οτι διαρκεί βιάζοντας τον καιρό,καταστρέφει αλόγιστα την ομορφιά...

Το φθινόπωρο φέτος άργησε και ο ήλιος ήταν τρυφερός μαζί μας.
Και αυτό το χειμώνα θα μείνω πάλι εδώ κάτω, έρημος.
Κάνω βόλτες το απόγευμα στην άδεια παραλία,
βλέπω τα κλειστά μαγαζιά με τα στόργια κατεβασμένα και σκέφτομαι πως,
κάπως έτσι, γυρίζω στο χειμώνα μου δεμένος πισθάγκωνα,
με τη βεβαιότητα του ίδιου του θανάτου μου.
Αγγίζω μόνο τα σημάδια πως κάποτε υπήρξα στα αχρησιμοποίητα υλικά
που ο θάνατος περιφρονεί, φωτογραφίες, ενθύμια, επιστολές,
σαν τη ζάχαρη που δεν προφταίνει να λιώσει στον καφέ μου και
ισορροπεί, αμφίβολα, στο χείλος του φλυτζανιού.
Διακρίνω πλέον καθαρά αυτόν που με σαρκάζει,
βρίσκω το πρόσωπο του κάθε μέρα, να μου μοιάζει περισσότερο.
Δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε πάντα με σπάταλη παραφορά μέσα στις παραθαλάσσιες τουριστικές κωμοπόλεις.
Αξίζει να παραμείνουμε καμιά φορά σ αυτές,
να δούμε την μελλοντική τους ερήμωση σ αυτή τη πρόβα του Οκτώβρη.
Για να βεβαιωθούμε, κάποτε, πως οτι διαρκεί βιάζοντας τον καιρό,
καταστρέφει αλόγιστα την ομορφιά με αντίτιμο λίγες φτηνές αναβολές.
Δεν θέλω να μελαγχολήσεις,
ζήσαμε ωραία επειδή ποτέ δεν σε κράτησα τελειωτικά,
επειδή έπρεπε να σε κερδίζω κάθε μέρα,
όπως κερδίζει το κύμα ο άνεμος, όπως κερδίζει τον ήλιο η βροχή,
έτσι όπως το τέλος που έρχεται....κέρδισε και κρατάει
στα χέρια του κάποια κρυφή αρχή που αγνοούμε.