"...Στην Ελλάδα όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει ένα αυξανόμενο κύμα ξενοφοβίας. Αυτό δεν είναι άποψη είναι γεγονός. Υπάρχουν επίσης τρία στρατόπεδα που δημιουργούνται σιγά σιγά μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Το ένα από αυτά έχει ήδη ξεκαθαρίσει τη θέση του με το πολύ απλό και άμεσο «να φύγετε όλοι να γυρίσετε σπίτια σας». Το άλλο στην αντίπαλη όχθη λέει ακριβώς το αντίθετο «όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε μαζί, αγαπημένοι να λύσουμε τα κοινά μας προβλήματα οι άνθρωποι είναι αδέλφια μεταξύ τους κλπ κλπ»
Το τρίτο στρατόπεδο που πιστεύω πως είναι – ακόμα – η πλειοψηφία είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι συμβαίνει πια γύρω τους. Όλοι εκείνοι που τα έχουν χαμένα, μεταξύ των οποίων κι εγώ. Δεν είναι εύκολο πράγμα να βιώνει κανείς αυτή τη νέα πραγματικότητα κι ούτε είναι έτσι απλό να το παίζεις ή ρατσιστής ή καλός Σαμαρείτης και γύρω σου νέα φαινόμενα να καταφθάνουν χωρίς να μπορείς να τα ελέγξεις και τα οποία φαινόμενα αλλάζουν τη καθημερινότητα μας σε σημείο που να μην ξέρουμε πλέον τι να πιστέψουμε, τι να απορρίψουμε, τι να επιλέξουμε....Το κείμενο αυτό το κάνω με τη σκέψη στη διαμαρτυρία φίλων από μια μεγάλη συνοικία των Αθηνών όπου συμβαίνει ένα ιδιόρρυθμο γεγονός που σύντομα ίσως να έχει δραματική κατάληξη και για το οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται και μεταμορφώνει σιγά σιγά με το χειρότερο τρόπο τις σχέσεις των ανθρώπων της συνοικίας σε κάτι άγριο, βίαιο που λίγο καιρό πριν θα ήταν αδιανόητο να συμβεί. Με απλά λόγια προβλέπω να πέσει ξύλο μη πω και τίποτα περισσότερο.
Ένα κτίριο έχει νοικιαστεί από κάποιους αλλοδαπούς για χρήση συλλόγου. Εδώ και χρόνια όμως έχει μετατραπεί σε τέμενος. Στη κυριολεξία. Σε καθημερινή βάση γίνεται λειτουργία με μεγάφωνα, η οποία λειτουργία ίσως ποτέ να μην είχε προκαλέσει κάποιο πρόβλημα στους ανθρώπους της περιοχής αν δεν γινόταν ακόμα και σε νυχτερινές ώρες 1 ή 2 η ώρα τη νύχτα και μεσημέρια όπου επικρατεί απόλυτη ησυχία γύρω. Επί πλέον το κτίριο δεν είναι κάτι απομονωμένο είναι κολλητό με άλλα σπίτια σε κεντρικότατη περιοχή και γύρω του είναι κατοικίες, μαγαζιά κλπ.
Η θρησκευτικές τελετές κάποια στιγμή, όπως είναι φυσικό, αφού λειτουργεί ακριβώς σαν τέμενος, άρχισαν να καλύπτουν και τις κηδείες. Έκπληκτοι λοιπόν οι κάτοικοι της περιοχής είδαν αυτούς τους ανθρώπους να πλένουν τους νεκρούς τους στο δρόμο απόγευμα με όλο το κόσμο γύρω να εργάζεται στα μαγαζιά ή να είναι στα σπίτια του, οι δρόμοι να κλείνουν, μάλιστα σε συγκεκριμένες γιορτές υπάρχουν και ταμπέλες που αναρτούνται προειδοποιητικές όποιος θέλει να πάρει το αυτοκίνητό του από το βράδυ για την επόμενη οι γύρω δρόμοι θα είναι κλειστοί από την τάδε ώρα μέχρι την τάδε.
Το κλειστοί δρόμοι δεν είναι τρόπος του λέγειν. Απλώνονται χαλιά και οι πιστοί προσκυνούν σε ένα ολόκληρο τετράγωνο. Αυτή είναι η διαμαρτυρία που μου έκαναν φίλοι και σας την περιέγραψα όπως ακριβώς συμβαίνει.
Επισημαίνω επίσης ότι στην εν λόγω συνοικία όλες σχεδόν οι πολυκατοικίες τα ισόγεια, υπόγεια και διάφορες μονοκατοικίες κατοικούνται από αλλοδαπούς. Επίσης ανοίγουν συνέχεια νέα μαγαζιά (μικρά σούπερ μάρκετ, ενδύματα, περίπτερα) Οι αλλοδαποί αυτής της μεριάς της Αθήνας είναι στη πλειοψηφία τους στο θρήσκευμα μουσουλμάνοι.
Τι ενέργειες έγιναν τώρα από μέρους των ανθρώπων που κατοικούν εκεί. Πρώτα απευθύνθηκαν στους ίδιους και τους παρακάλεσαν να μην βάζουν μεγάφωνα και να μην κάνουν φασαρία ώρες που είναι κοινή ησυχία και όπως επίσης αν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό για την περιποίηση των νεκρών τους. (Ξέρω φαίνονται σουρεάλ ταινία η περιγραφή που κάνω αλλά γύρω μας γίνονται πράγματα που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το σουρεάλ....) Η παράκλησή τους δεν έγινε δεκτή. Μετά άρχισαν να εμφανίζονται διάφορα φαινόμενα «αντεκδίκησης» Δηλαδή την ώρα που οι μεν ξεκινούσαν την λειτουργία τους οι γείτονες άρχιζαν να βαράνε όλοι μαζί τα αντικλεπτικά από τα αυτοκίνητά τους με αποτέλεσμα να γίνεται πανδαιμόνιο. Άρχισαν και οι έντονοι διαπληκτισμοί. Οι αγριάδες.
Σιγά σιγά άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ μπει στη διαδικασία να τσακωθούν με κάποιον έβγαιναν στο δρόμο και γινόταν χαμός. Όμως τίποτα δεν άλλαξε αντίθετα ένα πείσμα άρχισε να γίνεται χειρότερο και από τις δυο πλευρές. Βρισιές, απειλές και φόβος.
Όταν απευθύνθηκαν στο Δήμο εκεί τους απάντησαν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιατί θα μας πουν ρατσιστές. Το ωραίο είναι πως το πρόβλημα των συγκεκριμένων κατοίκων δεν ήταν ρατσιστικό. Δηλαδή επειδή κάποιοι είχαν μια άλλη θρησκεία τους καθόντουσαν στο στομάχι και γι΄αυτό το έκαναν. Ήταν πρακτικό. Δεν μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ και το πρωί έπρεπε να ξυπνήσουν 6 η ώρα για τη δουλειά τους. Το ίδιο και τα μεσημέρια. Τα νερά από το πλύσιμο των νεκρών έπεφταν στις αυλές τους, στο δρόμο, μπροστά στα μαγαζιά. Οι δρόμοι έκλειναν για να απλώσουν τα χαλάκια να προσευχηθούν. Πολλοί από αυτούς είπαν πως το ίδιο ακριβώς θα είχαν αντιδράσει αν συνέβαιναν τα ίδια πράγματα από μια δική τους εκκλησία.
Το πλήρες, μακροσκελές, αλλά άκρως ενδιαφέρον κείμενο μπορείτε για την συνέχεια του να κάνετε κλικ εδώ: http://vasiliskos2.blogspot.com/2010/09/blog-post_10.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου