Πάντα μου άρεσε η πολιτική, ως έννοια, ακόμη περισσότερο ως (απαραίτητο) χαρακτηριστικό ενός πολίτη.
Ως παιδί, επί επταετίας, δεν θυμάμαι και πολλά, μόνο σκόρπια λόγια των μεγάλων, χαμηλόφωνες συζητήσεις, φόβο κάποιες φορές, τους δικούς μου να γελούν μυστικά και να κοροϊδεύουν. Τι; Τότε δεν καταλάβαινα, μετά έμαθα.
Άρχισα η ίδια να αντιλαμβάνομαι τον (μικρό αναλογικά με άλλους) αντίκτυπο της πολιτικής στη ζωή μου, στην εφηβεία. Όταν πήγαμε μια μικρή παρέα στον κινηματογράφο να παρακολουθήσουμε την ταινία του Γιλμάζ Γκιουνέι «Το κοπάδι» (1977). Ο χώρος ήταν γεμάτος χωροφύλακες και ανθρώπους της ασφάλειας. Αναρωτιόμασταν γιατί; Ο λόγος προφανής, ο Γκιουνέι, κουρδικής καταγωγής αγωνιστής, ήταν τότε φυλακισμένος. Κι εμείς τα Ελληνόπουλα θα επηρεαζόμασταν …….
Το ίδιο συνέβη και με την ταινία του Νίκου Τζίμα «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο», βιογραφία του αγωνιστή της Αριστεράς Νίκου Μπελογιάννη....Η μία κολλητή μου φίλη τότε, σπάνιο δείγμα ανθρώπου, αριστερή κομουνίστρια πάντα, μου μιλούσε για την ιδεολογία της όταν πήγαινα και την έπαιρνα από την ΚΝΕ για να πάμε στο φροντιστήριο. Μου άρεσε να συζητώ με τα παιδιά εκεί. Δεν μου άρεσε όμως να είμαι γραμμένη σε κανέναν κομματικό κατάλογο.
Στο φροντιστήριο, έτυχε, και οι δύο καθηγητές των θεωρητικών και των θετικών να είχαν υπάρξει πολιτικοί κρατούμενοι.
Ο ένας, με τον οποίο συνεχίστηκε η επαφή για πολλά χρόνια, πολύ βασανισμένος.
Ένας ιδεολόγος της πράξης!
Από αυτούς τους αριστερούς που είχαν πίστη σε ιδεώδη, από αυτούς που σπάνια σήμερα βρίσκει κανείς.
Από αυτούς τους αγωνιστές που σήμερα έχουμε τόση ανάγκη!
Η πολιτικές μου απόψεις με οδήγησαν στο σοσιαλισμό και στον εκπρόσωπό του, τότε, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Εκείνο του καταστατικού για τον σοσιαλισμό και την κοινωνική αλληλεγγύη, την ισότητα, την προστασία των αδυνάτων.
Το 1980, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, μαθήτρια της Α’ Λυκείου (80-81) μας ζητά η Λυκειάρχης, εμένα και της φίλης που προανέφερα, να πάμε στο ανθοπωλείο να παραλάβουμε τα λουλούδια που είχε παραγγείλει το σχολείο.
Πήγαμε. Στην επιστροφή μας φωνάζει η Λυκειάρχης ταραγμένη και μας ρωτάει αν κάναμε και κάτι άλλο έξω. Όχι της απαντάμε. Την είχαν πάρει τηλέφωνο από την ασφάλεια να της πούνε ότι δύο μαθήτριές της, κουβαλούσαν κόκκινα γαρύφαλλα, και το σχολείο πως επιτρέπει τέτοια πράγματα.. και… και… τα κουμούνια…….
Το 1983, μόλις είχα τελειώσει το σχολείο και μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα, έψαχνα για δουλειά.
Δεν έβρισκα και όλως περιέργως έπιανε το αυτί μου κάτι για κουμμούνι και άλλα κοσμητικά.
Κι όταν τελικά άρχισα να εργάζομαι, βρέθηκα σε μια «στεγασμένη αγορά» κομματικών και προσωπικών ανταλλαγών, σ’ ένα "μικρομάγαζο"….. που αλλάζει «χρώμα» ανάλογα με τον ιδιοκτήτη.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;
Γιατί σήμερα, που δεν μας παρακολουθούνε οι χωροφύλακες,
το να «είσαι» με το ΚΚΕ μπορεί να είναι και της μόδας,
το να «είσαι» με το ΠΑ.ΣΟ.Κ σε κάνει ευρωπαίο,
το να διαβάζεις και να παρακολουθείς πολιτικές ταινίες, είναι must…..
το να αναλύεις συνεχώς τα πολιτικά δρώμενα και να έχεις και λύσεις είναι «ελληνικό»,
το να αποδίδεις «δικαιοσύνη» και ευθύνες είναι πατριωτικό.
Το να είσαι απών συνεχώς από την εφαρμογή της λύσης όμως, είναι τρομακτικό!
Προτιμώ εκείνα τα χρόνια του ορατού εχθρού, της κυριολεκτικής πολιτικής αντίθεσης και της κομματικής διαφοροποίησης.
Τις αιτίες και τις υπερβολές τους!
Σιχαίνομαι το ομοιόμορφο μίγμα της σύγχρονης πολιτικής, με διαφορές μόνο «στο μέτρημα».
Σιχάθηκα του θύτες και μετέπειτα σωτήρες μας. (εγχώριους και μη)
Σιχαίνομαι το να είμαστε σήμερα αόρατοι, νωθροί και συμβιβασμένοι.
Σιχαίνομαι την δική μου «απόσταση», ακόμη και συμμετέχοντας στην αντίσταση.
Όταν κάτι δεν μας «χωράει» πια κι έχει παλιώσει...
Το πετάμε στα σκουπίδια!
Κι έχουμε μαζέψει πολλά!
Δόξα τω θεώ από κάδους είμαστε πλήρεις – κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τους «κλέψει».
Καιρός να υπηρετήσουν το σκοπό τους!Γιατί "Το μέλλον δεν είναι δώρο. Είναι επίτευγμα". William Blake
http://elafivolion.blogspot.com/2010/10/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου