Μεγαλωμένος μέσα στη δικτατορία, κληρονόμησα ένα σύνδρομο. Για χρόνια, όταν έβλεπα στολή στο δρόμο με έπιανε ταχυπαλμία και άλλαζα κατεύθυνση. Γενικότερα, κληρονόμησα μία οργανική αλλεργία για κάθε είδους «Αρχή» που ανά πάσα στιγμή μπορεί να επέμβει στη ζωή σου για λόγους που μόνο η ίδια ξέρει. Του συνεργάτη μας στην Κύπρο Γιώργου Πήττα.
Αυτό το σύνδρομο (και άλλα αρκετά υποθέτω) δεν έχει φύγει ακόμα από μέσα μου αν και, γνωρίζω πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κοινωνία χωρίς δημόσια τάξη και αστυνομία.
Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, κάποιοι, πρέπει να κάνουν αυτή τη δουλειά.
Οι μπάτσοι.
Σε όλον τον κόσμο, είναι περίπου ίδιοι.
Και για να εξηγηθούμε, μιλάμε για τους μπάτσους, δηλαδή αυτούς που είναι εντεταλμένοι να διαφυλάττουν την δημόσια τάξη από ότι πραγματικά ή προσχηματικά μπορεί να τη διακυβεύσει.
Δεν θα ασχοληθούμε με τους αξιωματικούς στις εγκληματολογικές υπηρεσίες, αυτούς που εξιχνιάζουν φόνους και εγκλήματα, δεν θα ασχοληθούμε καν’ με εκείνους που είναι σε καθαρά επιτελικές θέσεις και σχεδιάζουν στρατηγικές προστασίας πολιτικών προσώπων ή ακόμα και όσους δουλεύουν σε υψηλά επίπεδα στην αντιτρομοκρατική κ.α.
Μας ενδιαφέρουν οι μπάτσοι.
Αυτοί, που είναι στους δρόμους είτε σαν «απλοί αστυφύλακες» είτε σαν συγκροτημένα σώματα καταστολής και πρόληψης.
Και βεβαίως, με όσους τους καθοδηγούν ή τους εμπνέουν και τους σπρώχνουν προς συγκεκριμένες συμπεριφορές έναντι των πολιτών.
Ημεδαπών, αλλοδαπών, νόμιμων, παράνομων, σεσημασμένων ή όχι, δεν μας πολυενδιαφέρει ή μάλλον δεν μας ενδιαφέρει καθόλου.
Η «μπατσαρία» στην Ελλάδα, έχει εξαιρετικά βεβαρυμμένο παρελθόν... Και οι γενιές που την βίωσαν σαν όργανο προστασίας των μετεμφυλιακών και δικτατορικών χρόνων είναι ακόμα ζωντανές και διατηρούν τη μνήμη άσβεστη.
Να σημειώσω εδώ, πως όσα γράφω ισχύουν και για την Κύπρο, όπου πρόσφατα, είχαμε ανάμεσα σε διάφορα άλλα, και τον αδιανόητο εξευτελισμό ενός παιδιού 15 χρόνων που υποχρεώθηκε να περάσει τη νύχτα γυμνό στο κρατητήριο για «παραδειγματισμό».
Θεωρώ αυτονόητο, πως όσοι είναι υπεύθυνοι για αυτό, δεν πρέπει να τιμωρηθούν με κάποια διοικητική ποινή, αλλά να αποταχθούν από το Σώμα χωρίς δεύτερη κουβέντα, εφ όσον βεβαίως , οι καταγγελίες ισχύουν όπως τις πληροφορηθήκαμε από τις εφημερίδες.
Πάντως –οφείλω να το πω- οι δυνάμεις της Τροχαίας, όποτε έτυχε να συναπαντηθούμε, στην Κύπρο τουλάχιστον, ήσαν εξαιρετικά ευγενείς και τυπικές. Με το «σεις και το σας» που λέμε.
Μπάτσοι λοιπόν.
Αν το δούμε καθαρά, μία από τις δουλειές της μπατσαρίας είναι η προάσπιση της τάξης του συστήματος.
Όταν το σύστημα θελήσει να καταστείλει μία απεργία, ή μια διαδήλωση, ακόμα και αν αυτή έχει χιλιάδες χιλιάδων συμμέτοχους, θα στείλει τις ειδικές δυνάμεις για να πήξουν το σύμπαν στα χημικά.
Με την ίδια ευκολία θα το κάνει και για μια συγκέντρωση 30 ανθρώπων.
Έτσι, υπό οποιαδήποτε διακυβέρνηση, η Αστυνομία ή έστω ένα μέρος της θα έπρεπε να θεωρηθεί ως a priori εχθρός μιας οποιασδήποτε κοινωνίας που πάσχει να μείνει ζωντανή.
A posteriori όμως, μπορεί κανείς να πει πως αυτό θα ίσχυε μόνο, αν το σύστημα ήταν σε ανοιχτό πόλεμο με μαζικές δυνάμεις της κοινωνίας και έρεπε προς οριστική κατάρρευση.
Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν συμβαίνει, αλλά ειδικά στην Ελλάδα, το ζητούμενο από το «σύστημα» είναι να εξελιχθεί σε κάποτε, σε…σύστημα.
Δηλαδή, να ικανοποιεί, αν μη τι άλλο, μια σειρά από αυτονόητες ανάγκες των πολιτών σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Και σε αυτές τις ανάγκες, μπαίνει ως ακόμα μία προτεραιότητα να βρεθούν οι τρόποι μέσα από τους οποίους και ο τελευταίος μπάτσος θα γίνει επιτέλους…αστυνομικός υπάλληλος, δηλαδή να αποκτήσει συνείδηση δημοσίου λειτουργού που πληρώνεται από τον πολίτη τον οποίον και οφείλει να θεωρεί αφεντικό.
Δεν ξέρω τι θα κάνει ο κος Χρυσοχοΐδης.
Γνωρίζω πως δεν ήθελε να αναλάβει την καυτή πατάτα του συγκεκριμένου Υπουργείου, αλλά από την άλλη πλευρά, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης καλώς ή κακώς θεωρεί πως η προηγούμενη θητεία του ήταν πολύ πετυχημένη. Δεν αμφιβάλλω –νομίζω- για τις καλές του προθέσεις. Αλλά, οι δηλώσεις του, αντιφατικές ως επί το πλείστον, μάλλον δημιουργούν ένα εξαιρετικά θολό τοπίο για το τι θα ακολουθήσει.
Αν επιμείνει στη στρατηγική της ασφυκτικής αστυνόμευσης των Εξαρχείων, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα προκαλέσει τα αντίθετα από όσα θα ήθελε.
Θα πρέπει να θυμηθεί και να αναλύσει, πως στα Εξάρχεια, ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του 80 ένας παντελώς απρόκλητος πόλεμος κατά της περιοχής, πόλεμος τόσο παράλογος που ως ήταν φυσικό δημιούργησε μια ανακυκλούμενη στρέβλωση για την οποία την ευθύνη φέρει 100% το σύστημα και το Υπουργείο (τότε) Δημόσιας Τάξης.
Σε τελείως προσωπικό επίπεδο, εγώ, στα 53 μου, όποτε είμαι στην Αθήνα και πρέπει να κυκλοφορώ στην περιοχή, αγριεύομαι και νιώθω εξαιρετικά άβολα με όλους αυτούς τους βαρυφορτωμένους ένστολους που θυμίζουν Star Wars.
Επιπλέον, είναι συχνά προκλητικοί, μιας που καθώς περνάς από δίπλα τους κάποιες φορές σου ψιθυρίζουν μερικές χριστοπαναγίες για να νευριάσεις και μετά να σε βουτήξουν για…απείθεια.
Κύριε Χρυσοχοΐδη. Το σύνθημα «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» το θυμάστε;
Δεν ξέρω αν την πουλάνε ακόμα, αλλά ξέρω, πως στη μία γωνία είναι μαζεμένοι 5-10 αστακοί, και στην απέναντι, στα δέκα μέτρα, γίνεται κανονικά το παζάρι της πρέζας.
Και αφού φύγει ο έμπορος, ο εξαρτημένος, στην ίδια θέση, χτυπάει την ένεση.
Όλο το έργο, μπροστά στα μάτια τους. Υποθέτω πως η απάντηση εδώ είναι πως αυτά είναι δουλειά της δίωξης ναρκωτικών.
Ε λοιπόν κύριε Χρυσοχοΐδη μου, πριν πραγματικά σας αδικήσουν οι πραγματικότητες, κάντε το απλό, το σοφό και το μόνο, πραγματικά το μόνο που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.
Δώστε εντολή να αποσυρθούν πάραυτα όλοι οι αστακοί από την περιοχή.
Αφήστε τα Εξάρχεια να ξαναγίνουν μία κανονική γειτονιά όπως είναι η Νέα Σμύρνη ή το Φάληρο, με νορμάλ αστυνομικό τμήμα και νορμάλ αστυφύλακες να κάνουν περιοδικές πεζές περιπολίες ανά ζεύγη και αυτούς που θα το κάνουν θα πρέπει να τους επιλέξετε προσεκτικά για να μην προκαλούν.
Τα Εξάρχεια, το ξανάπαμε, είναι μια περιοχή που φιλοξενεί 100 και πλέον εκδοτικούς οίκους, εκθέσεις, ομάδες χορού και φωτογραφίας και, τα πιο ζωντανά μέλη της νεολαίας. Η οποία οφείλει να αντιδρά όταν την προκαλούν. Η εξουσία, έτσι και αλλιώς είναι εξ ορισμού προκλητική.
Όταν τονίζει την παρουσία της, είναι χυδαία.
Και όταν το παρακάνει, είναι αυτόματα εχθρός και άλλη όχθη.
Δεν είναι οι πολίτες που χρειάζονται σκούπα, γιατί δεν είναι σκουπίδια.
Σκουπίστε τους μπάτσους σας και κάντε τους Αστυνομικούς.
Δηλαδή, υπάλληλους του κάθε πολίτη. Όλων.
Και του κυρίου που μένει στα Εξάρχεια από το 1935 και του μαλλιά που αράζει να πιεί τον καφέ του ή να ξενυχτήσει κουβεντιάζοντας.
Δράστε άμεσα, προς τη σωστή κατεύθυνση γιατί αύριο είναι Δεκέμβρης.
Και το μυαλό και η καρδιά του 20άρη δεν μπορεί και δεν πρέπει να σκεφτεί τις δικές μας ενήλικες παραμέτρους. Ευτυχώς!
Γιατί κάπου εκεί, ξεκινά η αλλοτρίωση και το χάλασμα.
http://www.tvxs.gr/v24208
Αυτό το σύνδρομο (και άλλα αρκετά υποθέτω) δεν έχει φύγει ακόμα από μέσα μου αν και, γνωρίζω πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κοινωνία χωρίς δημόσια τάξη και αστυνομία.
Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, κάποιοι, πρέπει να κάνουν αυτή τη δουλειά.
Οι μπάτσοι.
Σε όλον τον κόσμο, είναι περίπου ίδιοι.
Και για να εξηγηθούμε, μιλάμε για τους μπάτσους, δηλαδή αυτούς που είναι εντεταλμένοι να διαφυλάττουν την δημόσια τάξη από ότι πραγματικά ή προσχηματικά μπορεί να τη διακυβεύσει.
Δεν θα ασχοληθούμε με τους αξιωματικούς στις εγκληματολογικές υπηρεσίες, αυτούς που εξιχνιάζουν φόνους και εγκλήματα, δεν θα ασχοληθούμε καν’ με εκείνους που είναι σε καθαρά επιτελικές θέσεις και σχεδιάζουν στρατηγικές προστασίας πολιτικών προσώπων ή ακόμα και όσους δουλεύουν σε υψηλά επίπεδα στην αντιτρομοκρατική κ.α.
Μας ενδιαφέρουν οι μπάτσοι.
Αυτοί, που είναι στους δρόμους είτε σαν «απλοί αστυφύλακες» είτε σαν συγκροτημένα σώματα καταστολής και πρόληψης.
Και βεβαίως, με όσους τους καθοδηγούν ή τους εμπνέουν και τους σπρώχνουν προς συγκεκριμένες συμπεριφορές έναντι των πολιτών.
Ημεδαπών, αλλοδαπών, νόμιμων, παράνομων, σεσημασμένων ή όχι, δεν μας πολυενδιαφέρει ή μάλλον δεν μας ενδιαφέρει καθόλου.
Η «μπατσαρία» στην Ελλάδα, έχει εξαιρετικά βεβαρυμμένο παρελθόν... Και οι γενιές που την βίωσαν σαν όργανο προστασίας των μετεμφυλιακών και δικτατορικών χρόνων είναι ακόμα ζωντανές και διατηρούν τη μνήμη άσβεστη.
Να σημειώσω εδώ, πως όσα γράφω ισχύουν και για την Κύπρο, όπου πρόσφατα, είχαμε ανάμεσα σε διάφορα άλλα, και τον αδιανόητο εξευτελισμό ενός παιδιού 15 χρόνων που υποχρεώθηκε να περάσει τη νύχτα γυμνό στο κρατητήριο για «παραδειγματισμό».
Θεωρώ αυτονόητο, πως όσοι είναι υπεύθυνοι για αυτό, δεν πρέπει να τιμωρηθούν με κάποια διοικητική ποινή, αλλά να αποταχθούν από το Σώμα χωρίς δεύτερη κουβέντα, εφ όσον βεβαίως , οι καταγγελίες ισχύουν όπως τις πληροφορηθήκαμε από τις εφημερίδες.
Πάντως –οφείλω να το πω- οι δυνάμεις της Τροχαίας, όποτε έτυχε να συναπαντηθούμε, στην Κύπρο τουλάχιστον, ήσαν εξαιρετικά ευγενείς και τυπικές. Με το «σεις και το σας» που λέμε.
Μπάτσοι λοιπόν.
Αν το δούμε καθαρά, μία από τις δουλειές της μπατσαρίας είναι η προάσπιση της τάξης του συστήματος.
Όταν το σύστημα θελήσει να καταστείλει μία απεργία, ή μια διαδήλωση, ακόμα και αν αυτή έχει χιλιάδες χιλιάδων συμμέτοχους, θα στείλει τις ειδικές δυνάμεις για να πήξουν το σύμπαν στα χημικά.
Με την ίδια ευκολία θα το κάνει και για μια συγκέντρωση 30 ανθρώπων.
Έτσι, υπό οποιαδήποτε διακυβέρνηση, η Αστυνομία ή έστω ένα μέρος της θα έπρεπε να θεωρηθεί ως a priori εχθρός μιας οποιασδήποτε κοινωνίας που πάσχει να μείνει ζωντανή.
A posteriori όμως, μπορεί κανείς να πει πως αυτό θα ίσχυε μόνο, αν το σύστημα ήταν σε ανοιχτό πόλεμο με μαζικές δυνάμεις της κοινωνίας και έρεπε προς οριστική κατάρρευση.
Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν συμβαίνει, αλλά ειδικά στην Ελλάδα, το ζητούμενο από το «σύστημα» είναι να εξελιχθεί σε κάποτε, σε…σύστημα.
Δηλαδή, να ικανοποιεί, αν μη τι άλλο, μια σειρά από αυτονόητες ανάγκες των πολιτών σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Και σε αυτές τις ανάγκες, μπαίνει ως ακόμα μία προτεραιότητα να βρεθούν οι τρόποι μέσα από τους οποίους και ο τελευταίος μπάτσος θα γίνει επιτέλους…αστυνομικός υπάλληλος, δηλαδή να αποκτήσει συνείδηση δημοσίου λειτουργού που πληρώνεται από τον πολίτη τον οποίον και οφείλει να θεωρεί αφεντικό.
Δεν ξέρω τι θα κάνει ο κος Χρυσοχοΐδης.
Γνωρίζω πως δεν ήθελε να αναλάβει την καυτή πατάτα του συγκεκριμένου Υπουργείου, αλλά από την άλλη πλευρά, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης καλώς ή κακώς θεωρεί πως η προηγούμενη θητεία του ήταν πολύ πετυχημένη. Δεν αμφιβάλλω –νομίζω- για τις καλές του προθέσεις. Αλλά, οι δηλώσεις του, αντιφατικές ως επί το πλείστον, μάλλον δημιουργούν ένα εξαιρετικά θολό τοπίο για το τι θα ακολουθήσει.
Αν επιμείνει στη στρατηγική της ασφυκτικής αστυνόμευσης των Εξαρχείων, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα προκαλέσει τα αντίθετα από όσα θα ήθελε.
Θα πρέπει να θυμηθεί και να αναλύσει, πως στα Εξάρχεια, ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του 80 ένας παντελώς απρόκλητος πόλεμος κατά της περιοχής, πόλεμος τόσο παράλογος που ως ήταν φυσικό δημιούργησε μια ανακυκλούμενη στρέβλωση για την οποία την ευθύνη φέρει 100% το σύστημα και το Υπουργείο (τότε) Δημόσιας Τάξης.
Σε τελείως προσωπικό επίπεδο, εγώ, στα 53 μου, όποτε είμαι στην Αθήνα και πρέπει να κυκλοφορώ στην περιοχή, αγριεύομαι και νιώθω εξαιρετικά άβολα με όλους αυτούς τους βαρυφορτωμένους ένστολους που θυμίζουν Star Wars.
Επιπλέον, είναι συχνά προκλητικοί, μιας που καθώς περνάς από δίπλα τους κάποιες φορές σου ψιθυρίζουν μερικές χριστοπαναγίες για να νευριάσεις και μετά να σε βουτήξουν για…απείθεια.
Κύριε Χρυσοχοΐδη. Το σύνθημα «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» το θυμάστε;
Δεν ξέρω αν την πουλάνε ακόμα, αλλά ξέρω, πως στη μία γωνία είναι μαζεμένοι 5-10 αστακοί, και στην απέναντι, στα δέκα μέτρα, γίνεται κανονικά το παζάρι της πρέζας.
Και αφού φύγει ο έμπορος, ο εξαρτημένος, στην ίδια θέση, χτυπάει την ένεση.
Όλο το έργο, μπροστά στα μάτια τους. Υποθέτω πως η απάντηση εδώ είναι πως αυτά είναι δουλειά της δίωξης ναρκωτικών.
Ε λοιπόν κύριε Χρυσοχοΐδη μου, πριν πραγματικά σας αδικήσουν οι πραγματικότητες, κάντε το απλό, το σοφό και το μόνο, πραγματικά το μόνο που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.
Δώστε εντολή να αποσυρθούν πάραυτα όλοι οι αστακοί από την περιοχή.
Αφήστε τα Εξάρχεια να ξαναγίνουν μία κανονική γειτονιά όπως είναι η Νέα Σμύρνη ή το Φάληρο, με νορμάλ αστυνομικό τμήμα και νορμάλ αστυφύλακες να κάνουν περιοδικές πεζές περιπολίες ανά ζεύγη και αυτούς που θα το κάνουν θα πρέπει να τους επιλέξετε προσεκτικά για να μην προκαλούν.
Τα Εξάρχεια, το ξανάπαμε, είναι μια περιοχή που φιλοξενεί 100 και πλέον εκδοτικούς οίκους, εκθέσεις, ομάδες χορού και φωτογραφίας και, τα πιο ζωντανά μέλη της νεολαίας. Η οποία οφείλει να αντιδρά όταν την προκαλούν. Η εξουσία, έτσι και αλλιώς είναι εξ ορισμού προκλητική.
Όταν τονίζει την παρουσία της, είναι χυδαία.
Και όταν το παρακάνει, είναι αυτόματα εχθρός και άλλη όχθη.
Δεν είναι οι πολίτες που χρειάζονται σκούπα, γιατί δεν είναι σκουπίδια.
Σκουπίστε τους μπάτσους σας και κάντε τους Αστυνομικούς.
Δηλαδή, υπάλληλους του κάθε πολίτη. Όλων.
Και του κυρίου που μένει στα Εξάρχεια από το 1935 και του μαλλιά που αράζει να πιεί τον καφέ του ή να ξενυχτήσει κουβεντιάζοντας.
Δράστε άμεσα, προς τη σωστή κατεύθυνση γιατί αύριο είναι Δεκέμβρης.
Και το μυαλό και η καρδιά του 20άρη δεν μπορεί και δεν πρέπει να σκεφτεί τις δικές μας ενήλικες παραμέτρους. Ευτυχώς!
Γιατί κάπου εκεί, ξεκινά η αλλοτρίωση και το χάλασμα.
http://www.tvxs.gr/v24208
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου