Το μ@@νί και το δελφίνι!

Καιρό τώρα προσπαθώ να βρω γιατί η συγκεκριμένη σειρά έχει τέτοια απήχηση. Καταλαβαίνω ότι απευθύνεται σε ένα ηλίθιο κοινό, γυναικείο και μίζερο το οποίο τα ύπουλα βράδια μετά από τόνους παγωτού σοκολάτας και ένοχου χαϊδέματος στα σκέλια, κάθεται ανυπόμονο μπροστά από το χαζοκούτι για να παρακολουθήσει την ιδεατή δική του ζωή. Πολλά παπούτσια, πολλά στρας, ακόμα πιο πολλά πέη να μπήγονται σαν καρφιά του μαρτυρίου παντού, με αποκορύφωμα το φιλί που θα δοθεί από τον πρίγκιπα που και ξέρει να γαμεί, και να επιλέγει τα καλύτερα εστέτ εστιατόρια, και ξέρει από τα πριν τι ζητάει το μουνί σου και άλλα ιδιαίτερα τεχνάσματα τα οποία σε ταξιδεύουν σε οποιούχα ταξίδια και ποτάμια οργασμών εις το διηνεκές. Μεταξύ όλων αυτών των χαριτωμένων ονείρων του κώλου, πρέπει το νεσεσέρ του ταξιδιού να περιέχει μάσκες για τα μαλλιά, κολόνιες eau de parfum, περιοδικά που να περιγράφουν και να αναλύουν τα τελευταία νέα της τάδε ψωλέττας ηθοποιΐσκης και το τι προτείνει για την καλύτερη λεύκανση πρωκτού, ρίμελ για το μάτι, το στόμα, το κωλί, το πουτί. Εν τω μεταξύ τα κατάπτυστα αμερικάνικα σκατολοΐδια πάνε κι έρχονται σε εκφράσεις, σκέψεις, λόγια, αντιδράσεις,....χαριτωμενιές και βογγητά που σε βάζουν στην διαδικασία να σκεφτείς ότι δεν παρακολουθείς γυναίκες σε κάποια πόλη αλλά άλιεν με μορφή γύναιων που τα έχουν όλα και παραπονιούνται γιατί το γλωσσίδι εκεί κάτω ζητά κι άλλο γλυκό, σαν μοναχός που μετά την νερόβραστη σούπα θέλει και γιαούρτι για επιδόρπιο. Χαμογελάω με κόπο σκεπτόμενος το τι ζούμε καθημερινά όλοι εμείς που διαβάζουμε από περιοδικά μέχρι λογοτεχνία και δοκίμια, ζούμε την δική μας ζωή στην πόλη με ό,τι άχρηστο περνάει από δίπλα μας και προσπαθούμε να το εξοβελίσουμε για να μην το τρώμε καθημερινά στην συμπαθητική μας μάπα, προσπαθούμε να καταφέρουμε μια αξιοπρεπή ζωή σε αυτήν την πόλη όπου τα πάντα πλέον γίνονται, υπάρχουν και διογκώνονται σε καθημερινό επίπεδο με μαθηματική ακρίβεια, χωρίς να υπολογίζονται γνώμες, συνειδήσεις και συλλογικά αλληλέγγυα οράματα. Σε αυτές τις ξέγνοιαστες για μένα ημέρες, που έχω ακόμα την πολυτέλεια για λίγο καιρό ακόμα να μην πηγαίνω στην δουλειά αλλά να παρατηρώ καλύτερα το τι γίνεται all around χωρίς τον κίνδυνο της αποβλάκωσης από την δουλειά και τις ηλίθιες υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή, καταλαβαίνω ότι τα πάντα πλέον έχουν ένα κοινό στόχο: Εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές κι εμένα που τις γράφω. Ειλικρινά δεν ξέρω εάν η απόφαση για την υποδούλωση των λαών (ποιος το γαμάει το έθνος; ποιο ελληνικό έθνος; μια μπαρούφα συλλογική είναι, στηριγμένη σε φαντασιακούς φόβους τον Χριστό μου μέσα) έχει ήδη παρθεί ή εξακολουθεί η όποια ελπίδα να υπάρχει αλλά ξέρω ότι μέχρι το τέλος οφείλω να πολεμάω και να σχολιάζω όπως θέλω και γουστάρω από αυτό εδώ το βήμα, το οποιοδήποτε σκατένιο προϊόν συνείδησης. Στην ουσία αυτή είναι η πιο ευάλωτη. Άφησα πίσω τα κορίτσια λοιπόν, αυτά τα τέσσερα σούργελα που είναι έτοιμα να αναχωρήσουν για Abu Dhabi, που ειλικρινά θα ήθελα να τους αναλύσω την κατάρρευση του ονείρου σε αυτήν την χώρα που θα επισκεφθούν για να γεμίσουν και την τελευταία αμερικάνικη τρύπα με χουρμάδες, πόσιμα νερό και βαρβάτους, μελαχρινούς και βάρβαρους πούτσους.

Αύριο μια άλλη μέρα....

(Το βίντεο super by the way).
Αναδημοσίευση από: http://theelfatbay.blogspot.com/2010/06/blog-post.html