Με την υιοθέτηση της Συνθήκης της Λισαβώνας, στα τέλη της περασμένης χρονιάς, ορισμένοι ευρωπαίοι ηγέτες επέτρεψαν στον εαυτό τους να ονειρευτούν μια νέα παγκόσμια τάξη - μια τάξη, όπου η Ευρωπαϊκή Ενωση θα είναι επιτέλους αναγνωρισμένη ως μια παγκόσμια υπερδύναμη, δίπλα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Κίνα.
Τις τελευταίες εβδομάδες, η Ευρώπη έχει πράγματι προσελκύσει την παγκόσμια προσοχή, αλλά όχι με τον τρόπο που ήλπιζε. Αντί να θαυμάζει την ΕΕ για τον δυναμισμό και την ισχύ της, ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί την οικονομική κρίση στην Ευρώπη με περιέργεια και ανησυχία. Το να παρακολουθείς τη μάχη για τη σωτηρία του ευρώ από την Ουάσινγκτον ή το Πεκίνο είναι σαν να παρακολουθείς ένα τροχαίο ατύχημα από την άλλη πλευρά του δρόμου. Με έναν πρόσθετο κίνδυνο: ότι μπορεί να σε τραυματίσουν σοβαρά τα γυαλιά.
Οι παρατηρητές στην Ασία και την Αμερική έχουν πολλούς λόγους να φοβούνται ότι μπορεί να πληγούν από τη μετάδοση της κρίσης στην Ευρώπη. Ακόμη και μια μακρά περίοδος μειωμένης ζήτησης στην ΕΕ - η οποία εξακολουθεί να αποτελεί τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου - μπορεί να πλήξει σοβαρά την παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη....Είναι φυσικό η παγκόσμια προσοχή να στρέφεται πρωτίστως στον οικονομικό χαρακτήρα της κρίσης στην Ευρώπη. Όπως επισημαίνει όμως ο Γκίντεον Ράχμαν στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, υπάρχουν και ευρύτερες, αν και όχι τόσο προφανείς, πολιτικές συνέπειες. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιπροσωπεύει - ή ίσως να αντιπροσώπευε στο παρελθόν - κάτι σημαντικό στην παγκόσμια σκηνή.
Αυτό που η Ευρώπη αντιπροσωπεύει δεν είναι τόσο πολύ η ωμή ισχύς όσο η ισχύς μιας ιδέας - ενός ευρωπαϊκού ονείρου. Για τους διεθνιστές σε όλο τον κόσμο, για αυτούς που πιστεύουν στη σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ των χωρών, για εκείνους που θέλουν την εγκαθίδρυση μιας διεθνούς νομικής τάξης, η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί μια πηγή έμπνευσης και ελπίδας.
Αν το ευρωπαϊκό πείραμα αρχίσει να ξεθωριάζει - ύστερα από 60 χρόνια μιας επώδυνης προόδου - τότε θα υποστούν σοβαρό πλήγμα και οι ιδέες που αντιπροσωπεύει η Ευρώπη. Αντί για τις ιδέες που κυριαρχούν σήμερα, μπορεί να κερδίσουν έδαφος η υπεροχή της εξουσίας έναντι του νόμου, η κυριαρχία του εθνικού κράτους, ο αυταρχισμός.
Οι ξένοι υποστηρικτές του ευρωπαϊκού ονείρου δεν είναι απλώς κάποιοι σκοτεινοί καθηγητές φιλελεύθερων αμερικανικών πανεπιστημίων. Στους οπαδούς του ευρωπαϊκού ονείρου περιλαμβάνονται ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας. Λίγο πριν αναλάβει την εξουσία, για παράδειγμα, ο ιάπωνας πρωθυπουργός Γιουκίο Χατογιάμα ζήτησε τη δημιουργία ενός πανασιατικού νομίσματος στα πρότυπα του ευρώ. Οσο για τον Ομπάμα, τόσο η εξωτερική όσο και η εσωτερική του πολιτική είναι πολύ πιο «ευρωπαϊκές» από εκείνες της κυβέρνησης Μπους. Οι μεταρρυθμίσεις του στον τομέα της υγείας επαινέθηκαν στην Ευρώπη. Σύμφωνα με την Αν-Μαρί Σλότερ, μια διεθνούς κύρους δικηγόρο που διευθύνει το τμήμα χάραξης πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η κεντρική ιδέα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Ομπάμα είναι ότι τα μεγάλα προβλήματα όπως η κλιματική αλλαγή και η διάδοση των πυρηνικών όπλων δεν είναι δυνατόν να λυθούν μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η διεθνής συνεργασία είναι απαραίτητη.
Η άποψη αυτή είναι ευρέως διαδεδομένη στις Βρυξέλλες. Αλλά στην Ουάσινγκτον του Μπους δεν την άκουγες ποτέ.
Η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση έχει κάνει όμως τη ζωή δυσκολότερη σε όσους Αμερικανούς ή Ασιάτες υποστηρίζουν ότι ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να μάθει από την Ευρώπη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, οι συντηρητικοί υποστηρίζουν ότι ο εναγκαλισμός του ευρωπαϊκού «σοσιαλισμού» από τον Ομπάμα θα οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία.
Ενώ οι ξένοι θαυμαστές της ΕΕ έχουν περάσει στην άμυνα, οι ευρωσκεπτικιστές κερδίζουν έδαφος. «Σε πόλεις όπως το Πεκίνο, η Ουάσινγκτον ή το Δελχί, μας θεωρούν παγιδευμένους σε μια διαρκή οικονομική και δημογραφική παρακμή», λέει ο Τσαρλς Γκραντ, επικεφαλής του Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση.
Πριν από μερικά χρόνια, ο αμερικανός συγγραφέας Τζέρεμι Ρίφκιν εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Το Ευρωπαϊκό Ονειρο», όπου υποστήριζε ότι η Ευρώπη αποτελεί μοντέλο για το μέλλον. Διαβάζοντάς το κανείς σήμερα, καταλήγει ο Ράχμαν, δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει.
(Πηγή: Financial Times)
nooz.gr
Τις τελευταίες εβδομάδες, η Ευρώπη έχει πράγματι προσελκύσει την παγκόσμια προσοχή, αλλά όχι με τον τρόπο που ήλπιζε. Αντί να θαυμάζει την ΕΕ για τον δυναμισμό και την ισχύ της, ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί την οικονομική κρίση στην Ευρώπη με περιέργεια και ανησυχία. Το να παρακολουθείς τη μάχη για τη σωτηρία του ευρώ από την Ουάσινγκτον ή το Πεκίνο είναι σαν να παρακολουθείς ένα τροχαίο ατύχημα από την άλλη πλευρά του δρόμου. Με έναν πρόσθετο κίνδυνο: ότι μπορεί να σε τραυματίσουν σοβαρά τα γυαλιά.
Οι παρατηρητές στην Ασία και την Αμερική έχουν πολλούς λόγους να φοβούνται ότι μπορεί να πληγούν από τη μετάδοση της κρίσης στην Ευρώπη. Ακόμη και μια μακρά περίοδος μειωμένης ζήτησης στην ΕΕ - η οποία εξακολουθεί να αποτελεί τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου - μπορεί να πλήξει σοβαρά την παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη....Είναι φυσικό η παγκόσμια προσοχή να στρέφεται πρωτίστως στον οικονομικό χαρακτήρα της κρίσης στην Ευρώπη. Όπως επισημαίνει όμως ο Γκίντεον Ράχμαν στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, υπάρχουν και ευρύτερες, αν και όχι τόσο προφανείς, πολιτικές συνέπειες. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιπροσωπεύει - ή ίσως να αντιπροσώπευε στο παρελθόν - κάτι σημαντικό στην παγκόσμια σκηνή.
Αυτό που η Ευρώπη αντιπροσωπεύει δεν είναι τόσο πολύ η ωμή ισχύς όσο η ισχύς μιας ιδέας - ενός ευρωπαϊκού ονείρου. Για τους διεθνιστές σε όλο τον κόσμο, για αυτούς που πιστεύουν στη σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ των χωρών, για εκείνους που θέλουν την εγκαθίδρυση μιας διεθνούς νομικής τάξης, η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί μια πηγή έμπνευσης και ελπίδας.
Αν το ευρωπαϊκό πείραμα αρχίσει να ξεθωριάζει - ύστερα από 60 χρόνια μιας επώδυνης προόδου - τότε θα υποστούν σοβαρό πλήγμα και οι ιδέες που αντιπροσωπεύει η Ευρώπη. Αντί για τις ιδέες που κυριαρχούν σήμερα, μπορεί να κερδίσουν έδαφος η υπεροχή της εξουσίας έναντι του νόμου, η κυριαρχία του εθνικού κράτους, ο αυταρχισμός.
Οι ξένοι υποστηρικτές του ευρωπαϊκού ονείρου δεν είναι απλώς κάποιοι σκοτεινοί καθηγητές φιλελεύθερων αμερικανικών πανεπιστημίων. Στους οπαδούς του ευρωπαϊκού ονείρου περιλαμβάνονται ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας. Λίγο πριν αναλάβει την εξουσία, για παράδειγμα, ο ιάπωνας πρωθυπουργός Γιουκίο Χατογιάμα ζήτησε τη δημιουργία ενός πανασιατικού νομίσματος στα πρότυπα του ευρώ. Οσο για τον Ομπάμα, τόσο η εξωτερική όσο και η εσωτερική του πολιτική είναι πολύ πιο «ευρωπαϊκές» από εκείνες της κυβέρνησης Μπους. Οι μεταρρυθμίσεις του στον τομέα της υγείας επαινέθηκαν στην Ευρώπη. Σύμφωνα με την Αν-Μαρί Σλότερ, μια διεθνούς κύρους δικηγόρο που διευθύνει το τμήμα χάραξης πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η κεντρική ιδέα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Ομπάμα είναι ότι τα μεγάλα προβλήματα όπως η κλιματική αλλαγή και η διάδοση των πυρηνικών όπλων δεν είναι δυνατόν να λυθούν μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η διεθνής συνεργασία είναι απαραίτητη.
Η άποψη αυτή είναι ευρέως διαδεδομένη στις Βρυξέλλες. Αλλά στην Ουάσινγκτον του Μπους δεν την άκουγες ποτέ.
Η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση έχει κάνει όμως τη ζωή δυσκολότερη σε όσους Αμερικανούς ή Ασιάτες υποστηρίζουν ότι ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να μάθει από την Ευρώπη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, οι συντηρητικοί υποστηρίζουν ότι ο εναγκαλισμός του ευρωπαϊκού «σοσιαλισμού» από τον Ομπάμα θα οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία.
Ενώ οι ξένοι θαυμαστές της ΕΕ έχουν περάσει στην άμυνα, οι ευρωσκεπτικιστές κερδίζουν έδαφος. «Σε πόλεις όπως το Πεκίνο, η Ουάσινγκτον ή το Δελχί, μας θεωρούν παγιδευμένους σε μια διαρκή οικονομική και δημογραφική παρακμή», λέει ο Τσαρλς Γκραντ, επικεφαλής του Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση.
Πριν από μερικά χρόνια, ο αμερικανός συγγραφέας Τζέρεμι Ρίφκιν εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Το Ευρωπαϊκό Ονειρο», όπου υποστήριζε ότι η Ευρώπη αποτελεί μοντέλο για το μέλλον. Διαβάζοντάς το κανείς σήμερα, καταλήγει ο Ράχμαν, δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει.
(Πηγή: Financial Times)
nooz.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου