Στην υγειά της πόρνης της άγνοιας!!

Οι φίλοι του τον έλεγαν "φιλόσοφο". Και ήταν πολλοί. Μου πήρε καιρό να μάθω ότι το όνομά του ήταν Κώστας. Κανείς δεν τον φώναζε έτσι πια. Καθόταν σιωπηλός μπροστά στις πολύβουες παρέες. Έπινε κι άκουγε. Μιλούσε μόνο όταν γούσταρε πραγματικά να πει κάτι. Για αρκετό καιρό τον θεωρούσα "υπερτιμημένο". Μέχρι που καναδυό περιστατικά με έκαναν κι άλλαξα γνώμη.

Η παρέα γύρω ετερόκλητη. Κι όλο και πλήθαινε. Ένας δικηγόρος, μία μακιγιέρ, ένας επιχειρηματίας, μία διαφημίστρια, ένας πανεπιστημιακός, μία "οικοκυρά", ένας αγρότης, δύο φοιτήτριες, ο φίλος της μίας φαντάρος, ένα ζευγάρι εφοριακών και ένας μεγαλομπακάλης (ιδιοκτήτης σούπερ μάρκετ συστηνόταν) μετά της συμβίας του. Τιτίβιζαν ξέγνοιαστα για τα τρέχοντα και τις διακοπές που τελείωσαν. Μετά ήρθαν τα μεζεδάκια. Η κουβέντα αραίωσε. Η παρέα υποκλίθηκε στις γεύσεις και το κρασί προς στιγμήν, για να ξαναπιάσει την επικαιρότητα μετά με χορτάτη ... διάθεση. Από το Μουντομπάσκετ μέχρι τον πόλεμο στο Λίβανο και τον Γκίντερ Γκράς. Θριαμβολογίες, αναλύσεις, αφορισμοί, διαφωνίες και πάλι απ' την αρχή. Κι ο φιλόσοφος αμέτοχος. Η φοιτήτρια της κοινωνιολογίας (πολέμιος του Γκράς μετά τις αποκαλύψεις, υπέρμαχος της Χεζμπολάχ ενάντια στα κατεστημένα και λάτρης της εθνικής μπάσκετ που -κατά δήλωσή της- πρωτοείδε χθες) αποφάσισε με τον αυθορμητισμό της ηλικίας της να τον βάλει στην κουβέντα....-Κι εσείς -που σας λένε και φιλόσοφο- τι λέτε για όλα αυτα? τον ρώτησε όλο νάζι.
Ξαφνικά σταμάτησαν όλοι την κουβέντα και κρεμάστηκαν στα χείλη του. Εκείνος -σαν μέγας θεατρίνος που βγαίνει στη σκηνή- δεν βιάστηκε. Άρχισε να μετατοπίζει αργά τα πιάτα από τον χώρο που βρισκόταν μπροστά του. Μετά έβγαλε τελετουργικά ένα στυλό από την τσέπη του. Κι αφού βεβαιώθηκε με μία ματιά ότι είχε την προσοχή όλων, είπε:
- Έχω μία θεωρία. Την αποκαλώ θεωρία της γνώσης και της άγνοιας.
Έφερε το στυλό και έφτιαξε μία κουκίδα στο χάρτινο τραπεζομάντηλο μπροστά του.
- Έστω ότι εδώ έχουμε έναν άνθρωπο ανόητο. Αμόρφωτο. Αδαή. Αγνοεί τα πάντα. Οι γνώσεις του δεν έχουν κύκλο. Είναι απλά μία αυτοτελής κουκίδα. Μικρή κι ασήμαντη.
Ξαναπήρε το στυλό και ζωγράφισε γύρω από την κουκίδα έναν μικρό κύκλο. Η κουκίδα έμενε στο επίκεντρο.
- Εδώ είναι ένας άλλος άνθρωπος. Ξέρει περισσότερα. Όχι πολλά όμως. Η γνώση του έχει ένα μικρό κύκλο. Φανταστείτε αυτόν τον κύκλο να έχει επίκεντρο την κουκίδα του προηγούμενου αλλά να βρίσκεται λίγο πιο ψηλά. Ας πούμε με καλύτερη θέα. Καταλαμβάνει κάποιο χώρο, λοιπόν, ο κύκλος του. Ο ίδιος συνειδητοποιεί ταυτόχρονα ότι η άγνοια του μπορεί να είναι μεγαλύτερη της γνώσης. Γιατί είναι πιο ψηλά και βλέπει καλύτερα.
Το στυλό συνέχισε να φτιάχνει ομόκεντρους κύκλους γύρω από την κουκίδα. Όλο και πιο μεγάλους.
- Κι αυτοί είναι άλλοι άνθρωποι. Με γνώσεις όλο και περισσότερες. Κύκλους μεγαλύτερους. Και έστω κάθε φορά κι ένα επίπεδο ψηλότερους. Όσο αυξάνονται και ανεβαίνουν οι κύκλοι τόσο οι κάτοχοι -καθώς στέκονται στο επίκεντρο τους- συνειδητοποιούν πόσος χώρος μένει ακόμη κενός έξω από το κυκλάκι τους. Πόσο χαώδης είναι η γνώση που αγνοούν (έδειξε με μία κίνηση το υπόλοιπο λευκό και άγραφο τραπεζομάντηλο). Ας πάμε για παράδειγμα, στον μεγαλύτερο κύκλο μας. Τον εξυπνότερο και πιο μορφωμένο της υπόθεσης. Η περιφέρεια στον κύκλο των γνώσεων του αυξημένη. Και φυσικά το δικό του επίκεντρο είναι στην κορυφή. Αλλά ο ίδιος από εκεί έχει μία τρομακτική θέα του "ωκεανού" των γνώσεων που αγνοεί. Κι αυτό τον κάνει πιο συνεσταλμένο. Ας γυρίσουμε τώρα στον αρχικό μας ήρωα. Τον παντελώς ανόητο και αμαθή. Ο δικός του κύκλος ένα κενό σύνολο. Μία απλή κουκίδα βουλιαγμένη στο πιο χαμηλό επίπεδο. Με θέα κοντόφθαλμη. Δεν ξέρει τίποτα. Και πανευτυχής καθώς είναι στην άγνοιά του, δικαιούται να ομιλεί για τα πάντα.
Μετά σήκωσε τελετουργικά το ποτήρι. Γέλασε δυνατά και είπε:
- Στην υγειά της πόρνης της άγνοιας.
http://oistros-reportaz1.blogspot.com/2006/09/blog-post_07.html