«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση».

Το «γονιδίωμα» αξιών της ελληνικής κοινωνίας έχει υποστεί μετάλλαξη. Έχει αλλοιωθεί από τους ιούς του ατομικισμού, του καταναλωτισμού, της ήσσονος προσπάθειας. Με αποτέλεσμα η κοινωνία να έχει χάσει το ανοσοποιητικό της σύστημα και να νοσεί με την παραμικρή αιτία.

Και στην ουσία, νοσεί... νοσεί βαρειά στο "κρεβάτι του πόνου".
«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση».
Και η ερώτηση σήμερα είναι :

Τι πρέπει να αλλάξει για να ξεπεράσουμε την οικονομική και προπάντων την κοινωνική κρίση που μας καταδυναστεύει ;
Κάθε πρόταση ανατροπής, της σημερινής αδιέξοδης κατάστασης, που δεν προτάσσει αλλαγές στον τρόπο σκέψης του υποκείμενου «άνθρωπος – πολίτης», απλά αποτελεί κενό ιδεολόγημα με στόχο την αντικατάσταση της άρχουσας τάξης με νέους επίδοξους άρχοντες, χωρίς να προσβλέπει στην πραγματική απελευθέρωση του ατόμου.

Λύσεις και απαντήσεις μπορούμε να δώσουμε, αποκλειστικά μόνοι μας.

Αμεσα μια άλλη παιδεία με αρετή, κάτω από το πρίσμα εκείνο, της "πραγματικής πραγματικότητας", που χρόνια, αν όχι αιώνες τώρα κρύβουμε κάτω από το χαλί, υποκρινόμενοι.

Mας έφταιγε άλλοτε η αμάθεια, σήμερα μας φταίει η μεγάλη γνώση, η γνώση του συγκεκριμένου, όχι η γενική, κάπου εκεί ενδιάμεσα βρίσκεται ίσως η αλήθεια.
Μην σταματήσουμε ποτέ να ξεχνάμε ότι στην ανθρώπινη φύση δεν υφίστανται αποκλειστικά οι νόμοι των αριθμών, υπάρχουν και οι πραγματικές αξίες και τα ιδεώδη.
Ζούμε σε μια χώρα μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου.

Σκοτεινοί οι καιροί και χρειαζόμαστε «ορατότητα».

Ιδιότητες όπως διαφάνεια και φωτεινότητα… σε όλα.
Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά.
Θα εξαρτηθεί
από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες για
το τελικό αποτέλεσμα.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Απλά, ντόμπρα και σταράτα.

Υγιείς δυνάμεις υπάρχουν στο παρασκήνιο.
Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που(αν) θα χτίσουμε... είναι μπροστά μας.

Αν δεν αλλάξουμε εμείς τρόπο σκέψης ΚΑΙ δράσης, καμία επανάσταση και κανένα πολιτικό σύστημα από μόνα τους, δεν μπορεί να μας σώσει.

Η μοίρα μας παρ' όλ' αυτά βρίσκεται στα χέρια μας.
Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος (ξανά) αναγνωρίζεται.