Ρόλο εγγυητή της «αστάθειας» στην ΕΕ δίνουν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα.

Το 2007 στο βιβλίο μου ʽΠόλεμος Παρέμβασηςʼ παρουσίασα μία μελέτη των διεθνών νομισματικών πολέμων ιδωμένη μέσα από το οπτικό πρίσμα της επιστημονικής τεχνικής ανάλυσης, κάνοντας μία εκτενή ιστορική αναδρομή στις νομισματικές μάχες μεταξύ των μεγαλύτερων κρατών του κόσμου και δείχνοντας την τεράστια σημασία τους στη διαμόρφωση της οικονομικής ιστορίας.

Κατά τη διάρκεια της κλιμάκωσης της ʽελληνικής κρίσηςʼ τον Απρίλιο του 2010 δημοσίευσα μία πληθώρα στοιχείων που έδειχναν ότι αυτή εξυπηρετούσε τις ΗΠΑ στο νομισματικό της πόλεμο με την ΕΕ και τις αναδυόμενες οικονομίες της Κίνας, της Βραζιλίας, της Τουρκίας, της Ρωσίας αλλά ακόμη και του Ιράν, στην πιο δύσκολη φάση για τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου από τις αρχές της δεκαετίας του 70΄ όταν είχε κινδυνεύσει να χάσει το μοναδικό πλεονέκτημα που της παρείχε το γεγονός πως το νόμισμα της είναι αυτό πάνω στο οποίο είναι δομημένο το διεθνές χρηματιστηριακό / χρηματοπιστωτικό σύστημα και αυτό πάνω στο οποίο διεξάγεται το διεθνές εμπόριο.... Η κεντρική ιδέα των σχετικών με το θέμα δημοσιεύσεων μου ήταν πως οι ΗΠΑ βρίσκονται, νομισματικά, στη χειρότερη φάση της ιστορίας τους, καθώς για πρώτη φορά έχουν να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα τόσα πολλά και δυνατά νομισματικά μέτωπα, όπως αυτά της ΕΕ με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας, της Τουρκίας, του Ιράν και ακόμη και των χωρών της Μέσης Ανατολής, που με τις πιέσεις τους πέτυχαν να καταρτιστεί έκθεση του ΟΗΕ που έθιξε το θέμα της αποκαθήλωσης του δολαρίου από το ρόλο του ως παγκόσμιο νόμισμα, κάτι που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.

Καθώς ως αντίπαλο δέος και μοναδική εναλλακτική λύση απέναντι στο δολάριο αναδείχτηκε τα τελευταία χρόνια το ευρώ, όλες οι παραπάνω αναδυόμενες οικονομίες άρχισαν να το χρησιμοποιούν ως αποθεματικό τους νόμισμα, περιορίζοντας την αποθήκευση δολαρίων σε πολύ μεγάλο βαθμό, τάση η οποία ενισχύθηκε από την πολιτική των ΗΠΑ να οδηγούν το νόμισμα τους σε μία παρατεταμένη χρηματιστηριακή υποτίμηση, προσπαθώντας να τονώσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας τους σε μία περίοδο διεθνούς οικονομικής αδυναμίας.

Μετά την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς κατοικίας το καλοκαίρι του 2006 και στον απόηχο της διεθνούς τραπεζικής κρίσης που αυτή προκάλεσε, οι αναδυόμενες οικονομίες στράφηκαν ακόμη περισσότερο στο ευρώ ως νόμισμα ασπίδα απέναντι στις οικονομικές αναταράξεις, με αποκορύφωμα το 2008 όταν υπό τη σκιά της διεθνούς κρίσης και του χρηματιστηριακού κραχ και με το επίκεντρο του προβλήματος να θεωρείται ότι βρίσκεται στις ΗΠΑ, ένας ολόκληρος κόσμος βρέθηκε να ʽακουμπάʼ σε ένα άλλο πλην του δολαρίου νομίσματος (το ευρώ), για πρώτη φορά στη μοντέρνα οικονομική ιστορία.

Η εξέλιξη αυτή απείλησε ουσιαστικά την παγκόσμια νομισματική κυριαρχία του δολαρίου και οι ΗΠΑ πέρασαν στην αντεπίθεση χτυπώντας την αξιοπιστία του ευρώ με έναυσμα την ʽελληνική κρίσηʼ, η οποία αποτέλεσε τον προθάλαμο της ʽευρωπαϊκής κρίσηςʼ. Το αποτέλεσμα ήταν να πληγεί η αξιοπιστία του ευρώ και το κυριότερο να μπει στο μυαλό όλων η αμφιβολία για το αν θα μπορούσε ποτέ αυτό να αποτελέσει ένα ουσιαστικό αντικαταστάτη του δολαρίου. Με τις ΗΠΑ να προωθούν σενάρια που έκαναν λόγο ακόμη και για διάλυση της Ευρώπης και κατάργησης του ευρωπαϊκού νομίσματος μέσα στα επόμενα χρόνια, οι αναδυόμενες υπερδυνάμεις είδαν το βασικό τους εναλλακτικό σενάριο να καταρρέει και αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω ώστε να προετοιμάσουν ένα νέο σενάριο δίνοντας στις ΗΠΑ το χρόνο να ανασυνταχθούν.

Σήμερα, περισσότερο από 6 μήνες από τη δημοσίευση των παραπάνω αναλύσεων, η είδηση της διεξαγωγής ενός ʽνομισματικού πολέμουʼ βρήκε τη θέση της στα ΜΜΕ τα οποία άρχισαν να αντιλαμβάνονται, μέσα από τις σχετικές δηλώσεις των οικονομικών ιθυνόντων των μεγαλύτερων κρατών του κόσμου, ότι οικονομική κρίση, οικονομική ανάπτυξη και νομισματικός έλεγχος, είναι έννοιες αλληλένδετες.

Η ουσία του υπό διεξαγωγή νομισματικού πολέμου είναι απλή: με το δολάριο να παραμένει το παγκόσμιο νόμισμα και με τις ΗΠΑ να έχουν αποφασίσει να τυπώσουν όσα δολάρια χρειάζονται προκειμένου να πληθωρίσουν το δρόμο τους προς την έξοδο από την κρίση (βλέπε τελευταίες σχετικές δηλώσεις του Προέδρου της FED), το αμερικανικό νόμισμα μοιραία παραμένει υποτιμημένο με αποτέλεσμα να προκαλεί ανατίμηση όλων των υπολοίπων νομισμάτων αναγκάζοντας τις αναδυόμενες οικονομίες να παρέμβουν ώστε να σταματήσουν αυτήν τη τάση, η οποία τις κάνει ολοένα και λιγότερο ανταγωνιστικές.

Έτσι, από την αρχή του έτους τα νομίσματα όλων των μεγάλων αναδυόμενων κρατών έχουν ανατιμηθεί από 6% μέχρι 12% έναντι του δολαρίου, ενώ την ίδια στιγμή και το γεν και το ελβετικό φράγκο έχουν απογειωθεί σε πολυετή υψηλά επίπεδα έναντι του αμερικανικού νομίσματος.

Όσο το ευρώ, όμως, παραμένει υπό αμφισβήτηση, οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι οι νομισματικοί τους αντίπαλοι θα λειτουργούν διαιρεμένοι και όχι ενωμένοι, ελλείψει ενός ρεαλιστικού αντικαταστάτη του δολαρίου και ότι θα χρειαστούν πολλά χρόνια προκειμένου να δημιουργηθεί μία νέα εναλλακτική πρόταση με συνολική απήχηση. Και προς αυτήν την κατεύθυνση ο ρόλος της Ελλάδας είναι καταλυτικός, ως ʽεγγυητής της αστάθειαςʼ στην ευρωζώνη και ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να εγγυηθεί ότι το ελληνικό θρίλερ θα έχει πολλά επεισόδια και πολλές συγκινήσεις.

Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
διευθυντής GSTA/EKTA
info@sta-gr.com
sofokleous10.gr