Εδώ και περίπου 150 χρόνια ο οίνος της Καμπανίας, κατά κόσμον… σαμπάνια, θεωρείται ως απαραίτητο συνοδευτικό κοσμοπολίτικων πάρτι και εορτασμών αλλά και επιβραβεύει οικονομικές και πολιτικές συμφωνίες, καθώς και μεγάλες αθλητικές στιγμές. Μάλιστα, κάποτε - πριν από είκοσι και πλέον χρόνια - δήλωνε πλούτο και χλιδή.
Τα τελευταία χρόνια, πάντως, όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της Ντόιτσε Βέλε («ΝΒ»), η "κουλτούρα της κατανάλωσης" μετέτρεψε και τη σαμπάνια σ’ ένα σχεδόν μαζικό προϊόν. Σήμερα, μεγάλο ποσοστό των πολιτών, τουλάχιστον των ευρωπαϊκών και των βιομηχανικών χωρών, μπορεί πλέον να την απολαύσει.
Και, όπως δείχνουν τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, περί τα δύο τρίτα της ετήσιας παραγωγής σαμπάνιας καταναλώνονται κατά τη διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Πως, όμως, έφθασε ο αφρώδης οίνος από την Καμπανία να γίνει σύμβολο του πλούτου και της χλιδής; Από πότε άρχισε να παράγεται και πως η σαμπάνια;
Οι αμπελώνες από τους οποίους παράγεται η σαμπάνια βρίσκονται στην ομώνυμη επαρχία της Γαλλίας, την Καμπανία. Καταλαμβάνουν δε μια έκταση 33.000 εκταρίων και ανήκουν σε 15.000 ιδιοκτήτες, οι οποίοι παράγουν συνολικά 5.000 διαφορετικές ποικιλίες, του συγκεκριμένου κρασιού!...Σε ό,τι αφορά στην παραγωγή της, σύγχρονες ιστορικές μελέτες κατέδειξαν πως αυτή ξεκίνησε την εποχή κατά την οποία η Καμπανία βρισκόταν υπό ρωμαϊκή κατοχή. Βέβαια, την εποχή εκείνη ο οίνος της Καμπανίας παρουσίαζε μια ιδιομορφία: δεν μπορούσε να μεταφερθεί σε μπουκάλια!
Οι Ρωμαίοι και οι λαβύρινθοι της Ρεμς
Μιλώντας στην «ΝΒ», ο ξεναγός Ζαν Πιερ Ρεντόν, του Οίκου Taittinger της Ρεμς, παρουσίασε την ιστορία της σαμπάνιας σαν ένα ωραίο παραμύθι.
«Για να χτιστεί η πόλη μας - είπε - η πρωτεύουσα τότε της ρωμαϊκής επαρχίας της Γαλατίας, που ονομαζόταν Durocortorum, χρειαζόταν οικοδομικό υλικό και οι Ρωμαίοι άρχισαν να σκάβουν το έδαφος που είχε ασβεστογενή πετρώματα και έκτισαν την Ρεμς με τέτοιες πέτρες».
Πλην όμως, με τη μέθοδο αυτή δημιουργήθηκαν στο υπέδαφος της νεοϊδρυθείσας πόλης τεράστιες κοιλότητες. Με την πάροδο περίπου επτά αιώνων, όσοι καλλιεργούσαν αμπελώνες αποφάσισαν να τις χρησιμοποιήσουν σαν κελάρια.
«Οι Βενεδικτίνοι μοναχοί τον 13ο αιώνα, στο μεσαίωνα, άρχισαν να χρησιμοποιούν τις κοιλότητες αυτές σαν κελάρια για τα κρασιά τους, αφού τις συνέδεσαν μεταξύ τους με δαιδαλώδεις διαδρόμους», ανέφερε ο ξεναγός Ρεντόν.
Έτσι, τον 16ο και 17ο αιώνα το κρασί της Καμπανίας έγινε πια γνωστό στη γαλλική αυλή αλλά και σε πολλούς Γερμανούς, Ιταλούς και Ισπανούς εμπόρους. Σύμφωνα με την παράδοση, αυτός που έδωσε τη σημερινή μορφή στην σαμπάνια, δηλαδή, την αφρώδη σύστασή της ήταν ο μοναχός Dom Perignon, που δήθεν εφεύρε την σαμπάνια.
Αυτό όμως το απορρίπτουν πια οι ιστορικοί και εκτιμούν ότι η σαμπάνια απέκτησε τη σημερινή της αφρώδη σύσταση σιγά - σιγά, χωρίς καμία παρέμβαση.
Οι εξαγωγές και ο ειδικός φελλός
Η συστηματική διάδοση της σαμπάνιας άρχισε από το 1728, όταν ο Λουδοβίκος ο 15ος, λίγα χρόνια πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, επέτρεψε την εξαγωγή της στο εξωτερικό. Τότε, όμως, δημιουργήθηκε και το πρόβλημα της μεταφοράς της. Διότι τα μπουκάλια της εποχής εκείνης δεν άντεχαν την πίεση του αφρώδους οίνου και έσκαγαν κατά τη μεταφορά τους.
Το πρόβλημα λύθηκε μόλις τον 19ο αιώνα, όταν το 1813 ο Γερμανός ευγενής και λάτρης της σαμπάνιας Άντον φον Μίλερ, που ήταν και υπεύθυνος στα κελάρια της μαντάμ Μπαρμπ Νικόλ Κλικό Πονσαρντέ κατασκεύασε έναν ειδικό φελλό, ο οποίος άντεχε στη μεταφορά. Αμέσως οι εξαγωγές του προϊόντος αυξήθηκαν κατακόρυφα.
Είναι χαρακτηριστικό πως από μερικές εκατοντάδες μπουκάλια το 1813 έφθασαν τα 6,5 εκατομμύρια το 1845. Σήμερα, παράγονται εκατοντάδες εκατομμύρια μπουκάλια.
Μάλιστα, όπως ανέφερε ο ξεναγός Ρεντόν, «το 65% της παραγωγής καταναλώνονται μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Το 2008 η παραγωγή σαμπάνιας έφθασε τα 300 εκατομμύρια μπουκάλια και δύο τρίτα αυτής της ποσότητας καταναλώθηκαν σε μια εβδομάδα».
Τα τελευταία χρόνια, πάντως, όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της Ντόιτσε Βέλε («ΝΒ»), η "κουλτούρα της κατανάλωσης" μετέτρεψε και τη σαμπάνια σ’ ένα σχεδόν μαζικό προϊόν. Σήμερα, μεγάλο ποσοστό των πολιτών, τουλάχιστον των ευρωπαϊκών και των βιομηχανικών χωρών, μπορεί πλέον να την απολαύσει.
Και, όπως δείχνουν τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, περί τα δύο τρίτα της ετήσιας παραγωγής σαμπάνιας καταναλώνονται κατά τη διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Πως, όμως, έφθασε ο αφρώδης οίνος από την Καμπανία να γίνει σύμβολο του πλούτου και της χλιδής; Από πότε άρχισε να παράγεται και πως η σαμπάνια;
Οι αμπελώνες από τους οποίους παράγεται η σαμπάνια βρίσκονται στην ομώνυμη επαρχία της Γαλλίας, την Καμπανία. Καταλαμβάνουν δε μια έκταση 33.000 εκταρίων και ανήκουν σε 15.000 ιδιοκτήτες, οι οποίοι παράγουν συνολικά 5.000 διαφορετικές ποικιλίες, του συγκεκριμένου κρασιού!...Σε ό,τι αφορά στην παραγωγή της, σύγχρονες ιστορικές μελέτες κατέδειξαν πως αυτή ξεκίνησε την εποχή κατά την οποία η Καμπανία βρισκόταν υπό ρωμαϊκή κατοχή. Βέβαια, την εποχή εκείνη ο οίνος της Καμπανίας παρουσίαζε μια ιδιομορφία: δεν μπορούσε να μεταφερθεί σε μπουκάλια!
Οι Ρωμαίοι και οι λαβύρινθοι της Ρεμς
Μιλώντας στην «ΝΒ», ο ξεναγός Ζαν Πιερ Ρεντόν, του Οίκου Taittinger της Ρεμς, παρουσίασε την ιστορία της σαμπάνιας σαν ένα ωραίο παραμύθι.
«Για να χτιστεί η πόλη μας - είπε - η πρωτεύουσα τότε της ρωμαϊκής επαρχίας της Γαλατίας, που ονομαζόταν Durocortorum, χρειαζόταν οικοδομικό υλικό και οι Ρωμαίοι άρχισαν να σκάβουν το έδαφος που είχε ασβεστογενή πετρώματα και έκτισαν την Ρεμς με τέτοιες πέτρες».
Πλην όμως, με τη μέθοδο αυτή δημιουργήθηκαν στο υπέδαφος της νεοϊδρυθείσας πόλης τεράστιες κοιλότητες. Με την πάροδο περίπου επτά αιώνων, όσοι καλλιεργούσαν αμπελώνες αποφάσισαν να τις χρησιμοποιήσουν σαν κελάρια.
«Οι Βενεδικτίνοι μοναχοί τον 13ο αιώνα, στο μεσαίωνα, άρχισαν να χρησιμοποιούν τις κοιλότητες αυτές σαν κελάρια για τα κρασιά τους, αφού τις συνέδεσαν μεταξύ τους με δαιδαλώδεις διαδρόμους», ανέφερε ο ξεναγός Ρεντόν.
Έτσι, τον 16ο και 17ο αιώνα το κρασί της Καμπανίας έγινε πια γνωστό στη γαλλική αυλή αλλά και σε πολλούς Γερμανούς, Ιταλούς και Ισπανούς εμπόρους. Σύμφωνα με την παράδοση, αυτός που έδωσε τη σημερινή μορφή στην σαμπάνια, δηλαδή, την αφρώδη σύστασή της ήταν ο μοναχός Dom Perignon, που δήθεν εφεύρε την σαμπάνια.
Αυτό όμως το απορρίπτουν πια οι ιστορικοί και εκτιμούν ότι η σαμπάνια απέκτησε τη σημερινή της αφρώδη σύσταση σιγά - σιγά, χωρίς καμία παρέμβαση.
Οι εξαγωγές και ο ειδικός φελλός
Η συστηματική διάδοση της σαμπάνιας άρχισε από το 1728, όταν ο Λουδοβίκος ο 15ος, λίγα χρόνια πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, επέτρεψε την εξαγωγή της στο εξωτερικό. Τότε, όμως, δημιουργήθηκε και το πρόβλημα της μεταφοράς της. Διότι τα μπουκάλια της εποχής εκείνης δεν άντεχαν την πίεση του αφρώδους οίνου και έσκαγαν κατά τη μεταφορά τους.
Το πρόβλημα λύθηκε μόλις τον 19ο αιώνα, όταν το 1813 ο Γερμανός ευγενής και λάτρης της σαμπάνιας Άντον φον Μίλερ, που ήταν και υπεύθυνος στα κελάρια της μαντάμ Μπαρμπ Νικόλ Κλικό Πονσαρντέ κατασκεύασε έναν ειδικό φελλό, ο οποίος άντεχε στη μεταφορά. Αμέσως οι εξαγωγές του προϊόντος αυξήθηκαν κατακόρυφα.
Είναι χαρακτηριστικό πως από μερικές εκατοντάδες μπουκάλια το 1813 έφθασαν τα 6,5 εκατομμύρια το 1845. Σήμερα, παράγονται εκατοντάδες εκατομμύρια μπουκάλια.
Μάλιστα, όπως ανέφερε ο ξεναγός Ρεντόν, «το 65% της παραγωγής καταναλώνονται μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Το 2008 η παραγωγή σαμπάνιας έφθασε τα 300 εκατομμύρια μπουκάλια και δύο τρίτα αυτής της ποσότητας καταναλώθηκαν σε μια εβδομάδα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου