφα..
Κατέβηκα τη σκάλα και κοίταξα επάνω.
Είχε πάει πιο εκεί κι έτρωγε με λαχτάρα το ένα κουλούρι. Σαν να είχε να φάει μέρες...
Ανατρίχιασα. Σκέφτηκα στη θέση της τη μάνα μου.
Σκέφτηκα τη μάνα οποιουδήποτε.
Ναι ξέρω υπάρχουν εκείνοι που το κάνουν σαν επάγγελμα. Υπάρχουν εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους καλοκάγαθους.
Δεν με ενδιαφέρουν αυτοί.
Με ενδιαφέρουν οι άλλοι. Εκείνοι που πεινάνε στ΄αλήθεια. Και υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων δυστυχισμένων που πεινάνε, που είναι πεταμένοι, και που είναι αδύνατον να προσπεράσεις χωρίς να μαυρίσει η ψυχή σου (εκτός κι αν είσαι άλλη μια ηλίθια κουραδομηχανή) Τα παιδιά, οι ασθενείς και τα γεροντάκια.
Ένα κράτος όπου δυστυχούν τα παιδιά του και οι γονείς του
Ένα κράτος που οι φτωχοί ασθενείς πετιούνται σε ράντζα ή εκβιάζονται από επίορκους για χρήμα για να τους δώσουν λίγη σημασία
Ένα κράτος που μπορεί και περπατάει με λιμουζίνες και τζιπάκια πετώντας λάσπη πάνω στη μούρη αυτών των δυστυχισμένων δεν είναι κράτος.
Είναι ένα μεγάλο δημόσιο ψυχιατρείο, μια φυλακή, που στην αυλή τους σέρνονται απόκληροι και καταδικασμένοι πολίτες εκτίοντας ισόβια.
Κάθε άστεγος έχει την ιστορία του. Κάθε ζητιάνος. Άλλοι έφταιξαν, άλλοι όχι. Άλλοι ήταν ξύπνιοι κι έμειναν στο παιχνίδι άλλοι ήταν αθώοι και τους φάγανε λάχανο.
Άλλοι μπορεί να άνθρωποι καλοί ή κακοί ή άμυαλοι ή άτυχοι.
Αυτές όμως οι νέες γενιές ζητιάνων που γεννιούνται σιγά σιγά σε κάθε σημείο της τερατούπολης είναι οι μυστικοί όροι στις συμφωνίες σας.
Είναι τα ψιλά γράμματα πίσω από τα αισχρά συμβόλαια σας .
Σήμερα είναι η άγνωστη κυρία.
Αύριο μπορεί να είμαι εγώ, η μάνα μου το παιδί μου.
Είμαστε απροστάτευτοι. Και το χειρότερο έχουμε μάθει να είμαστε φοβητσιάρηδες και υποτελείς. Έχουμε μάθει πως η αδικία, η δυστυχία, η φτώχεια, τα βάσανα, οι αρρώστιες, η εξαθλίωση θα ξεπληρωθούν στην άλλη ζωή.
Για τούτη εδώ οι θέσεις είναι πιασμένες.....
Δεν ξέρω για εσάς παιδιά αλλά εγώ θα βρω δυο τρία γεροντάκια που τα βλέπω συνέχεια στο δρόμο και θα τους εξασφαλίσω έστω και μια τυρόπιτα. Έστω ένα μπουκάλι γάλα.
Είναι εποχές που όσοι δεν έχουμε λοβοτομηθεί πρέπει να σταθούμε στο δρόμο. Γιατί θα εξαφανιστεί ο μισός πληθυσμός από πείνα, από αυτοκτονίες κι από τρέλα και θα μας μείνουν μόνο οι άχρηστοι....
Δεν είναι ελεημοσύνη είναι συμπαράσταση. Χρειαζόμαστε ένα χέρι μεταξύ μας να ακουμπήσουμε όλοι χρειαζόμαστε να φτιάξουμε μικρούς κόσμους που να διαφέρουν από τον ασύδοτο, αχόρταγο, απάνθρωπο κόσμο που φτιάξαν εκείνοι.
http://vasiliskos2.blogspot.com/2010/06/blog-post_1536.html
Δεν θεώρησα ποτέ πως η ελεημοσύνη είναι λύση. Αντίθετα αντιπαθώ εντελώς τις ψευτοφιλανθρωπίες. Εκείνες που γίνονται με κομπασμό, με έπαρση.
Εκτιμώ όσο τίποτα άλλο τους ανθρώπους που σιωπηλά έχουν αντοχές και δύναμη να βοηθάνε όποιο συνάνθρωπο έχει την ανάγκη τους.
Αλλά το πρόβλημα που σας λέω τώρα είναι νέο.
Είναι γεροντάκια που πριν ήταν γείτονες και μοσχοβόλαγε το φαγάκι τους και τώρα δεν έχουν να φάνε.
Είναι μανάδες και πατεράδες παρατημένοι άρρωστοι και μόνοι
Είναι γνωστές γιαγιάδες και παππούδες στη γειτονιά μας που παραφυλάνε το σχόλασμα της λαϊκής για τα καλάθια που είναι για πέταμα....Δεν μπορώ να το αντέξω αυτό το θέαμα, μεταξύ πολλών άλλων που δεν αντέχονται.
Σήμερα πέρασα στο φούρνο. Πήρα δυο κουλούρια για τη δουλειά.
Στη κορυφή της σκάλας του μετρό στεκόταν η γιαγιούλα.
Δεν ζητιάνευε καν. Ντρεπόταν. Απλά κοίταζε το κόσμο. Με τη καμπουρίτσα της, το χέρι που έτρεμε, κι ένοιωσα πως είναι νεόφερτη στη πιάτσα...
Ένοιωσα στ΄αλήθεια πως δεν ήξερε να ζητιανεύει, δεν ήξερε να παρακαλάει απλά δεν είχε άλλη λύση πια.
Τη πλησίασα και τη ρώτησα αν της αρέσουν τα κουλουράκια (σαν ηλίθια αισθάνθηκα). Μου λέει. Πάρα πολύ κόρη μου.
Της έδωσα το τσαντάκι με τα κουλούρια κι έφυγα γρήγορα για ντρεπόμουν μήπως πρόσβαλλα κάποιον, μήπως έκανα γκάφα..
Κατέβηκα τη σκάλα και κοίταξα επάνω.
Είχε πάει πιο εκεί κι έτρωγε με λαχτάρα το ένα κουλούρι. Σαν να είχε να φάει μέρες...
Ανατρίχιασα. Σκέφτηκα στη θέση της τη μάνα μου.
Σκέφτηκα τη μάνα οποιουδήποτε.
Ναι ξέρω υπάρχουν εκείνοι που το κάνουν σαν επάγγελμα. Υπάρχουν εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους καλοκάγαθους.
Δεν με ενδιαφέρουν αυτοί.
Με ενδιαφέρουν οι άλλοι. Εκείνοι που πεινάνε στ΄αλήθεια. Και υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων δυστυχισμένων που πεινάνε, που είναι πεταμένοι, και που είναι αδύνατον να προσπεράσεις χωρίς να μαυρίσει η ψυχή σου (εκτός κι αν είσαι άλλη μια ηλίθια κουραδομηχανή) Τα παιδιά, οι ασθενείς και τα γεροντάκια.
Ένα κράτος όπου δυστυχούν τα παιδιά του και οι γονείς του
Ένα κράτος που οι φτωχοί ασθενείς πετιούνται σε ράντζα ή εκβιάζονται από επίορκους για χρήμα για να τους δώσουν λίγη σημασία
Ένα κράτος που μπορεί και περπατάει με λιμουζίνες και τζιπάκια πετώντας λάσπη πάνω στη μούρη αυτών των δυστυχισμένων δεν είναι κράτος.
Είναι ένα μεγάλο δημόσιο ψυχιατρείο, μια φυλακή, που στην αυλή τους σέρνονται απόκληροι και καταδικασμένοι πολίτες εκτίοντας ισόβια.
Κάθε άστεγος έχει την ιστορία του. Κάθε ζητιάνος. Άλλοι έφταιξαν, άλλοι όχι. Άλλοι ήταν ξύπνιοι κι έμειναν στο παιχνίδι άλλοι ήταν αθώοι και τους φάγανε λάχανο.
Άλλοι μπορεί να άνθρωποι καλοί ή κακοί ή άμυαλοι ή άτυχοι.
Αυτές όμως οι νέες γενιές ζητιάνων που γεννιούνται σιγά σιγά σε κάθε σημείο της τερατούπολης είναι οι μυστικοί όροι στις συμφωνίες σας.
Είναι τα ψιλά γράμματα πίσω από τα αισχρά συμβόλαια σας .
Σήμερα είναι η άγνωστη κυρία.
Αύριο μπορεί να είμαι εγώ, η μάνα μου το παιδί μου.
Είμαστε απροστάτευτοι. Και το χειρότερο έχουμε μάθει να είμαστε φοβητσιάρηδες και υποτελείς. Έχουμε μάθει πως η αδικία, η δυστυχία, η φτώχεια, τα βάσανα, οι αρρώστιες, η εξαθλίωση θα ξεπληρωθούν στην άλλη ζωή.
Για τούτη εδώ οι θέσεις είναι πιασμένες.....
Δεν ξέρω για εσάς παιδιά αλλά εγώ θα βρω δυο τρία γεροντάκια που τα βλέπω συνέχεια στο δρόμο και θα τους εξασφαλίσω έστω και μια τυρόπιτα. Έστω ένα μπουκάλι γάλα.
Είναι εποχές που όσοι δεν έχουμε λοβοτομηθεί πρέπει να σταθούμε στο δρόμο. Γιατί θα εξαφανιστεί ο μισός πληθυσμός από πείνα, από αυτοκτονίες κι από τρέλα και θα μας μείνουν μόνο οι άχρηστοι....
Δεν είναι ελεημοσύνη είναι συμπαράσταση. Χρειαζόμαστε ένα χέρι μεταξύ μας να ακουμπήσουμε όλοι χρειαζόμαστε να φτιάξουμε μικρούς κόσμους που να διαφέρουν από τον ασύδοτο, αχόρταγο, απάνθρωπο κόσμο που φτιάξαν εκείνοι.
http://vasiliskos2.blogspot.com/2010/06/blog-post_1536.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου