Γιατί όχι και τεκμήριο στο σεξ;

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και αρκετά χρόνια έχουν επινοήσει την ιδέα του τεκμαρτού εισοδήματος. Τα πρώτα τεκμήρια μπήκαν σε ισχύ το 1955 επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή. Το πρώτο τεκμήριο είχε να κάνει με το ετήσιο ενοίκιο ή τεκμαρτό της κατοικίας και θερινής διαμονής. Αργότερα με τα χρόνια προστέθηκαν και άλλα τεκμήρια όπως: Η κατ’ εκτίμηση υπολογιζόμενη δαπάνη για το επιβατικό αυτοκίνητο, κότερο, ελικόπτερο και αεροπλάνο. Η δαπάνη για τυχόν απασχολούμενο οδηγό, πλήρωμα κότερου κτλ, οι δαπάνες ταξιδιών αναψυχής εξωτερικού και τα καταβαλλόμενα δίδακτρα στα ιδιωτικά σχολεία.

Τα τεκμήρια μας λένε έχουν στόχο τους εύπορους πολίτες. Από τη στιγμή που δεν μπορεί ο νομοθέτης να φορολογήσει τους “έχοντες και κατέχοντες” (διότι δε λειτουργεί το κράτος), η ιδέα είναι να προσδιορίζουμε τι κόστος έχουν οι μεγάλες αγορές και δαπάνες πολυτελείας και να γίνει ένας προσδιορισμός θεωρητικού εισοδήματος, άσχετα αν έχει η δεν έχει αυτό το εισόδημα ο πολίτης που θα φορολογηθεί. Δεν μπορεί κάποιος (λέει ο νομοθέτης) να δηλώνει 20.000 εισόδημα και να πάει να πάρει μια βίλα η ένα αυτοκίνητο μάρκας Ferrari. Λογικό είναι (έως ένα βαθμό) να ζητάει το κράτος πόθεν έσχες για ορισμένες κατηγορίες πολιτών που κάνουν τέτοιες δαπάνες, χωρίς να έχουν το ανάλογο εισόδημα....Και ναι μεν είναι άδικο, λόγω φοροδιαφυγής, να μην πληρώνουν φόρο αυτοί που έχουν μεγάλα εισοδήματα, αλλά είναι επίσης άδικο να φορολογούνται άλλοι ανεξαιρέτως, λόγω της ανεπάρκειας των εισπρακτικών και φορολογικών μηχανισμών του κράτους. Είναι άδικο να φορολογηθούν όλοι οι πολίτες μόνο και μόνο επειδή το κράτος δεν μπορεί να φορολογήσει σωστά μια μικρή μειοψηφία.

Η πλειοψηφία των πολιτών με το καινούργιο φορολογικό νομοσχέδιο θα κληθούν να πληρώσουν φόρους σε εισοδήματα που δεν έχουν. Τα τεκμήρια θα αποδώσουν εισόδημα σε περιουσιακά στοιχεία που έχουν αγοραστεί παλιότερα με φορολογητέα εισοδήματα η, έχουν περιουσιακά στοιχεία από κληρονομιά. Για παράδειγμα, κάποιος που έχει κληρονομήσει ένα σπίτι 230 τ.μ. σε μια σχετικά καλή περιοχή και έχει ένα σχετικά καλό αυτοκίνητο 5 ετών, αλλά παράλληλα δεν έχει κανένα τωρινό εισόδημα διότι απολύθηκε, θα λογοδοτήσει φορολογικά.

Αυτές οι τακτικές δεν θα αποδώσουν περισσότερους φόρους. Είναι άλλο να προσπαθείς να πιάσεις αυτούς που έχουν κάνει αγορές που δεν δικαιολογούνται από τα εισοδήματα τους και άλλο να βάζεις τεκμήρια διαβίωσης στο σύνολο της κοινωνίας. Τα τεκμήρια ουδέποτε βοήθησαν στο να εισπραχτούν περισσότεροι φόροι. Αν τα τεκμήρια ήταν αποτελεσματικά, τότε δεν θα είμαστε στην κατάσταση που είμαστε. Τα τεκμήρια μειώνουν την καταναλωτική δαπάνη και αποθαρρύνουν όλους εκείνους που έχουν λεφτά, να τα ξοδέψουν. Ο φόβος μήπως τους ζητηθεί που τα βρήκαν, παρόλο που μπορεί να είναι απόλυτα νόμιμοι, είναι άκρως ανασταλτικός παράγοντας κατανάλωσης. Επιπλέον, σε μια περίοδο οικονομικής ύφεσης, αυτά τα μέτρα θα επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Το μόνο που θα καταφέρει το κράτος με τέτοια μέτρα είναι να δοκιμαστούν τα όρια αντοχής των Ελλήνων στη λιτότητα. Ίσως ο μόνος κλάδος που θα πάει καλά θα είναι οι ενοικιάσεις DVD, διότι όλοι θα κάθονται σπίτια τους.

Όσο επικίνδυνο είναι το να πειραματίζεται κανείς με τους δημοκρατικούς θεσμούς, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι να αφεθεί ελεύθερος ο νομοθέτης να επιβάλει όποιο φορολογικό μέτρο θέλει διότι αυτό νομίζει ότι επιτάσσουν οι συγκυρίες. Η φορολογία για να μπορεί να σταθεί, θα πρέπει να βασίζεται στη δικαιοσύνη και όχι στη στατιστική. Διότι μεταξύ άλλων, η επιβολή φορολογικών τεκμηρίων (και στο βαθμό που κανείς δεν εναντιωθεί σε αυτά), μπορεί να ανοίξει την όρεξη του κράτους και για άλλες μορφές τεκμηρίων, που κανείς δεν μπορεί σήμερα να φανταστεί.

Για παράδειγμα, λίγο πολύ ξέρουμε ότι πολλές κομμώτριες κάνουν κατ’ οίκον επισκέψεις και ότι αυτές και άλλες παρόμοιες υπηρεσίες πληρώνονται “μαύρα”. Προκειμένου λοιπόν το κράτος να πιάσει ορισμένα από αυτά, δεν έχει πάρα να βάλει και ένα τεκμήριο κομμωτικής. Ας υποθέσουμε ότι, μια γυναίκα, για να είναι περιποιημένη, χρειάζεται να πηγαίνει μια φόρα την εβδομάδα στο κομμωτήριο. Ας πούμε ότι για κούρεμα, νύχια, πόδια και ένας θεός ξέρει τι άλλο, μια γυναίκα θέλει 50 ευρώ την εβδομάδα. Το κράτος τότε δεν έχει παρά να προσθέσει 2000 ευρώ τον χρόνο στο εισόδημα της κάθε γυναικάς σαν φορολογική υποχρέωση - πάει δεν πάει στο κομμωτήριο και ανεξαρτήτου ηλικίας. Το βρίσκει κανείς λογικό αυτό;
Υιοθετώντας την παράλογη και άδικη φορολογική λογική της κυβέρνησης, και τραβώντας την στα άκρα, ίσως το καλύτερο τεκμήριο για να λυθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα θα ήταν ένα τεκμήριο στο σεξ. Αν υποθέσουμε ότι ένας ενήλικας άντρας η γυναίκα κάνουν σεξ 4 φόρες την εβδομάδα, τότε το κράτος δεν έχει παρά να υπολογίσει πόσο κοστίζει το σεξ στα πορνεία γύρω από το Μεταξουργείο και πόσο κοστίζει η παρέα των όμορφων νιγηριανών καλλονών που κάνουν πιάτσα το βράδυ στην οδό Σοφοκλέους. Στη συνέχεια, εφόσον βγάλει ένα μέσο όρο, να προσθέσει αυτό το ετήσιο κόστος στο εισόδημα του κάθε ενήλικα πολίτη! Δεν θα έχει καμία σημασία αν είσαι παντρεμένος η όχι, διότι τόσο θα ήταν το κόστος για να ικανοποιήσεις τις σεξουαλικές σου ανάγκες αν δεν ήσουν, άσχετα αν θέλεις η δεν θέλεις τέτοιες υπηρεσίες.

Δεν έχει καμία διαφορά η πιο πάνω λογική από το τεκμαρτό εισόδημα διαβίωσης που θέλει σήμερα να επιβάλει η κυβέρνηση. Η λογική αυτή δεν μπορεί να περάσει διότι είναι άδικη, αντιπαραγωγική και πάνω από όλα δεν θα προσφέρει λύσεις.

Πάντως, μην ανησυχείτε, ο φόρος θα μειώνεται αναλογικά με την ηλικία του φορολογούμενου, διότι οι πιο μεγάλοι σε ηλικία κάνουν λιγότερο σεξ. Φοροαπαλλαγή όμως από αυτό τον φόρο ίσως θα πρέπει να έχουν οι άντρες που, αποδεδειγμένα και με βεβαίωση γιατρού, δεν έχουν στύση! Δυστυχώς όμως για τις γυναίκες, η ανορεξία για σεξ δεν θα είναι δικαιολογία για την μη καταβολή φόρου.
http://www.market-talk.net/index.php/id/8752