Το ευρώ, λέει το Βloomberg, έχει μετατραπεί σε μια μηχανή πτωχεύσεων, οι ανισότητες έχουν φτάσει σε επίπεδο ρεκόρ λένε οι New York Times, οι απλήρωτες υπερωρίες είναι στο ανώτατο επίπεδο των τελευταίων 60 ετών λέει η guardian, η Ιρλανδία λένε οι Financial Times χρεοκόπησαν επειδή έκαναν πιο μεγάλες περικοπές από ότι έπρεπε, ο δείκτης ΑΕΠ δεν είναι τόσο καλός όσο οι δείκτες-γκάλοπς μέτρησης της ανθρώπινης ευτυχίας, λέει το BBC. Συντηρητικά αμερικανικά περιοδικά διερωτώνται πιο είναι το μέλλον του καπιταλισμού ενώ η οικονομική βάλλεται από παντού....
Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά; Σταματήστε και δείτε γύρω σας. Ξεχάστε το Ποντίκι, τον Ριζοσπάστη, την Αυγή και τις άλλες αριστερές εφημερίδες και έντυπα και δείτε τι λένε οι πιο σκληροί καπιταλιστές μεταξύ τους. Ξεχάστε για λίγο το ότι στην Ελλάδα ήμαστε αναποτελεσματικοί, το δημόσιο δεν δουλεύει σωστά και ότι χρωστάμε πιο πολλά από όσα παράγουμε και δείτε πόσα χρωστάνε οι νεοφιλελεύθεροι Αμερικάνοι, οι ψυχαναγκαστικοί με την τάξη Ιρλανδοί, οι Ιάπωνες και άλλοι που έκαναν όλα όσα έπρεπε και δεν είχαν τα δικά μας χάλια....Γύρω μας αλλάζουν πολλά. Στην Καθημερινή σήμερα αναδημοσιεύεται άρθρο του Robert J.Samuelson όπου αναφέρεται η ιστορία από την αρχή, δηλαδή από τις αρχές του 1990 όταν η Ιαπωνία μπήκε πρώτη στην κρίση στην οποία είμαστε όλοι τώρα μέσα.
Οι ασκούντες την εξουσία σε όλα τα επίπεδα (δντες επιχειρήσεων, πολιτικοί κτλ) προσπαθούν να "την βγάλουν καθαρή" μήνα με το μήνα. Για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ αγκομαχά να τη βγάλει καθαρή το επόμενο εξάμηνο, η Ιρλανδία το μήνα, η Μέρκελ το έτος, ο Ομπάμα δυσκολεύεται να βγάλει την τετραετία, δντες μεγάλων επιχειρήσεων κάνουν το σταυρό τους να τελειώσει η "θητεία" τους ως π.χ. CEO χωρίς να σκάσει καμιά βόμβα νετρονίων στα χέρια τους και να πάρουν τα μπόνους τους και να πάνε σπίτι τους.
Κανείς δεν δείχνει να παίρνει στα σοβαρά το ότι είμαστε σε μια 100% μεταβατική περίοδο που τίποτα δεν λειτουργεί με βάση τα υπάρχοντα γνωστά μοντέλα. Κανείς δεν ρισκάρει να βγάλει το φίδι από την τρύπα, κανείς δεν σκέφτεται πέρα από τη μύτη του.
Τολμώ να πω ότι μόνο κάποιοι μαθουσάλες των αγορών που γνωρίζουν τον καπιταλισμό πιο καλά και από το σπίτι τους, αναφέρουν ότι πράγματι κάτι δεν πάει καλά. Ακόμη και η αριστερά, εθισμένη στην επαναστατικότητα νομίζει ότι και αυτή η φορά είναι όπως όλες οι άλλες και μοιρολατρικά λέει ότι σύντομα όλα θα είναι όπως πρώτα. Αυτό το λέει βέβαια επειδή γνωρίζει τον καπιταλισμό μόνο σε θεωρητικό επίπεδο και όχι σε πρακτικό.
Ίσως είναι πολύ νωρίς και να χρειάζονται κάποια χρόνια ακόμη για να κατανοήσουν οι άνθρωποι τι γίνεται γύρω τους. Άλλωστε είναι μόνο 21 περίπου χρόνια που έπεσε το τοίχος του Βερολίνου...Συνεπώς περιμένουν τις πολύ βραχυπρόθεσμες ανακάμψεις για να ανασάνουν.
Εγώ ξεκίνησα μια στροφή στη σκέψη μου το 2008 που εκφράστηκε με το blog αυτό. Εκείνη τη στιγμή οι περισσότεροι δεν έβλεπαν ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα και δικαιολογούσαν την παρουσία μου με την φράση "μην τον ακούτε αυτόν, είναι αριστερός, αυτοί όλο τα ίδια μας λένε". Εγώ όμως δεν ήμουν τότε αριστερός, ποτέ δεν είχα διαβάσει το Κεφάλαιο, τον Μαρξ κτλ Έναν Καστοριάδη ήξερα και έναν Βάλερστάιν ανακάλυψα εκείνο το διάστημα ψάχνοντας, και αυτούς με το ζόρι. Έβλεπα όμως που πάνε τα πράγματα στην πράξη, το τάιμινγκ δεν ήταν τυχαίο και από την άνοιξη του 2008 προειδοποιούσα για το τι έρχεται.
Τώρα που επαληθεύτηκα διακρίνω ότι θα ταλαιπωρηθούμε (με λίγα μικρά διαλείμματα ίσως) για πολλά πολλά χρόνια ακόμη επειδή οι κυβερνώντες δεν έχουν κανένα επι της ουσίας σχέδιο, βαράνε το κεφάλι τους (το δικό μας μάλλον) στον ίδιο τοίχο ξανά και ξανά. Ο τοίχος όμως δεν φεύγει είναι ένα αντικειμενικό εμπόδιο, εμείς πρέπει να αλλάξουμε ματιά για τον κόσμο και να εφεύρουν άλλα οικονομικά μοντέλα που θα τον περιγράφουν με μεγαλύτερη πληρότητα.
Θέλει θάρρος για να αναγνωρίσει κανείς ότι αυτά που έλεγαν οι αριστεροί οικονομολόγοι πριν μερικούς μήνες ως απάντηση στην κρίση, μας τα συστήνουν σήμερα διάφοροι ανεξάρτητοι οικονομικοί αναλυτές, όπως π.χ. την έξοδό μας από το ευρώ που με τον κατάλληλο χειρισμό και αλλαγές θα μας έδινε ζωή κάποιων αρκετών ετών ακόμη.
Μέχρι τότε απλά να μην χάνουμε την ευρύτερη εικόνα που κάποιοι θέλουν να κρύψουν. Ότι δηλαδή δεν είναι οι νεοφιλελεύθεροι κανόνες που πρέπει να εφαρμοστούν για να βγούμε από την κρίση αλλά οι νεοφιλελεύθεροι κανόνες που έφεραν την κρίση και μάλιστα με βάση τους πιο αρχαϊκούς μαρξιστικούς όρους (συγχωρέστε με που χρησιμοποιώ τέτοιες λέξεις όπως "μαρξιστικοί όροι", αυτό επ' ουδενί δεν σημαίνει ότι είμαι κομμουνιστής ).
Ας ξυπνήσουμε!
http://greekrider.blogspot.com/2010/11/blog-post_20.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου