Όσα άντεξα (με άγνοια και τόλμη).

Άντεξα όταν η κάθε μέρα στη δουλειά γινόταν με τα χρόνια, μία ακόμη μέρα στη δουλειά.
Θύμωσα όταν όσα πίστευα για την πατρίδα μου άρχισαν να καταρρέουν και το μόνο μου στήριγμα ήταν και πάλι η δική μου ελπίδα.
Παρανόησα όταν μου μίλησαν σαν να είμαι ηλίθια, ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να μου εξηγήσουν.
Ορκίστηκα να μην πιστέψω ποτέ ξανά χωρίς να αμφισβητήσω.
Οπλίστηκα με όσα μου έδωσαν για να μπορέσω να τους αντιμετωπίσω.
Έμεινα άυπνη και κατάκοπη για να απολαύσω την προσωπική μου «πρόνοια» και «παροχές».
Άντεξα τον ευνουχισμό και το ποδοπάτημα των ονείρων μου.
Αγωνίστηκα ενάντια στην εξοικείωση μου με την απανθρωπιά , την αναξιοπιστία και την εξαπάτηση.
Συμφιλιώθηκα με τους συμβιβασμούς μου για ένα «καλύτερο αύριο».
Έμαθα τη σκέψη μου να κρύβεται από τους κυνηγούς της βλακείας....Έσφιξα με δύναμη τις αρχές κι αξίες που διδάχθηκα, από το φόβο μη τις χάσω.
Ξεφύλλιζα με αγωνία τις σελίδες της ζωής μου, για να μη ξεχάσω.
«Έγδαρα» τα χέρια σκάβοντας βαθιά στη ψυχή μου για να βρω τον ορίζοντα που στέρεψε.
Γέμισα την άκρη του μυαλού μου με «αποθέματα», για τις ώρες που λυγίζω και φοβάμαι.
Τα άντεξα όλα, ακόμη και μένα!
Αυτό που ΔΕΝ θα αντέξω είναι να μου πούνε ότι τους μοιάζω…….

Με τον μοναδικό τρόπο γραφής της Βάσσιας, δείτε εδώ:
http://elafivolion.blogspot.com/2010/01/blog-post_20.html