Καταγγελία εργαζόμενης στην Χερσόνησο!

Παραθέτω το σχετικό mail, όπως το πείρα, αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε μέχρι το τέλος:
"Καλησπέρα Μάνο,
όπως σου είπα και πριν δε θα τον πιούμε τελικά τον καφέ στο ".......". Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δε θα τον πιούμε και ποτέ...
Εκεί πάντως δεν πρόκειται ούτε απ' έξω να ξαναπεράσω.
Η ιστορία έχει ως εξής λοιπόν...
Αρχές του Απρίλη, και ενώ έψαχνα για δουλειά, διάβασα στην εφημερίδα αγγελία που έλεγε πως ψάχνουν για κοπέλα να καλύψει την πρωινή βάρδια σε καφέ ξενοδοχείου. Έκλεισα ραντεβού για την επόμενη μέρα για εκεί, μαζί με μερικά ακόμα από κάποιες άλλες αγγελίες, και πήγα. Ο κ. Γιάννης ενθουσιάστηκε μόλις με είδε και θέλησε να κλείσουμε τη συμφωνία αμέσως. Μιλήσαμε για το οικονομικό και κλείσαμε στα "......." ευρώ για πρωινό 8ωρο (8-4). Μου εξήγησε πως θα ξεκινήσουμε γύρω στις 10 του Μάη και πως τον 1ο μήνα θα τον δουλέψω μισό (4ωρο) γιατί έπρεπε να δουλέψει και η παλιά σερβιτόρα μερικές μέρες για να μπορέσει να καλύψει τα ένσημα που χρειάζονται για να πάρει ολόκληρο το επίδομα τοκετού από το ΙΚΑ (η εγκυμοσύνη ήταν και ο λόγος για τον οποίο δε θα δούλευε φέτος). Έφυγα από εκεί με μια ικανοποιητική για μένα συμφωνία, ακύρωσα όλα τα άλλα ραντεβού που είχα και περίμενα να περάσει ο καιρός για να με ειδοποιήσουν να πάω στη δουλειά.
Πέρασε ο Απρίλιος, ήρθε ο Μάης αλλά ειδοποίηση δεν είχα. Οπότε και τηλεφώνησα εγώ για να δω τι γίνεται, γύρω στις 5-6 του Μάη. Αυτό που μου είπε ο κ. Γιάννης ήταν πως μου τηλέφωνησε αρκετές φορές αλλά δεν απαντούσα. Δυστυχώς για εκείνον (και για μένα τελικά) αυτή η δικαιολογία του δε στέκει γιατί του είχα δώσει και τα 2 νούμερα που έχω και ποτέ δεν είχα αναπάντητη κλήση από άγνωστο νούμερο ή από νούμερο με απόκρυψη. Εκτός αυτού πάντα παίρνω πίσω ακόμα και στα άγνωστα νούμερα όταν έχω κάποια αναπάντητη. Τέλος πάντων, συνεχίζω... Τον ρώτησα πότε ξεκινάμε τελικά (είχα ήδη αρχίσει να ανησυχώ) και μου είπε να περάσω από εκεί την Παρασκευή 8/5 για να μιλήσουμε και να κανονίσουμε. Έτσι κι έγινε... Παρασκευή πρωί ήμουν εκεί, μου είπε πως η παλιά του σερβιτόρα απέβαλε τελικά και θα έρθει κι εκείνη στη δουλειά και να πάω τη Δευτέρα γύρω στις 9 από εκεί για να καθαρίσουμε και να ετοιμάσουμε το μαγαζί. Η αλήθεια είναι πως ψιλοηρέμησα όταν μου το είπε αυτό αλλά δεν έπρεπε να επαναπαυτώ...
Δυο μέρες μας πήρε να ετοιμάσουμε το μαγαζί και στις 13 του μήνα ξεκινήσαμε ως σερβιτόροι πλέον και όχι ως καθαριστές και καθαρίστριες. Αναγκάστηκα μάλιστα να πάω να ψωνίσω και ρούχα για τη δουλειά μιας και ήθελε συγκεκριμένα λευκό πουκάμισο και μαύρο παντελόνι και εγώ δεν είχα (τα ξενοδοχεία που έχω δουλέψει μου παρείχαν τη στολή που ήθελαν να φοράω στη δουλειά). Εκείνη τη μέρα πήγαμε και οι 3 απ' το πρωί (εγώ, η Κρίστι και ο Γιώργος) για να μας δείξει η παλιά τα κατατόπια. Έκανα ένα 8ωρο ακόμα και λίγο πριν σχολάσω είπαμε να κανονίσουμε τις βάρδιες. Ο λόγος λοιπόν στον κ. Γιάννη...
Σπαστό ο Γιώργος, πρωινή η Κρίστι και απογευματινή εγώ... Όλα καλά θα μου πεις μόνο που εγώ έψαχνα αυστηρά πρωινή δουλειά και αν μου το είχε πει εξ' αρχής αυτό δεν θα είχα πάει ποτέ εκεί ούτε θα είχα σταματήσει να ψάχνω και αλλού. Διαμαρτυρήθηκα, καθώς είχαμε συμφωνία για πρωινό και οι κουβέντες του κάθε φορά που μιλάγαμε ήταν "Η συμφωνία είναι συμφωνία, μη μου την κάνεις και μείνω χωρίς σερβιτόρα..." αλλά δυστυχώς οι διαμαρτυρίες των υπαλλήλων δεν λαμβάνονται σοβαρά υπ' όψιν. Οπότε αυτό που τελικά μου είπε ήταν "Έτσι είναι και αν δε σ' αρέσει να φύγεις!".
Έφυγα από εκεί και ξεκίνησα να ψάχνω πάλι για δουλειά. Μόνο που πλέον δεν υπάρχουν δουλειές Μάνο... Έχω γυρίσει όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής και έκανα αιτήσεις αλλά τζίφος. Μόνο σε ένα ξενοδοχείο, στο ".........." στη Σταλίδα, υπήρξε κάποιο ενδιαφέρον από το διευθυντή αλλά θα ήξερε κι αυτός περισσότερα μετά το Σαββατοκύριακο που μόλις μας πέρασε.
Την επόμενη μέρα πήγα ξανά στη δουλειά. Έκανα το 8ωρό μου κανονικά και ζήτησα από την Κρίστι αν μπορούσε να μου κάνει την εξυπηρέτηση να έρθει εκείνη δυο μέρες απογευματινή (Παρασκευές και Σάββατα) και όλες τις υπόλοιπες θα τις έκανα εγώ, ώστε να μη χρειαστεί να χάσω τη δουλειά μου κι εγώ, μου το αρνήθηκε όμως. Και τότε έμαθα τι ακριβώς είχε παιχτεί. Η Κρίστι δουλεύει εκεί 10 χρόνια. Όταν έχασε το μωρό ζήτησε να έρθει στη δουλειά. Προφανώς ο κ. Γιάννης της είπε πως έχει βρει προσωπικό και τότε αυτή τον απείλησε πως αν δεν την πάρει στη δουλειά θα πρέπει να την αποζημιώσει λόγω "παλαιότητας". Σύμφωνα με τα λεγόμενά της αυτό σημαίνει γύρω στα 15.000 ευρώ... Κάποιος έπρεπε να πληρώσει τη νυφή κι ο κλήρος πέφτει... στη Μαρία!
Την ίδια μέρα με ρώτησε ο κ. Γιάννης τι είχα σκοπό να κάνω τελικά και του είπα πως ήδη ψάχνω αλλού, υπάρχει κάποιο σχετικό ενδιαφέρον από κάποιο ξενοδοχείο και του ζήτησα να με κρατήσει μερικές ακόμα μέρες εκεί (όχι περισσότερο από βδομάδα) ώστε να μη χάσω κι εγώ αυτά τα ένσημα που μου είναι απαραίτητα και δε με παίρνει να τα χάσω. Και συμφώνησε με χαμόγελο...
Απ' ότι κατάλαβα όμως ο λόγος είναι ότι κι ο κώλος του (και συγγνώμη για την έκφραση αλλά έχω αγανακτήσει) γιατί όσα μου είπε την Πέμπτη τα είχε ξεχάσει την Παρασκευή οπότε και μου είπε να μην ξαναπάω. Άνεργη λοιπόν από τις 15 του Μάη και με ελάχιστες πιθανότητες να βρω κάποια δουλειά για να καλύψω έστω τα ένσημά μου ώστε να μπω στο ταμείο ανεργίας το χειμώνα. Και οι υποχρεώσεις τρέχουν και δεν ξέρω πια ούτε τι να κάνω ούτε τι να πω, ειδικά στα παιδιά μου που δε θα μπορέσω να τα στείλω στο φροντιστήριο των αγγλικών το καλοκαίρι, όπως είχαμε προγραμματισμένο, και ρωτάνε γιατί...
Τέλος πάντων, δε μ' αρέσει να κλαίγομαι οπότε και θα σταματήσω κάπου εδώ να γράφω. Να ξέρεις πάντως πως έχω πεισμώσει και θυμώσει πολύ και δεν ξέρω που μπορώ να φτάσω προκειμένου να διεκδικήσω το δίκιο μου... "
Τελικά η Μαρία έκανε κάποια καταγγελία, αλλά από ότι δείχνουν τα πράγματα θα την αποσύρει γιατί θα ξεκινήσει δουλειά σε κάποιο άλλο ξενοδοχείο και όπως λέει και η ίδια σε νεώτερο mail της:
-"Εκείνο που με έκαιγε ήταν τα ένσημα και το ταμείο ανεργίας γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι μια διευκόλυνση του τρόπου ζωής εμένα και των παιδιών."
Αυτό που με έκανε όμως να αναρτήσω την ιστορία της Μαρίας είναι τα τελευταία λόγια της σχετικά:
-"Να έχω δουλειά, μόνο αυτό θέλω. Χρήματα που δεν τα δούλεψα δε θέλησα κι ούτε θα τα θελήσω ποτέ. Ούτε και μια δουλειά η οποία θα είναι καταναγκαστικό έργο και για μένα αλλά και για τον όποιο εργοδότη μου.
Ο μόνος τρόπος για να αντέχω σε αυτή τη δουλειά είναι να την αγαπάω κι αυτό δε θα μου το πάρει κανένας κ. Γιάννης όσο κι αν το προσπαθήσει..."
Προσωπικά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να υποκλιθώ μπροστά στον άνθρωπο και υπερήφανο αγωνιστή της ζωής, που λέγεται Μαρία!
Σημ. Τα ονόματα είναι τυχαία για ευνόητους λόγους.
Εκτός της Μαρίας που είναι αληθινό όσο και αυτή!