ψηλά ή στα ψιλά; ...

Αν αθροίσουμε χάριν παιδιάς (και για να μας πιάσει θλίψη) τα ποσοστά της Αριστεράς στην περιφέρεια Αττικής (αφήνοντας για την οικονομία της συζήτησης το σύνολο των ποσοστών του κ. Δημαρά να προσμετρηθεί -όλο- στο ΠΑΣΟΚ) έχουμε και λέμε (Δευτέρα, ώρα 3.45):

Παφίλης 14,16%

Μητρόπουλος 6,11%

Αλαβάνος 2,16%

Ψαριανός 3,96%

Διάκος 4,07%

Χάγιος 2,29% ήτοι

σύνολο 32,75%! Ενα «μπερλινγκουερικό» ποσοστό. Που θα καθιστούσε την Αριστερά πρώτη πολιτική δύναμη στην κεντρικότερη περιφέρεια της Επικράτειας.

Αν μάλιστα κατέβαινε σε ένα κοινό μέτωπο με τη δυναμική της ενότητας κι ένα ακόμα μικρό ποσοστό απ' τα ποσοστά Δημαρά και της μη-αποχής (λόγω ακριβώς της ενωτικής δυναμικής), η Αριστερά πιθανόν να ξεπερνούσε στην Αθήνα-Αττική το 35%!

Αν συναθροίσουμε την ίδια στιγμή το ποσοστό της Ν.Δ. με του ΛΑΟΣ, δηλαδή Κικίλιας 20,69% συν Αδώνιδας 6,63% έχουμε ένα σύνολο 27,32% (που θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους), ενώ το ΠΑΣΟΚ με Σγουρό 24,0% συν Δημαρά (έστω το όλον) 15,84 θα έφθανε το 39,93%....Βεβαίως στην ιστορία (και την πραγματικότητα καθώς αποκρυσταλλώνεται από λεπτό σε λεπτό κι από ώρα σε ώρα) δεν υπάρχει «αν». Οντως. Η Αριστερά δεν είναι ενωμένη. Για αυτό ακριβώς όμως θα μπορούσε να 'ναι ενωτική. Ο λαός τής δίνει ένα 35% στην Αττική κι αυτή τού το επιστρέφει σε κομμάτια του 10% και θρύψαλα του 3%. Διότι, βεβαίως, αυτά που χωρίζουν την Αριστερά είναι περισσότερα από εκείνα που την ενώνουν. Κι εμείς πρέπει

να μάθουμε να ζούμε με αυτό, άλλωστε με αυτό το μάθημα εκπαιδευτήκαμε (οι αριστεροί) να ζούμε από το 1968 το 1991 κι εντεύθεν.

Τι σημασία έχει αν έρχονται μαύρες μέρες; Τι σημασία έχει αν το ποσοστό που έδωσε πανελλαδικώς στην Αριστερά ο λαός (ακριβώς επειδή τη χρειάζεται) υπερβαίνει το 25%; Τι σημασία έχει αν ο δικομματισμός πέτυχε το μικρότερο ποσοστό του από τη μεταπολίτευση; Σημασία

έχει ότι η Αριστερά δεν χρειάζεται τον λαό αν το κάθε κομμάτι της δεν τον έχει όλον δικόν του. Είναι μια σχέση μονογαμική. Την κατανοώ, αλλά στο μεταξύ ο δικομματισμός, το Μνημόνιο και η Διαπλοκοδιαφθορά μάς πηδάνε όλους μαζί. Κι αυτό το κατανοώ, αλλά δεν τη βρίσκω.

Η Αριστερά δεν χρειάζεται να ενωθεί, θα αρκούσε να 'ναι ενωτική. Τότε το σύστημα θα την έτρεμε κι ο λαός θα έπαιρνε ανάσα. Και συνεπώς θα την ενδυνάμωνε ακόμα περισσότερο.

....................................

Ονειρα «θερινής νυκτός» θα μου πείτε ορισμένοι και απ' το ΚΚΕ και απ' τον ΣΥΝ και από τους απέχοντες και απ' όσους μια τέτοια προοπτική θα τους απελευθέρωνε απ' το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και όλες τις σχετικές εκδοχές του δικομματισμού. Σωστόν! Ο καθένας μας μπορεί να μείνει με τις παραμαγούλες του και να μην αντέχει τις παραμαγούλες του άλλου.

Μπορούμε να πίνουμε μαζί το ουζάκι μας ο σ. Παφίλης κι εγώ, ο σ. Ψαριανός και ο σ. Χάγιος, μπορεί να βλεπόμαστε με τον σ. Αλέκο, τη σ. Αλέκα και τον σ. Αλέξη, αλλά μπροστά στον λαό

ο σ. Τσίπρας είναι σοσιαλδημοκρατικό ανάχωμα, η σ. Αλέκα σταλινικό απολίθωμα, ο σ. Διάκος όχι αρκετά αριστερός, ο σ. Αλέκος αίφνης αριστεριστής, κι εγώ πολύ μαλάκας (με την καλή έννοια της λέξης, ανοιχτή σε κάθε ερμηνεία)...
Θα μου πείτε ότι υπάρχουν ορισμένοι που αν η Αριστερά λειτουργήσει ως Μέτωπο θα τους ξυνίσει και θα πάνε στο ΠΑΣΟΚ. Ποιοι; αυτοί που πήγαν; αυτοί που πάνε τώρα; αυτοί που θα πάνε στο μέλλον; Βλέπουμε δηλαδή το 1-2% και δεν βλέπουμε το 35% που δίνει ο λαός στην Αριστερά;

Εννοείται ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά μία ακόμα «άλλη» ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, μία ανάμεσα σε άλλες 100.000! Σωστόν! Αλλοιώς διαβάζει τα αποτελέσματα ο Αλέξης, αλλοιώς η Αλέκα αλλά με τον ίδιον τρόπο θα απολύονται αυτοί που τους ψήφισαν κι όσοι δεν τους ψήφισαν...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.ΧΙ.2010 stathis@enet.gr
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=221743