Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

η αξία της ανθρώπινης ζωής

Πόσα λεφτά κάνει μια ανθρώπινη ζωή; Πόσα, πες. Ένα εκατομμύριο; Δύο; Πέντε εκατομμύρια σε ελβετική τράπεζα; Μήπως 50 σεντς; Μήπως μας χρωστάει κιόλας που του επιτρέπουμε να αναπνέει;

Με ποια κριτήρια αποτιμάται η ανθρώπινη ζωή; Εθνικότητα; Χρώμα του δέρματος; Θρησκεία; Επάγγελμα; Νταβατζηλίκι; Κοννέ και γνωριμίες;

Τη Δευτέρα σκοτώθηκε με μεθόδους μαφίας ένας άνθρωπος που δήλωνε δημοσιογράφος. Κανένα πρόβλημα, κι εγώ δηλώνω φωτογράφος επείδή στον ελεύθερο χρόνο μου φωτογραφίζω πάπιες και αγελάδες. Βέβαια, εγώ με τις φωτογραφίες μου δεν απειλώ, δεν εκβιάζω πχ τις αγελάδες ότι θα βγάλω τις βρώμες τους στο ίντερνετ αν δε μου δίνουν τσάμπα όσο γάλα παράγουν εφ’όρου ζωής. Ούτε φράγκα βγάζω, ούτε την πολιτική ζωή του τόπου επηρρεάζω, ούτε διαμορφώνω κουλτούρα και συνειδήσεις.

Σε αντίθεση με τον δολοφονημένο της Δευτέρας. Τον οποίο πάντως εγώ δεν αποκαλώ δημοσιογράφο. Εκτός αν δημοσιογραφία είναι οι παρακάμαρες, οι κρυφές κάμερες, οι κλειδαρότρυπες, οι μεταφορές ροζ dvd, οι “κυκλοφορώ κι οπλοφορώ” βαρύμαγκες, τα εκτρωματικά offsprings της Αυριανής και ο οχετός της παραπολιτικής. Αν θες να κάνεις δημοσιογραφία, δεν δουλεύεις για το Μάκη, τον Κουρή και το Θέμο. Με αυτούς δουλεύεις για να κάνεις μπίζνες. Και συνήθως όχι και τόσο καθαρές.

Ούτε και βλόγερ τον θεωρώ τον δολοφονημένο της Δευτέρας. Αν όντως είναι ο ηθικός αυτουργός και ο εγκέφαλος που δημιούργησε αυτή τη χωματερή που και καλά δημοσιογραφεί, ειδησεογραφεί και συνδιαμορφώνει τα κοινά, εκτοξεύοντας υπονοούμενα, απειλές και μισόλογα, ανεβοκατεβάζοντας ποστ και κάνοντας αναφορές στον “τάδε φίλο του ξάδερφου που μου’το πε εμπιστευτικά αλλά σίγουρα” -πράγμα που δεν έχει αποδειχθεί κιόλας-, αυτό το πράγμα δεν είναι ούτε βλογ ούτε ειδησεογραφία. Είναι η e-μετεξέλιξη της γριάς κουτσομπόλας της γειτονιάς που έβγαινε στο πεζοδρόμιο να καθαρίσει φασολάκια και σκανάριζε όλους τους περαστικούς συλλέγοντας υλικό για τον απογευματινό καφέ....Ειδησεογραφία είναι η καταγραφή των ειδήσεων. Είδηση δεν είναι απαραίτητα το γεγονός. Είδηση είναι κάτι που έγινε γνωστό, αυτό που γνωρίζω. Αλήθεια; Ψέμα; Ίσως και να αποδειχθεί.

Δημοσιογραφία πάλι είναι η καταγραφή περί τα δημόσια. Μπορεί να αναφέρεται σε γεγονότα ή σε άποψη ή σε κριτική. Τι από όλα αυτά κάνουν οι φυλλάδες, τα ραδιόφωνα και τα ηλεκτρονικά απόβλητα των επιχειρηματιών για τους οποίους δούλευε ο συχωρεμένος;

Άλλο πράγμα η ανθρώπινη διάσταση της δολοφονίας, κι εντελώς άλλο πράγμα οι πολιτικές και κοινωνικές της προεκτάσεις. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών του Μάκη με το Θέμο γιατί είναι πολιτικό γεγονός, περισσότερο από όσο είναι και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των νονών της νύχτας στη Συγγρού και στην παραλία;

Η πιο ενδιαφέρουσα διάσταση πάντως του θέματος, είναι εκείνη που συνδυάζει με ένα μακιαβελικό τρόπο τα βλογς, το διαδίκτυο και την ανωνυμία σε αυτούς τους χώρους με τη δολοφονία. Ομοίως είχε συμβεί και όταν είχε σκάσει η βόμβα με το press.gr. Ρωτώ λοιπόν εγώ αφελώς: ο συχωρεμένος είτε ανώνυμα στο βλογ, είτε επώνυμα στην εφημερίδα, την ίδιου τύπου λάσπη δεν κατασκεύαζε; όλες αυτές οι κατασκευασμένες ειδήσεις που διαβάζουμε σε “έγκριτα” έντυπα από επώνυμους και καλοπηρωμένους δημοσιογράφους δεν γράφονται; Όλη αυτή η τρομοκρατία που ασκείται από χρσοκάνθαρα δημοσιογραφικά μικρόφωνα, επωνύμως δεν ασκείται; Κι αν εγώ δεν είμαι η Κροτ, αλλά η Ελένη Δημητρίου, αν ο Old Boy είναι ο Τάσος Παναγιωτίδης και ο ΑΦΜ ο Κάρολος Μαρξιστόπουλος, τι ακριβώς αλλάζει επί της ουσίας για όσα γράφουμε στα βλογζ μας; Σημασία, όπως πάντα, έχει το τι ή το ποιος;

Μήπως -λέω εγώ τώρα- ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών χρησιμοποιείται έντεχνα και “κάθεται καλά” με στόχο να συμπληρωθεί άλλο ένα κομματάκι στο παζλ της πειθαρχημένης, τρομοκρατημένης και στερούμενης κάθε δικαιώματος κοινωνίας που θέλουν να φτιάξουν, μέσα στο πλαίσιο της λογικής “ζήσε με λιγότερα, κάτσε καλά, δούλευε και σκάσε”; Τελικά, ούτε κι αυτό το παληκάρι δεν φαγώθηκε και τόσο τζάμπα.

Αντιθέτως, δυο μέρες μετά, ένα άλλο παληκάρι φαγώθηκε εντελώς τζάμπα. Δεν έχει όνομα, έχει μόνο διαβατήριο -και αυτό δεν είναι βυσσινί ελληνικό. Γι’αυτό τον άνθρωπο δεν θα στάξει ούτε σταγόνα μελάνι, δεν θα καταναλωθούν ούτε καν πέντε πίξελ, δεν θα εκτοξευθεί ούτε μισή υστερική κορώνα από τα τηλεπαράθυρα, παρά μονάχα στο πλαίσιο “Σικάγο γίναμε, χρειαζόμαστε κι άλλη αστυνομία”. Όπως και η Κούνεβα, ο Τόντι, οι τρεις νεκροί της Μάρφιν, οι χιλιάδες ανώνυμοι μετανάστες που θαλασσοπνίγονται “εκεί ψηλά-ψηλά στα σύνορά μας”, έτσι και ο ανώνυμος Πολωνός δεν αξιολογείται ως ανθρώπινη ζωή, αλλά ως φτηνή εργατική δύναμη, που στην καλύτερη των περιπτώσεων αξίζει όσο δέκα κουτσουρεμένοι μισθοί, μια μειωμένη σύνταξη στα 60φεύγα ή και το παράβολο που χρειάζεται για να βγει η πράσινη κάρτα. Στη χειρότερη περίπτωση, αξίζει λιγότερο από 15 σφαίρες.
http://krotkaya.wordpress.com/2010/07/21/human-life-cost/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Share |

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts with Thumbnails