Οι τρείς μεγαλύτεροι φόβοι της Ελλάδας.

Αν μας ρωτούσε κάποιος ποιοί θα μπορούσαν να είναι οι τρείς μεγαλύτεροι φόβοι της Ελλάδας, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, θα τοποθετούμαστε ως εξής:

(α) Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Η δημιουργία δηλαδή μίας «πεποίθησης», σαν αποτέλεσμα του συνεχούς «βομβαρδισμού» μας με αρνητικές ειδήσεις από τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ, σε σχέση με την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, η οποία θα μας έπειθε συλλογικά ότι είναι αδύνατον να αποφύγει η Ελλάδα την πτώχευση. Αν και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, η ενδεχόμενη συλλογική πεποίθηση, λειτουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο να συμβεί κάτι τέτοιο.

Επακόλουθα της είναι η διοχέτευση χρημάτων στο εξωτερικό, η οποία θέτει κυρίως σε κίνδυνο το Ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, η «άπνοια» στις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα, μεταξύ άλλων σαν αποτέλεσμα της πιστωτικής συρρίκνωσης, καθώς επίσης της απόσυρσης της ρευστότητας από την αγορά, η αδράνεια επιχειρηματιών και εργαζομένων, η δυσανάλογα αυξημένη αποταμίευση σε «ασφαλείς προορισμούς», οι ουρές στα ταμεία των τραπεζών κλπ....(β) Η επικυριαρχία του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη: Οι κρίσεις αυτής της μορφής στην «περιφέρεια», προκαλούν την πτώση όλων των αξιών (ακίνητα, μετοχές, ομόλογα κλπ) και διογκώνουν την ανεργία, η οποία «εκβάλλει» τελικά σε μεγάλες κοινωνικές αναταραχές. Οι αναταραχές αυτές (απεργίες, κινητοποιήσεις, «ταξικοί πόλεμοι» κλπ) «εκτρέφουν» με τη σειρά τους απολυταρχικά καθεστώτα – με τις «περιφερειακές», αδύναμες χώρες να «υποτάσσονται» στις ισχυρές του «κέντρου».

Αναλυτικότερα, η οικονομική ανάπτυξη που έχει προηγηθεί στο «κέντρο», σε κάποιες πλεονασματικές χώρες της ΕΕ δηλαδή, ήταν το αποτέλεσμα της συσσώρευσης του κεφαλαίου – μίας διαδικασίας που απαιτεί χαμηλούς μισθούς και υψηλούς ρυθμούς αποταμίευσης. Η «λειτουργία» αυτή επιτυγχάνεται πολύ πιο εύκολα κάτω από μία αυταρχική κυβέρνηση, η οποία είναι σε θέση να επιβάλλει τη θέληση της στους ανθρώπους – σε αντίθεση με μία δημοκρατική κυβέρνηση, η οποία ανταποκρίνεται στις επιθυμίες του εκλογικού σώματος.

Σε ένα τέτοιο «μοντέλο», το κράτος «συμμαχεί» σε γενικές γραμμές με τα μεγάλα τοπικά επιχειρηματικά συμφέροντα, βοηθώντας τα να συσσωρεύσουν κεφάλαιο. Η συγκεκριμένη στρατηγική απαιτεί κυβερνητική ηγεσία στο βιομηχανικό σχεδιασμό, φιλικά, αν όχι «στρατευμένα» ΜΜΕ, έναν υψηλό βαθμό προστασίας της εγχώριας οικονομίας, καθώς επίσης την ικανότητα ελέγχου των μισθών. Στη συνέχεια, ένα τέτοιο κράτος διευκολύνει την επέκταση των επιχειρήσεων του στο εξωτερικό, «διεισδύοντας» ειρηνικά σε άλλες χώρες.

Περαιτέρω «απορροφάει», «εισάγει» δηλαδή φορολογικά έσοδα, μέσω της τιμολογιακής πολιτικής που ακολουθείται από τις πολυεθνικές του, «υποχρεώνει» έμμεσα τα κράτη να χρεωθούν, έτσι ώστε να αμβλυνθούν οι αντιστάσεις των πολιτών τους, καθώς επίσης των θεσμών τους και εμφανίζεται τελικά σαν το λευκό ιππότη – το μοναδικό δηλαδή «οργανισμό», ο οποίος έχει τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσει την αποφυγή της χρεοκοπίας, έναντι φυσικά ανταλλαγμάτων και χωρίς φαινομενικά να το επιθυμεί ή να το επιδιώκει.

Σύμφωνα τώρα με τον αυστριακό φιλόσοφο K. Popper και την, με βάση των Πλάτωνα, «πολιτική» ανάλυση του, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς διακρίνεται από μία «τριμερή» οργάνωση της Πολιτείας:

από τους «φύλακες», η κύρια αρετή των οποίων είναι η σοφία - από τις κυβερνήσεις των κρατών ουσιαστικά, στις οποίες ο μοναδικός αποδεκτός έλεγχος είναι ο αυτοέλεγχος

από τους «επικούρους», με την ανδρεία να αποτελεί το χαρακτηριστικό τους – σήμερα αποτελούν μέρος τους κάποιες δημόσιες υπηρεσίες (ειδικά η «επίλεκτη» οικονομική αστυνομία, σε χώρες που έχουν «μεγαλουργήσει» στον τομέα της υποταγής των πολιτών τους), με κύριο μέλημα ενός τέτοιου κράτους την πλήρη απασχόληση, τη σταθερότητα και την ασφάλεια, καθώς επίσης
από όλους τους «υπόλοιπους πολίτες», επιχειρηματίες και εργαζομένους, οι οποίοι συνυπάρχουν σε μία άβουλη, «αταξική κοινωνία» - απαιτείται να διακατέχονται από την αρετή της σωφροσύνης, με κύριο χαρακτηριστικό την αποταμίευση.

Κατά τον ίδιο, οι φύλακες και οι επίκουροι πρέπει να είναι «προικισμένοι» με ένα χαρακτήρα βίαιο και ευγενικό συγχρόνως, ενώ σωφροσύνη σημαίνει να γνωρίζει κανείς τη θέση του – δηλαδή, να είναι ικανοποιημένος από αυτήν. Σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς το Δίκαιο είναι συνώνυμο με το «συμφέρον» της άριστης Πολιτείας, όπου η βασική αρχή της θεωρίας της Δικαιοσύνης είναι η εξής:

«Έργο και σκοπός του ατόμου θα πρέπει να είναι η διατήρηση και η ενίσχυση της σταθερότητας του κράτους». Επίσης αναφέρει ότι, «Το μέρος υφίσταται για χάρη του όλου, αλλά το όλον δεν υφίσταται για χάρη του μέρους», όπως και ότι «Κριτήριο ηθικότητας είναι το συμφέρον του κράτους».

Τέλος, συμπληρώνει πως, «Το κράτος το ίδιο δεν μπορεί ποτέ να έχει λάθος σε οποιαδήποτε πράξη του, ενόσω είναι ισχυρό – το κράτος έχει το δικαίωμα όχι μόνο να ασκεί βία στους πολίτες του, αν αυτό θα οδηγούσε σε μία αύξηση της δύναμης του, αλλά και να κάνει επιθέσεις σε άλλα κράτη - με την προϋπόθεση όμως πως αυτό γίνεται χωρίς να μειώνεται η δύναμη του».

(γ) Η τευτονική απειλή: Ο τρίτος και τελευταίος φόβος μας «πηγάζει» από την απίστευτη επίθεση που δεχόμαστε από την ηγέτιδα δύναμη της Ευρωζώνης, τη Γερμανία («επιστρατεύονται» ακόμη και «κίτρινες δημοσκοπήσεις» εναντίον της Ελλάδας), στα πλαίσια της δημιουργίας εκείνων των προϋποθέσεων, οι οποίες θα διευκόλυναν τα όποια σχέδια της (ευτυχώς, ο «εφιάλτης της Ρωσίας» παραμένει ισχυρότατος «σύμμαχος» μας). Στο σημείο αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η πρόσφατη στάση της Ελβετίας (πηγή: MM 17.02.10), η οποία κατηγορεί δημόσια τη Γερμανία (μέσω του προέδρου της ομοσπονδίας των φορολογουμένων και βουλευτή κ. Alfred Heer), για ασέβεια απέναντι στο Ελβετικό Κράτος Δικαίου, καθώς επίσης για «τρομοκρατία» των Ελβετών πολιτών, από τη Γερμανική Μυστική Υπηρεσία.

Ο Ελβετός έχει προτείνει την ψήφιση ενός νόμου, ο οποίος προβλέπει την άρση του τραπεζικού απορρήτου για όλους τους πολιτικούς, καθώς επίσης για τους πάσης φύσεως δημοσίους λειτουργούς. Το γεγονός αυτό φαίνεται ότι θορύβησε σε πολύ μεγάλο βαθμό όλους τους γερμανούς κρατικούς υπαλλήλους, όπως και τα στελέχη των κομμάτων εξουσίας της χώρας. Ο κ. Heer, σε πρόσφατη συνέντευξη του σε γερμανικό περιοδικό, αναφέρει χαρακτηριστικά τα παρακάτω:

«Η Γερμανία διέπεται από μία διπλή ηθική – άλλη για τους Πολιτικούς και άλλη για τους Πολίτες. Υπάρχουν πολλές τεκμηριωμένες περιπτώσεις, κατά τις οποίες αρκετοί γερμανοί υπηρεσιακοί παράγοντες έχουν δωροδοκηθεί ή έχουν εισπράξει «μαύρα» χρήματα για τα κόμματα τους, τα οποία κυκλοφόρησαν μέσα από ιδρύματα στο Λιχτενστάιν ή από κρυφούς ελβετικούς λογαριασμούς, χωρίς να ελεγχθούν ποτέ….Η εμπιστοσύνη των Γερμανών πολιτών στις κυβερνήσεις τους δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη….Οι Γερμανοί πολιτικοί δεν σέβονται τη χώρα μας και μας απειλούν ακόμη και με στρατιωτικά μέσα. «Παίζουν» το ρόλο του καθαρού, αφού δεν είναι σε καμία περίπτωση….Όταν το γερμανικό κράτος ελέγχει φορολογικά τους πολίτες του, αλλά όχι τους δημοσίους λειτουργούς του, κάτι δεν πάει καλά με τη δημοκρατία».

Περαιτέρω, όσον αφορά τα προβλήματα της Ελλάδας, φυσικά δεν είναι «άμοιροι ευθυνών» οι Πολίτες της χώρας, για όλα όσα συμβαίνουν – αν και προηγούνται σαφώς οι Πολιτικοί. Θεωρούμε λοιπόν ότι είναι απαραίτητη η ριζική αλλαγή νοοτροπίας, καθώς επίσης η συνεπής, απόλυτη λειτουργία όλων, μέσα στα πλαίσια των νόμων. Οφείλει όμως να προηγηθεί η Πολιτεία, έτσι όπως αυτή εκφράζεται από τους πολιτικούς, τους δημοσίους λειτουργούς και τα κόμματα, λειτουργώντας σαν πρότυπο για την αλλαγή της συμπεριφοράς όλων των υπολοίπων. Στη συνέχεια, θα πρέπει να επιλυθούν μεθοδικά όλα τα «οικονομικά» προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, τα οποία συνοψίζουμε στα παρακάτω:
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

viliardos@kbanalysis.com
Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.