Διάλογος ανάμεσα σε έναν ιερωμένο και έναν ετοιμοθάνατο.

Διάλογος ανάμεσα σε έναν ιερωμένο και έναν ετοιμοθάνατο
D.-A.-F. DE SANTE
. ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ: Μπροστά σε αυτήν τη μοιραία στιγμή όπου το πέπλο της ψευδαίσθησης σχίζεται μονάχα για να παραδώσει στον πλανημένο την ωμή εικόνα των σφαλμάτων και των διαστροφών του, εσείς , τέκνο μου, διόλου δεν μετανιώνετε για τις πολλαπλές ελευθεριότητες στις οποίες σας εξώθησαν η ανθρώπινη ευπάθεια και η αδυναμία;

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Φίλε μου, ναι, μετανιώνω।

ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ: Εκμεταλλευτείτε τότε τούτες τις ευμενείς τύψεις ώστε να λάβετε από τον ουρανό, στον λίγο χρόνο που σας απομένει, συνολική άφεση αμαρτιών και αναλογιστείτε ότι μόνο με τη δέηση της πανίερης μετάνοιας θα έχετε τη δυνατότητα να σας δοθεί συγχώρεση από τον ύψιστο.

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Όσο με κατάλαβες εσύ, άλλο τόσο σε καταλαβαίνω κι εγώ.

ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ: Μα τι;

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Σου είπα ότι μετανιώνω!

ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ: Το άκουσα।

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Ναι, αλλά δεν το κατάλαβες....ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ: Και σαν τι ερμηνεία...

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Αυτήν εδώ... Η φύση με γέννησε με ζωηρές ορέξεις και πάθη ισχυρότατα, ήρθα στον κόσμο μόνο και μόνο για να παραδοθώ σε αυτά και να τα ικανοποιήσω και, καθώς οι επιπτώσεις της ύπαρξής μου αποτελούν μονάχα αναγκαιότητες σχετικές με τις γενεσιουργές βλέψεις της φύσης ή, αν προτιμάς, ουσιώδεις απόρροιες των σχεδίων της για μένα με βάση πάντοτε τους νόμους της, μετανιώνω λοιπόν που δεν αναγνώρισα όσο θα έπρεπε την παντοδυναμία της, και οι μοναδικές μου τύψεις σχετίζονται με την πενιχρή, εκ μέρους μου, χρήση των δυνατοτήτων (εγκληματικών κατά τη γνώμη σου, αγαθότατων κατά τη δική μου) με τις οποίες με προίκισε για να την υπηρετήσω. Κάποιες φορές της αντιστάθηκα και μετανιώνω, τυφλωμένος από τον παραλογισμό των ιδεολογικών σου συστημάτων, τα χρησιμοποίησα για να πολεμήσω όλη εκείνη τη βία των επιθυμιών που μου είχαν σταλεί από μια επιφοίτηση πολύ πιο θεϊκή και, ναι, το μετανιώνω έδρεψα άνθη ενώ θα μπορούσα να είχα μια πλούσια συγκομιδή καρπών... Να, λοιπόν, οι ακριβείς αιτίες των τύψεών μου και σεβάσου με όσο χρειάζεται για να μην εικάσεις άλλες.

ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ: Πού σας παρασύρουν τα λάθη σας, πού σας οδηγούν οι σοφιστείες σας! Αποδίδετε στο δημιούργημα όλη τη δύναμη του δημιουργού και δεν βλέπετε ότι οι ατυχείς αυτές κλίσεις πού σας έβγαλαν από τον ίσιο δρόμο είναι αποτελέσματα της διεφθαρμένης αυτής φύσης στην οποία εσείς προσδίδετε την παντοδυναμία।

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Φίλε, μου φαίνεται ότι η διαλεκτική σου είναι εξίσου φαύλη με το πνεύμα σου. Θα ήθελα να συλλογίζεσαι πιο ορθά, ειδάλλως άφησε με να πεθάνω εν ειρήνη. Τι αποκαλείς δημιουργό και τι διεφθαρμένη φύση;

ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ: Δημιουργός είναι ο Κύριος του σύμπαντος, εκείνος που δημιούργησε, που έπλασε τα πάντα και που τα συντηρεί όλα με μια απλή εφαρμογή της παντοδυναμίας του.

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Σπουδαίος άντρας, πράγματι! Και για πες μου, λοιπόν, γιατί αυτός ο τόσο δυνατός έπλασε κατά τη γνώμη σου μια διεφθαρμένη φύση;

ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ: Ποια θα ήταν η αξία των ανθρώπων αν δεν τους είχε αφήσει ο Θεός την ελεύθερη βούληση; Και ποια η αξία της απόλαυσής της αν δεν υπήρχε στη γη η δυνατότητα τού να πράττει κανείς το καλό και να αποφεύγει το κακό ;

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Ώστε λοιπόν ο Θεός σου θέλησε να τα κάνει όλα στραβά μόνο και μόνο για να βάλει σε πειρασμό ή να δοκιμάσει το δημιούργημά του: δεν γνώριζε τον άνθρωπο εξαρχής; Δεν φανταζόταν το αποτέλεσμα;

IΕΡΩΜΕΝΟΣ: Τον γνώριζε, προφανώς, αλλά, και πάλι επίτηδες, ήθελε να του αφήσει τη δυνατότητα της επιλογής।

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Σε τι θα ωφελούσε αυτό, αφού γνώριζε ποια πορεία θα ακολουθούσε το δημιούργημά του, και μόνον εκείνος -από τη στιγμή πού ισχυρίζεσαι ότι είναι παντοδύναμος- μόνον εκείνος, λέω, θα μπορούσε να το οδηγήσει στον ίσιο δρόμο;

IΕΡΩΜΕΝΟΣ: Ποιος μπορεί να κατανοήσει τις απέραντες και αστείρευτες βουλές του Κυρίου ως προς τον άνθρωπο και ποιός μπορεί να κατανοήσει όλα όσα βλέπουμε!

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Εκείνος που απλοποιεί τα πράγματα, φίλε μου, ιδίως εκείνος που δεν συσσωρεύει αίτια για να θολώσει τα αποτελέσματα. Προς τι ένα δεύτερο πρόβλημα όταν δεν μπορείς να επιλύσεις το πρώτο; Και, από τη στιγμή που είναι πιθανόν η φύση να έπλασε από μόνη της ό,τι εσύ αποδίδεις στον Θεό σου, τι τον χρειάζεσαι τον Κύριό σου; Το αίτιο που εσύ δεν κατανοείς είναι ίσως και το απλούστερο πράγμα του κόσμου. Τελειοποίησε τη φυσιογνωσία σου και θα καταλάβεις καλύτερα τη φύση -εξάγνισε τη λογική σου, απόδιωξε τις προκαταλήψεις σου και δεν θα τον έχεις πια ανάγκη τον Θεό σου.

ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ: Δυστυχισμένε, νόμιζα ότι ήσουν απλώς σοκινιανός* και πως διέθετα τα όπλα να σε πολεμήσω, βλέπω όμως καλά ότι είσαι άθεος και, από τη στιγμή που η καρδιά σου μένει σφραγισμένη στην απεραντοσύνη των γνήσιων αποδείξεων που λαμβάνουμε καθημερινώς ως προς τη ύπαρξη του Πλάστη, δεν έχω τίποτε άλλο να σου πω. Δεν χαρίζει κανείς το φως σε έναν τυφλό.

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Φίλε μου, δέξου το εξής: περισσότερο τυφλός είναι εκείνος που δένει έναν επίδεσμο στα μάτια του παρά εκείνος που τον αφαιρεί. Προσηλυτίζεις, επινοείς, συσσωρεύεις: εγώ καταστρέφω, απλοποιώ. Το ένα σου λάθος ακολουθεί το άλλο: εγώ τα πολεμάω όλα. Ποιος από τους δύο μας είναι ο τυφλός;

ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ: Λεν πιστεύετε λοιπόν διόλου στον Θεό;

ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ: Όχι! Και για έναν απλούστατο λόγο: διότι είναι εντελώς αδύνατον να πιστέψει κάνεις σε ό,τι δεν κατανοεί. Η πίστη και η κατανόηση πρέπει να έχουν άμεση σχέση. Η κατανόηση είναι η βασική τροφή της πίστης. Όπου δεν δρα η κατανόηση, η πίστη είναι νεκρή, κι εκείνοι που, σ' αυτήν την περίπτωση, ισχυρίζονται ότι τη διαθέτουν, ουσιαστικά το κάνουν προς δημιουργία εντυπώσεων. Σε προκαλώ, εσένα τον ίδιο, να πιστέψεις στον Θεό που μου κηρύττεις, έτσι, χωρίς να μου δώσεις αποδείξεις, διότι δεν εναπόκειται σ' εσένα να τον ορίσεις και συνεπώς δεν τον κατανοείς και, από τη στιγμή που δεν τον κατανοείς, δεν μπορείς να μου δώσεις ούτε ένα λογικό επιχείρημα με δυο λόγια, ό,τι ξεπερνά τα όρια του ανθρώπινου νου είναι ή χιμαιρικό ή ανώφελο αφού λοιπόν ο Θεός σου δεν μπορεί παρά να είναι ή το ένα ή το άλλο, στην πρώτη περίπτωση θα ήμουν τρελός να πιστέψω και στη δεύτερη ανόητος.

*Οπαδός το Σοκίνι ή Σοτσίνι.
http://giorgoskappa.blogspot.com/2010/04/blog-post.html