wild world
Ενα ζεστο πρωινο του Σεπτεμβρη του ’77, λιγους μηνες πριν βγω και ‘γω στην παραγωγη, ετσι οπως γινεται συνηθως στους περισσοτερους απο εμας, βγαινοντας απο τη σπηλια μου ενοιωσα το στομαχι μου κολλημενο στη ραχοκοκκαλια . Η νυχτα που ειχε προηγηθει ειχε ξεδιπλωθει αναμφισβητητα εντονα , οποτε δεν μου προξενησε ιδιαιτερη εντυπωση αυτη η αισθηση της ληγουρας. Αφου κατηφορησα το λοφο αφηνοντας πισω τις σπηλιες με τους αρουραιους να ροχαλιζουν ανεμελα, εφθασα στο μοναδικο καφενειο της παραλιας που υπηρχε τοτε , με την ελπιδα να βαλω κατι στο διαμαρτυρομενο στομαχι μου. Ημουν ο μοναδικος πελατης που υπηρχε εκεινη την ωρα στο μαγαζι, αρα οι πιθανοτητες για καλυτερη εξυπηρετηση σε ποιοτητα , γιατι οχι και σε ποσοτητα, ηταν δικαιολογημενα αυξημενες.
Το καφενειο το διατηρουσε μια ομορφη κοπελα η Μαριγω, η οποια αν και ντοπια ηταν εμφανως ξενη στη νοοτροπια και στις συνηθειες των περισσοτερων απο εμας που συχναζαμε σε αυτο εδώ το μερος, κυνηγωντας τη νιρβανα με ολα τα πλεονεκτηματα αλλα και μειονεκτηματα που εμπεριεχει ο θολος ρολος ενος λαθρεπιβατη. Εδω ακριβως θαθελα να επισημανω , κανοντας μια παρενθεση, γιατι το θεωρω καθηκον τιμης να σας πληροφορησω οτι η Μαριγω εγινε αθελα της , η ηρωιδα σε ένα απο τα τραγουδια των DIRE STRAITS , με τον MARK KNOPHLER να δινει τα ρεστα του οταν την αντικρυσε επισκεπτομενος και αυτος το μερος τουτο . Τελος παντων δεν θαθελα να επεκταθω περισσοτερο επι του θεματος γιατι θεωρω οτι παραβιαζω προσωπικα δεδομενα κατι που δεν συναδει με τον ισορροπημενο χαρακτηρα μου.
Φτανοντας στο καφενειο με τη αραιη καλαμενια σκεπη και αντικρυζοντας τη Μαριγω φρεσκοξυπνημενη και δροσερη σαν πρωινη ανοιξιατικη δροσοσταλιδα, μαζι με το εντονο αισθημα της πεινας εκανε την παρουσια του και κατι αλλο που μου προκαλεσε και αλλη επιπλεον ψυχολογικη μα κυριως σωματικη διαταραχη. Αλλα επειδη ως γνωστο νυστικο αρκουδι δυσκολα χορευει, παρεβλεψα αναγκαστικα , για λιγο βεβαια , το δευτερο σκελος της προηγουμενης προτασης και καθισα σε μια καρεκλα . Η Μαριγω μολις με ειδε, με πλησιασε και σκουπιζοντας τα βρεγμενα χερια της σε ένα κομματι πανι που κρεμοταν μπροστα της , παρεπιπτοντως στην Κρητη αυτο το πανι το λενε μπροστομουνα , με ρωτησε τι θα παρω. Είναι ιδιαιτερα σημαντικο να πω οτι η Μαριγω εκανε το καλυτερο σφουγγατο του πλανητη, γνωστο και ως «το σφουγγατο της Μαριγως» οποτε εγω φυσικα της ειπα : «Ένα σφουγγατο»...
Εκεινη κοντοσταθηκε, με κοιταξε με συμπαθεια και με ρωτησε κλεινοντας αργα το ματι αν διαθετω το αντιτιμο για την περισταση. Εκεινη την περιοδο , σε εκεινο το μερος, οι περισσοτεροι φορουσαμε ενα ειδος κελεμπιας που στερουνταν τσεπης, και σε συνδυασμο με την εκουσια αφαιρεση των εσωρουχων νοιωθαμε οτι ειμασταν οσο πιο κοντα γινοταν στη φυση , για να μην πω ένα μερος της ,ενω μας εδινε και ενα αερα αοσμης και αχρωμης ελευθεριας. Ολα αυτα εκαναν σαφως εντονοτερη την παρουσια τους αν λαβουμε υποψη την πολυεθνικη επισκεψιμοτητα του τοπου. Αυτο ομως, σε καμμια περιπτωση, δεν υπηρξε αναχωμα της συντροφικοτητας και της αλληλεγγυης που υπηρχε αναμεσα μας. Ισα ισα θα ελεγα.
Ψαχουλευοντας με τα χερια μου την κελεμπια και κανοντας δηθεν οτι ψαχνω να βρω το αντιτιμο που μου ζητησε η Μαριγω εκεινη συνεχισε να με παρακολουθει χαμογελοντας αυτή τη φορα. «Μικρε αστο , αν περιμενω να κανω χαϊρι απο τυπους σαν και σε σενα σερβιροντας τους σφουγγατα ,σωθηκα.» μου ειπε «αλλα θα ηθελα να με ξεπληρωσεις με ενα αλλο τροπο» συνεχισε γυριζοντας προς την πορτα του μαγαζιου και επιστρεφοντας με τη δωδεκαχορδη. «Χθες το βραδυ οταν σε ακουσα να παιζεις εκεινο το τραγουδι με ταξιδεψες σε μερη που μονο με τη φαντασια μου μπορω να επισκεφθω. Αν μου το παιξεις τωρα δεν θελω φραγκο για τα αυγα. Εισαι;»«Φυγαμε» απαντησα πιανοντας τη δωδεκαχορδη και σιγουρος οτι το σφουγγατο το ειχα ηδη κερδισει με τον κοπο μου.
Το τραγουδακι αυτο είναι το Wild World , δευτερο κατα σειρα του βιντεο κλιπ που εχω βαλει παραπανω.Οι στιχοι του είναι καπως ετσι :
Now that I've lost everything to you
You say you want to start something new
And it's breaking my heart you're leaving, baby I'm grieving
But if you want to leave take good care
Hope you have a lot of nice things to wear
But then a lot of nice things turn bad out there
Oh, baby, baby it's a wild world
It's hard to get by just upon a smile
Oh, baby, baby it's a wild world
I'll always remember you like a child, girl
You know I've seen a lot of what the world can do
And it's breaking my heart in two
'Cos I never want to see you sad girl. don't be a bad girl
But if you want to leave take good care
Hope you make a lot of nice friends out there
But just remember there's a lot of bad and beware
Πειτε ο γεματος ηχος της δωδεκαχορδης, πειτε η μελοδικοτητα που χαρακτηριζει τη φωνη μου, η Μαριγω προφανως μερακλωθηκε γιατι αρχισε να χορευει κανοντας κινησεις που περισσοτερο θυμιζαν ινδιανικο χορο μετα απο καταπαυση του πυρος μιας πολεμικης αναμετρησης , και αφου εχει ηδη ολοκληρωθει η περισυλλογη νεκρων των αντιμαχομενων πλευρων μετα απο πολυνεκρη και αιματηρη εχθροπραξια διαρκειας οχτωμιση ωρων πανω κατω. Το αποτελεσμα ηταν στο τελος της εκτελεσης του τραγουδιου να σωριαστει λαχανιασμενη σε μια καρεκλα και να μην διαθετει την παραμικρη δυναμη να διωξει μια μεσαιου μεγεθους αλογομυγα, που προσπαθουσε να ξεδιψασει ρουφωντας μια σταγονα ιδρωτα που ειχε φρακαρει σε μια ρηχη ρυτιδουλα που ειχε δημιουργηθει καθετα στο δεξι της ματι προφανως απο το ενστικτωδες κλεισιμο του ματιου που κανουμε ολοι οταν εκθετουμε τους εαυτους μας στον ηλιο. Και η Μαριγω δεν χωραει καμμια αμφιβολια , εξεθετε το ευαισθητο λεπτο ασπρο δερμα της στον αμειλικτο ηλιο του νοτου αρκετες ωρες της ημερας, προσπαθωντας να διατηρησει σε καποιο επιπεδο τη φημη του καφενειου της, σερβιρωντας σφουγγατα. Αφου πηρε τις ανασες της σηκωθηκε και σε λιγα λεπτα ειχα μπροστα μου ένα φρεσκοψημμενο ευωδιαστο σφουγγατο , με μια δυκιλη μπρουτζινη κανατα γεματη δροσερο κοκκινο κρασι.
Το βραδυ, μας βρηκε στο τσαρδι της Μαριγως να πλατσουριζουμε παρεα μεσα σε μα πλαστικη σκαφη , σχολιαζοντας σε χαλαρο υφος τα αποτελεσματα και τις μεχρι τοτε επιπτωσεις της σεξουαλικης επαναστασης στη συμπεριφορα των ανθρωπιδων της τοτε εποχης .
Αθελα γυρισα το κεφαλι και κοιταξα τις γεματες εκεινη την ωρα απο αρουραιους σπηλιες. Οι μικρες εστιες φωτιας που υπηρχαν εξω απο καθε εισοδο φεγγιζαν το εσωτερικο τους, δινοντας την εντυπωση μιας τεραστιας φωτιζομενης αποκριατικης μασκας. Καποιος εχω την εντυπωση πως μου εγνεψε με το χερι του. Δεν ημουν σιγουρος γι’ αυτο. Για το μονο που ημουν σιγουρος ομως, είναι οτι πολύ συντομα θα βρισκομουν και παλι αναμεσα τους, για να συνεχισουμε αυτο που ακομα δεν ειχαμε αρχισει. Ετσι και αλλιως αυτή ηταν η επιλογη μου τοτε. Και δεν εχω μετανοιωσει ποτε γι’ αυτο .
Οταν ο Γιώργης γράφει..."ζωγραφίζει" παράλληλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου