Οι καθήγητες του MIT και του Bocconi, Καμπαρέλο και Τζιαβάζι, υπολόγισαν ότι το 56% των ελληνικών εξαγωγών κατευθύνεται εκτός ευρωζώνης (πηγή Καθημερινή) . Ταυτόχρονα το τελευταίο έτος το ευρώ έχει ανατιμηθεί κατά 15%, αυτό σημαίνει ότι η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών εξαγωγών μειώθηκε κατά 8,4%, ποσό που αντιστοιχεί σε 1 δις ευρώ όσο δηλαδή θα είναι το νέο πακέτο μέτρων.... Για να ωφεληθεί η Ελλάδα θα πρέπει το ευρώ να υποτιμηθεί τουλάχιστον κατά 30%. Αντί αυτού όμως, η Ελλάδα λαμβάνει μέτρα λιτότητας ύψους 7,5 δις ευρώ τον χρόνο (2010-2014). Συνεπώς, κάθε ανατίμηση του ευρώ αντισταθμίζει αυτά τα μέτρα και υποχρεώνει για νέα ισόποσα.
Το ΔΝΤ παράλληλα, αναφέρει ότι δεν πρέπει τα κράτη να χρησιμοποιούν την υποτίμηση για ενίσχυση
των εξαγωγών τους. Το ΔΝΤ είναι υπέρ των δομικών μεταρρυθμίσεων (π.χ. ιδιωτικοποίηση των
εταιρειών ύδρευσης των χωρών και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασία κατά τις προβλέψεις του Hayek). Γιατί όμως ενώ ο νομισματικός πόλεμος είναι ένα παιχνίδι όπου το κέρδος του ενός είναι η ζημιά του άλλου (παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος) και άρα κατά το ΔΝΤ δεν πρέπει να χρησιμοποιείται, ενώ το παιχνίδι των μεταρρυθμίσεων που προτείνει το ΔΝΤ δεν είναι; Ασφαλώς και οι δομικές μεταρρυθμίσεις είναι επίσης ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος αφού οι χώρες που θα κάνουν τις περισσότερες θα έχουν το μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα εις βάρος των άλλων. Συνεπώς γιατί το ΔΝΤ ξεχωρίζει αυτές τις δύο στρατηγικές;
Νομίζω ότι το κάνει επειδή από τις δομικές μεταρρυθμίσεις των μικρών χωρών ωφελούνται κυρίως οι ιδιωτικές εταιρείες των μεγαλύτερων χωρών (που θα ελέγξουν στρατηγικούς τομείς π.χ. της ελληνικής οικονομίας) ενώ στο παιχνίδι του νομισματικού πολέμου οι μεγάλες χώρες δεν έχουν κανένα πλεονέκτημα εφόσον και οι μικρές μπορούν άριστα να το παίξουν, αποφεύγοντας μάλιστα έτσι πιο επώδυνες μεταβολές και παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και άρα αξίας.
Από τον Απρίλιο που αποκαλύφθηκε αυτή η κρίση είχα συμπεράνει το σοβαρό πρόβλημα με το ευρώ και το αναπόφευκτο που μας περιμένει. Εκείνο το διάστημα κάποιοι γνωστοί μου καθηγητές σε πανεπιστήμιο οι οποίοι γράφουν και σε εφημερίδες, έλεγαν ότι δεν ισχύουν αυτά και ότι θα τα καταφέρουμε.... Χτες είδα σε ένα άρθρο κάποιου από αυτούς ο οποίος ενώ αισιοδοξούσε στην αρχή τώρα διαπιστώνει τα χειρότερα. Τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα πώς είναι δυνατόν να μην έβλεπε από την αρχή αυτά που τώρα περιγράφει, και μου είπε ότι και στην αρχή πίστευε τα ίδια αλλά ήλπιζε λέει ότι η ψυχολογία του κόσμου θα βοηθούσε να ξεφύγουμε (!).
Το ίδιο ακριβώς λάθος κάνουν όλοι οι εμπλεκόμενοι θεσμικοί παράγοντες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό από την αρχή της κρίσης, ελπίζουνε στην ψυχολογία, σαν να λέμε προσεύχονται σε αγίους και χαρτορίχτρες αντί να υποστούν τις συνέπειες της οργής (ανισορροπιών) των αγορών που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Σημείωση: Το φως στο τούνελ είναι τελικά το τρένο που έρχεται κατά πάνω μας.
Από: http://greekrider.blogspot.com/2010/10/blog-post_13.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου