"Είναι η Κρήτη που κλαίει μεθυσμένη..."

Από κάπου ακούγεται μια λύρα να παίζει κοντυλιές.
Ήλιος, διάφανο νερό, αύρα της θάλασσας.
Και ξάφνου, όλα αλλάζουν.
Τα μάγια λύνονται, τα μάτια ανοίγουν
και μπροστά σου αποκαλύπτεται η αλήθεια:
Ήλιος, διάφανο νερό, αύρα της θάλασσας,
κι από κάπου ακούγεται μια λύρα να παίζει κοντυλιές...

Κάπως έτσι βλέπω την Κρήτη.
Πρέπει να ξεχάσω τα αυτονόητα, αν θέλω να την καταλάβω,
πρέπει να την αγκαλιάσω απαλά, αν δεν θέλω να πληγωθώ,
πρέπει να σκύψω πάνω της, να την αφουγκραστώ,
αν θέλω ν΄ακούσω την ανάσα της.

Παππούδες και προπάπποι διαβήκαν τους αιώνες τους ατέλειωτους.
Μαχαίρι, πείνα, δόξα, λατρεία, μίσος, ένα σωρό οι αιτίες των θανάτων τους.
Μα η σκυτάλη πέρναγε από γενιά σε γενιά,
από πατέρα σε παιδί, από παππού σε εγγονό:
Υπερηφάνεια, αγάπη, υποχρέωση,
και πάνω απ΄όλα, πολύτιμη κληρονομιά,
το Κρητικό φιλότιμο!
Το δώρο των δώρων, το άσμα των ασμάτων...

Όλα αυτά ποτίζαν τη ρίζα του νησιού μας,
χιλιάδες των χιλιάδων μέτρα, κάτω απ΄τα βάθη της Θάλασσας.
Αυτά το κάναν να προβάλει δυνατό και περήφανο,
ανάμεσα σε θάλασσα και ουρανό,
κάστρο ανίκητο στης φύσης και των ανθρώπων τα στοιχειά.

Μα όλα τα κάστρα, έχουν την Κερκόπορτά τους.
Είτε από ξύλο, είτε από πέτρα ή ατσάλι,
είτε απ΄ανθρώπινη καρδιά.
Κι αφού δεν μπόρεσαν Τούρκοι, Ενετοί κι ένα σωρό λαοί
να την ανοίξουν,
κάποιοι από μέσα -που καλούνται- Κρητικοί,
παρέδωσαν στους βάρβαρους γην τε και ύδωρ!

Από κάπου ακούγεται μια λύρα να παίζει κοντυλιές.
Είναι η Κρήτη μας, που κλαίει μεθυσμένη...

Από τον φίλο Στέλιο

Οσο θα υπάρχουν άνθρωποι όπως τον Στέλιο θα υπάρχει και η ελπίδα...